Het is verwerpelijk om de moslims in Nederland te veroordelen vanwege de daden die door een kleine minderheid van hen worden begaan. Dat neemt niet weg dat we ook moeten protesteren tegen middeleeuwse, islamitische straffen zoals het toedienen van stok- of zweepslagen en het stenigen van mensen voor dingen die in ons land niet eens strafbaar zijn.…

Hij vindt mij ontevreden, tja misschien heeft hij gelijk...ik wil zo vreselijk graag verhuizen naar de plaats waar ik mij het meeste thuisvoelde. Hij zegt dat dat bij het verleden hoort, ik vind van niet! In dit kleine gehucht kwam ik noodgedwongen terecht, na een boel ellende, ik kon toen niet anders... een kleine gemeenschap zonder voorzieningen…

Onderzoekend keek ze naar haar computerscherm. Haar ogen zagen die dag niet wat ze altijd had gezien. Niet begrijpend wat er aan de hand was zat ze daar, plotsklaps, eenzaam alleen op deze afgeladen volle afdeling. Ze zat aan haar enorme bureau zichzelf raadselachtig te onderzoeken met grote vraagtekens in haar ogen. Niet begrijpend wat er aan de hand…

En als de regen valt, de donder na de bliksem door de achtertuinen rolt, ja dan denk ik met weemoed terug aan mijn vader. Onder het balkon, schuin de benen weggestoken, daar kreeg ik een les in respect voor de natuur. Maar ik moest er, vooral, van genieten, van de klap na de flits.…

Zacht en grijs krult zij om mijn voeten, ik laat haar begaan, er gaat rust uit van deze oude dame en ik dein mee op haar ritme, zij weet als geen ander van wat er was. Zij is als de zee, warrelend watergolvend trekt ze me bij de enkels onderuit, spuit het natte zand tussen m'n tenen. De oude dame is gis, maar haar gebeuk op de kust is slechts een…

Ik heb de laatste weken veel (soms noodgedwongen) naar je geluisterd, Michael. Ik ben getuige dat je met je muziek ook mijn kinderen weet te raken. Op een schilderachtige bergweg in de dolomieten pinkte ik zelfs een traantje weg bij heal the world. Mijn kinderen zongen met je mee. Het traantje overrompelde me. Het was een verwarde traan. Maar niemand…

I meant what I said. Jij was mijn voorbeeld. Ik voel mij een verrader omdat ik je niet gevolgd ben. Maar die lieve en trouwe Donovan heeft mij duidelijk gemaakt dat afstand geen rol speelde. Ik had allang gezien waar ik van afstamde. Ik ben voortgekomen uit een prachtige man. Een sterke en brutale man. Een man die zomaar uit het niets kon beginnen…

Steeds weer van rol verwisselen. Oude gewoontes samen met oude bekenden weggooien. De geschiedenis uitwissen. En dat terwijl mijn innerste nooit zal veranderen. Nooit meer Costa zei ik ooit. Steeds weer terugverlangende naar mijn eigen ik. Nog een keer zei hij. Om het af te leren. Want liefde gaat waar niets anders komen kan. Waarom ging jij ooit…

Ik heb een kangaroebuidelsyndroom: ik wil steeds naar mijn moeder terug. Het wil wel eens voorkomen bij oudere jongens met een sterke moederbinding. Ik probeer nu via cognitieve gedragstherapie bij de kangaroes in aqua zoo er van af te komen door me te laten schminken als een tijger en me dan zo te voelen en te gedragen. Momenteel eet ik veel…

Toen de telefoon ging op de Spoedeisende Hulp nam ik de telefoon van de haak en ratelde het standaard zinnetje in de hoorn. De stem aan de andere kant van de lijn klonk jong, aarzelend en was slecht te verstaan door een brommend geluid op de achtergrond. Toen de betekenis van de vraag tot mij doordrong, stonden mijn zintuigen plotseling…

En zo moeten wij alleen doorgaan met onze dans op deze wereld. Terwijl jullie ergens in het universum rondzweven. De pijn in de stem van Donovan raakte mijn ziel toen hij mij jullie noodlot meedeelde. Onze goede vriend en zijn zo aanbeden Lena en Gina zijn niet meer. Ben ik nog steeds een vent? Want weet je. Ik zit op dit moment te huilen. Uit verdriet…

Woemi heeft weer eens wat nieuws. De filosofie, toe maar. Eerst was er die kamer. Opeens had ze er genoeg van, van de zusterflat, de wekelijkse feestjes in de bar, het gebruikelijke geroddel, de vuiligheid in een gedeelde keuken. Ze wilde iets anders. Iets voor zichzelf, iets met hem, het paddenjong. En bovendien was er Peter Smit. Het was zo goedkoop…

Ik vraag me vaak af waarom ik zo naar randfiguren trek of naar mensen die op het scherp van de snede lopen. Niet uit idealistische overweging en ook niet omdat ik met ze te doen heb of dat ik ze zo nodig moet helpen. Nee, waarschijnlijk haal ik er voor mij zelf iets uit. Doorgaans hebben ze een eigenheid die mij kennelijk aantrekt. Ik kan heel slecht…

Afgelopen zondag is de vader van de vriend van mijn jongste dochter overleden, 48 mocht hij worden. Eergisterochtend overleed de vader van de vriend van mijn oudste dochter, 57 jaar jong. God is een lul, ik neem nog een borrel.…

Depressief lig ik in bed. God, kon ik mijn tranen maar inruilen voor krokodillentranen schiet er door mij heen. Zou dat niet geweldig zijn? Mijn ogen vallen dicht en een krokrodil verschijnt in mijn droom. Hij kijkt me met koude, natte ogen aan en ik moet er even om rillen. “Hier heb je een emmertje” zegt hij koeltjes “deponeer je mensentranen…

Zij zaten afzijdig van de primitieve kroegenstam, in hun afgewezen positie ergens voor een beslagen raam. De afgestompte, Amerikaanse B-acteurs vreesden voor een dreigende inkrimping van hun jachtgebied, ondergedompeld in hun saaie bier en achterlijke manieren, krijsend als kippen zonder kop. Al jaren waren ze verliefd op dezelfde ordinaire snol, wat…

Wat is het heerlijk rustig in de hoofdstad van Nederland. Bijna iedereen op vakantie of naar zijn vader- of moederland. Zelfs de bouwvak ligt stil. Geen getimmer, gehei, gedrilboor, geratel, machinegezaag of geslijptol. De bouwputten liggen er verlaten bij en zonder enige stagnatie rij ik twee keer zo snel door de stad als anders. Op de Albert Cuyp,…

Daar waar de plataan regeert, de es en de els zoet regenen, de ruwe berk meedogenloos zwamt, de den anorexia propageert en de haag mussen herbergt, daar waait soms de wind. Daar kreunen kruinen, buigen takken, draait het blad 180 graden. Als het waait is niets meer zeker. Alleen de rode beuk hakt er nog in, standvastig als ie is. Hij weet niet…

Als postbode was voor mij iedere dag weer anders en maakte ik van alles mee. Een (enkele) boze klant: vooral beleefd blijven en duizendmaal excuses voor de fout bezorgde post! De eenzame dame, die al de hele morgen op je zit te wachten. Bij aankomst zwaait ze uitbundig, haar gezicht klaart op en ze haast zich naar de voordeur voor een praatje. Totdat…

Gedachtes schieten door m'n hoofd, ik word heen en weer geslingerd tussen hart en hoofd! Hoe lang kan ik dit nog...sterker nog, hoelang wil ik dit nog. Na twee dagen "oorlog" teruggekeerde rust, excuses en woorden van hoe het anders moet en kan. Ik ben hier trouwens ook geen heilige in hoor...ik strijd mee, niet van harte maar toch... Hij is…