Het zal nu niet meer voorkomen dat ik welhaast aarzelend de zware deur die toegang geeft tot haar spreekkamer zal openduwen. Ze zal er niet meer zijn achter het imposante, massieve bureau waarop het naamplaatje met de ingewikkelde Chinese naam; Atillaoglu-Tjon-a-Tham en ik zal haar nog altijd lieflijke gezicht dat een zweem van jeugdigheid en meisjesachtigheid heeft behouden niet meer aanschouwen. Ze zal haar handen nooit meer tastend en aarzelend uitstrekken boven mijn buik en de wrede…

Het is een merkwaardig "museum" in Nijnsel, waar in twee grote "loodsen" tal van artefacten bewaard worden, voor de toekomst of kennelijk voor de eeuwigheid en het wordt omringd door uitgestrekte grasvelden met in de verte een vijver die blinkend de hemel weerkaatst in haar oppervlak. Zelfs wordt in het "museum" Bisschop Bekkers, de charmante en charismatische coryfee van het Katholicisme nog vereerd en jaren na zijn tragische dood wordt hij nog "in leven gehouden" door middel van twee mijters…

De zonneschermen zijn opgetrokken bij "Anvers" aan de Oude Markt en ik neem op het tarras een plaats in beslag voor een kop Earl Grey thee. Starende blikken van verschillende bezoekers en passanten. Ik vraag me af wat er in feite voor bijzonders is waar te nemen. Serveersters met een lang, zwart schort om de heupen. Tranen die zich schuilhouden in het innerlijk, vast klonteren in mijn maag en eens zullen uitbarsten; mijn ogen zullen bereiken....

In een klein, heel curieus "museum" in Nijnsel, een van de acht "zaligheden", omringd door een grasgroen veld en met aanpalend riant woonhuis, bewaart men tal van artefacten uit vroeger jaren, onder meer een zilverkleurige koffer waarmee te vroeg geboren baby's in de vroegere tijd naar het ziekenhuis, naar de couveuse werden gebracht.
En zo moet het geweest zijn in 1953. Mijn vader had de assistentie van dokter Adeling te laat ingeroepen. Zes weken te vroeg zou ik het levenslicht aanschouwen.…

Onze Hasseltstraat, die zich "onbekommerd" en welhaast "roekeloos" uitstrekt en die het Textielplein met de Kwaadeindstraat verbindt, is op deze Koningsdag met haar kramen omgetoverd tot de winkelstraat die ze eigenlijk nooit is geweest.
Het trotse rood-wit-blauw, vergezeld van een chique oranje wimpel, wappert her en der aan de gevels en hoewel de kou nog de overhand heeft worden we getrakteerd op een bescheiden zonlicht.
En zelfs als men "tot armoede vervallen" is kan men nog tandpasta en…

Als het feest is op het Wagnerplein, in de nabijheid van het grote, monsterlijke winkelcentrum dat kaal en massief oprijst met haar betreurenswaardige, mislukte vormgeving, staan de kramen opgesteld waarin de lieflijke, schattige babykleding te koop is en de parfums en de leren riemen en -tassen. En bij "Délifrance" zijn twee heren, gekleed in stoere T-shirts druk in de weer achter de counter om het bol te werken en om de bestellingen te honoreren van de klanten die zich welhaast opdringen.…

Koffie met kouke, Kaffee mit Torte of gewoon café-au-lait? Prima, dat kan, zolang u voor de extra's zorgt...Alles is mogelijk, een kind kan de was doen...
Welkom gefeliciteerd met uw aankoop, beste brave EUburgerconsument!
Dit apparaat voldoet aan de meest recente FSC- en andere milieunormen en is met de grootste zorg vervaardigd in lagelonenlanden ergens oostwaarts van de Oeral en zuidelijk van Siberië.
Tip 1: Voorkom derhalve te allen tijde het uitvoeren van herstellingen ingevolge…

Grote stalen hekken blokkeren sinds kort een gedeelte van de Lage Witsiebaan en een verbodsbord verhindert de toegang tot dit terrein. Een ondergrond van geel zand vertoont zich in de straat. Ik ben op weg gegaan en bij een oversteekplaats verleende plotseling een oudere heer, in het zwart gekleed, mij op elegante wijze voorrang. Uitbundig bedankte ik de man. "Het stelt niets voor" verklaarde hij daarop. Gezien de omvang die de Liefde kan aannemen vormde het gebaar inderdaad slechts een…

Op het dressoir van mijn lang-overleden oma, die de leeftijd van drieënnegentig jaar zonder slag of stoot bereikte, placht in vroeger tijden een glazen schaal te staan met zilveren hengsel, voer voor antiquairs. De schaal ging na oma's dood op onnaspeurlijke wijze verloren en ten huize van mijn goede zus staat nu oma's dressoir dat "herenigd" is met het kunstvoorwerp dat haar sierde. Mijn zus bemachtigde namelijk een soortgelijke schaal die als equivalent kan dienen voor het zoekgeraakte…

In Tilburg Zuid strekken zich nog altijd de grasgroene velden uit waarop wij, scholieren nog, eens, in lang vervlogen tijd, sportten. Een met gras en mos begroeid, breed pad voert
naar het gebouwtje met de kleedkamers. In een lange stoet liepen wij eens naar het sportterrein....Daar, op die velden, hanteerde ik de softbalhandschoen en de -knuppel, maar zonder veel succes. De ballen vlogen mij om de oren als ongeleide projectielen en ze misten steevast hun doel....
Nog eens keek ik er rond...De…

Terugkerend van de bibliotheek trof ik in lijn zeven een jongeman die een zwarte, kleine hond met rafelige vacht en met kleine witte vlekjes op de poten knuffelde en tegen zich aan klemde en die zijn hoofd begroef in de warrige vacht van het dier.
"Het is een schat" merkte ik op en ik vroeg hem hoe het dier heette. De naam is "Bailey" verklaarde de jongeman. "U houdt veel van hem, hè?" vroeg ik of stelde ik welhaast vast. "Hoe weet u dat?" vroeg de jongen. "Dat is aan alles te zien" was mijn…

Door de lange gang, die deels behangen is met Brabants-blauwe tegeltjes en waarin een rij boeken in een boekenkast alsmede een lieflijk Paastafereel is uitgestald, heb ik "De Refter", het restaurant van Woonzorgcentrum "Joannes Zwijsen" bereikt....
Het is hier langzamerhand drukker geworden en de jongedames in de zwarte kledij met het opschrift "De Wever" lopen af en aan om de gasten, bewoners van het Woonzorgcentrum, met maaltijden te bedienen...
Ik neem plaats in het midden van de zaal en…

....en zo bewaar ik nog altijd een klein boekwerkje met romantisch aandoende en kunstzinnig verantwoorde tekening op de kaft en de titel: "Es gibt also die Liebe". Het geschrift moet de verloving en de prille eerste huwelijksjaren van mijn ouders begeleid hebben....
Beide kinderen van de Crisis, van de armoede en van de Wereldoorlog vonden elkaar eens en uit hen ben ik voortgekomen....
De vijftiger jaren tekenden mijn vroegste jeugd en de bovenverdieping in de Gerard de Bondtstraat vormde in…

De allerliefste bracht onlangs een wagentje, een karretje op wieltjes en van rood linnen mee dat nu werkloos staat te pronken in het halletje van mijn flat, maar dat nooit in gebruik zal worden genomen....
We leven langs elkaar heen. De diepgaande sentimenten, de obsessies, de gedachten bewaar ik als een dierbaar bezit van binnen, als een schat in een schatkist, onzichtbaar, kennelijk doelloos en nutteloos en op mijn verouderde gezicht, getekend door de lijnen van het leed, tekent zich vaak een…

Enkele "onduidelijke" vrijwilligers hebben zich geschaard rond een tafel in Wijkcentrum "De Poorten". Het is nooit goed want ze vliegen er hier in en uit als duiven in een duiventil. De mannen kijken naar de meisjes, de meisjes naar de mannen. Ik zit er verwezen en verweesd bij met een lullig knutselwerkje. Spoedig zullen de dames van het handwerkgroepje arriveren. Kennelijk wordt er verwacht dat mijn glimlach staat gebeiteld op mijn gezicht als op dat van de Madonna van Leonardo, ondanks al…

In mijn boekenkast vond ik onlangs tussen "restanten van mijn leven" ofwel tussen "Forgotten Lore" het leerboek van mijn goede, lieve Vader die ik lang geleden heb moeten overgeven aan God, dan wel aan de Kosmos, dan wel aan de Sterren.
De titel van het boek is: "Le Francais accéléré". Daarin heeft hij in het mij zo vertrouwde handschrift, dat hij ook op zijn kantoor bezigde, de woordjes gekrabbeld: "livre","père","mère".
Hij verheerlijkte zozeer de studie van de hem zozeer geliefde taal…

Tegen haar, tegen mijn vriendin, had ik vaak en uitgebreid verhaald over "my secret love" die "no secret anymore" was maar mijn vriend verdween in verre tropische sferen en zocht onpeilbare, onnaspeurlijke, verre horizonten om daar zijn heil te zoeken....
Met lege handen, met een leeg hart en lege armen bleven zijn vrienden achter, radeloos, hopeloos en nutteloos tastend, uitziend naar berichten die uitbleven, die nooit meer arriveerden.....

We waren naar het West-Brabantse dorp Rucphen gereisd om een Heemtuin te bezichtigen; een van de mooiste wilde bloementuinen van Nederland en Vlaanderen.
Vanuit een houten paviljoen, waarin opgezette dieren als een bunzing met opengesperde bek en eveneens opgezette vogels zoals een sperwer, een ekster en een patrijs te bewonderen waren, werd ons koffie geserveerd.
Kronkelige paden, in dit seizoen door groen omzoomd, voeren door de landelijke, prachtige tuin. Ik betreed een houten bruggetje dat…

Lucie, we legden samen een groot deel van de levensweg af; de levensweg die voor jou zo bochtig en hobbelig was met ravijnen en spelonken waar je telkens in dreigde te vallen.
Samen leefden we, samen werkten we en samen beleefden we die zo schitterende zomer in Oostenrijk, zo lang geleden. Je wenste zozeer te rusten in de Vaderarmen van de dood.
Je wens is vervuld. Ik zal je nooit vergeten.
Je vriendin Ineke

Van onze beide oma's noemden we haar "oude" oma. Op de foto's die ik nog altijd bewaar is ze afgebeeld; in een roeibootje met haar toekomstige echtgenoot August, onze opa, sinds lang niet meer te midden van de levenden, en op latere leeftijd, in ouwelijk aandoende kledij; zorgelijk, bezorgd. Ik herinner me hoe ze in het huis aan de Oisterwijksebaan, het ouderlijk huis van mijn moeder, steeds op de bank lag, ten prooi aan de slepende, slopende ziekte die haar de dood in zou jagen. Oma begeleidde…