Je was weinig getalenteerd, mijn vriendin, mijn goede Lucie, maar om aan je enige talent tegemoet te komen, hebben je ouders, die ik goed gekend heb, je de piano geschonken, die een beetje misplaatst, tegen de wand geschoven stond in je armzalige verdiepinkje. "Abschied vom Klavier" speelde je eens voor mij, maar ik heb voorgoed afscheid van jou…

Vanaf het terras achter "Het Boshuis", de nieuwste Tilburgse locatie van Zorgcentrum "De Wever", dat gelardeerd is met chique tuinmeubilair, kijkt men rechtstreeks het bos in. Lichtpaarse bloemen van mij onbekende signatuur schieten hoog op in de tuin en andere, geel met bruin, herken ik uit mijn verre jeugd. Mevrouw loopt iedere dag haar…

Het flatje staat al geruime tijd leeg. Als men een blik werpt door het geboomte dat onze woningen sinds jaar en dag gescheiden heeft gehouden, ziet men de hooggelegen vensters en neemt men de leegte waar die tevens zozeer in het leven van mijn overbuurvrouw had postgevat. De dagen duurden lang in het flatje aan de andere kant van het geboomte. De…

In de "parallelle" wereld bezitten alle steden en dorpen dezelfde voorzieningen en instellingen. Zo is er voor wie dat wenst ook in Goirle een winkelgalerij met een overvloed aan winkels, volgestouwd met koopwaar. De mensen flaneerden er ook vandaag en ik werd er met regelmaat gegroet. Een onnozel 3D-knutselwerkje kan men eveneens aanschaffen,…

Het was een drukke bedoening bij Café-Restaurant "Anvers" aan de Oude Markt in Tilburg op een dag waarop de hitte zegevierde. Jonge meiden en jonge mannen, in het zwart gekleed, liepen bedrijvig af en aan, balancerend met het dienblad op de handen. De vriendin die ik hier zal ontmoeten, mijn geliefde ex-collega met het gehavende gezicht, moet vandaag…

Wonderlijk snel was mijn buurvrouw terug uit Noorwegen. Ze was opnieuw een toonbeeld van jeugdige charmes en gezondheid, eigenschappen die ze overvloedig en overtuigend demonstreerde aan de voordeur. De katten hebben haar ook zozeer gemist en ze hieven een "welkomstlied" aan. Zozeer en zo graag zou ik met Anouk nog een zweem van jeugd of jeugdigheid…

Een klein roodkoperen asbakje met gewelfde rand koester ik nog altijd. Ik moet dit beschouwen als "het laatste erfstuk" dat de herinnering aan mijn beide opa's levend houdt. Zij beiden waren smeden, die armoede kenden en tegenslag en die de namen August respectievelijk Thijs droegen. Hoe het ook zij; boven het vuur van hun smidse liepen mijn voorvaderen…

We naderden de stille kapel. De deur stond op een kier en deze bood ons toegang. Van een Tilburgse schilder zijn de imposante schilderijen aan de wand die een kruisweg uitbeelden; de taferelen van het lijden. Boven onze hoofden het grote portret van de heilige Petrus Donders met gouden aureool om het hoofd; de heilige voorvechter van de Surinaamse slaven…

De foto siert nog altijd mijn kamer. De leden van het gezin Broeckx zijn daarop compositorisch goed gerangschikt; allereerst oma, in de zwarte jurk, gesierd door de camee die een erfstuk werd; ze loodste het gezin met succes door de recessie en door de armoede; verder opa, die ik nooit kende; kopersmid die bekend stond om zijn humanitaire inslag en…

Mijn oude vader, die kwetsbaar, gevoelig en naïef was zoals ik omdat ik zijn genen, zijn DNA draag in mijn cellen; mijn oude vader, die een "genie van het lijden" was en wiens portret ik koester, schreef eens, in vroeger dagen met bevende hand de kapitaalsvergelijking uit, zoals vaders doen die door het vuur gaan voor hun kinderen. Ik moest leren…

In je zelfgemaakte, lichtbruine zijden pakje, in je ensemble, dat je op de naailes onder leiding van mevrouw V. vervaardigd had, hebben we je in je kist moeten leggen en we hebben je over moeten geven aan vuur en aan aarde. Ik herinner me de rouwkransen, door velen geschonken, rond je kist in het Crematorium. Vanuit je hoge, onbestemde, onwezenlijke…

Twee terrassen omzomen de Pater Dondersweg, maar het meest prominente en populaire is dat van Café-Restaurant "Peerke Donders", nabij het oude woonhuisje, wellicht stammend uit de negentiende eeuw, van de gelijknamige heilige en nabij de naar hem genoemde kapel waar de schildering van zijn portret boven alles uittorent en nabij de kruisweg, uitgebeeld…

Haar naam is "Ilonka"; het is de Hongaarse naam, aan haar door haar ouders geschonken bij haar geboorte in 1979. Toen de sneeuw viel in dat jaar is ze geboren en door een goedgunstige wending van het lot is ze mij geschonken. Toen ze voor het eerst kwam, verzekerde ik haar dat ik geen werkgever ben en als een werkgever heb ik me allerminst willen…

Waar tot voor kort de pleinen in het centrum van onze stad zich leeg en als het ware doelloos uitstrekten, zijn nu de attracties opgesteld. Ik ben er vaak gekomen, heb er rondgedwaald, heb er "mijn ziel vaak in lijdzaamheid bezeten" Nu zijn de festiviteiten losgebarsten en het spookhuis rijst hoog op en doet aan een paleis uit vroeger tijd denken…

De merkwaardige maar zeer kunstzinnig verantwoorde foto's van Afrikaanse jongemannen met lendendoeken om die bezig zijn een vuur aan te leggen; de foto's die de wand sieren in het Twee Steden Ziekenhuis hebben al vaak de aandacht en verwondering van de wachtende patiënten getrokken. Moet men aannemen dat een van de verpleegkundigen het verre continent…

Het was goed toeven op het terras van etablissement "Janssen en Janssen" op een warme dag, in de schaduw, terwijl de nabijgelegen koepelkerk met twaalf sonore slagen van zich deed horen. Men kon zich met recht afvragen wat er schuilging achter de hoge ramen en monumentale gevels waarop men uitkeek. Een jongeman met een hond met de naam "Tommie…

Hij was, zoals ik, "bezoekvrijwilliger" geworden, na eveneens, zoals ik, jarenlang de notulen voor een cliëntenraad verzorgd te hebben. Helaas was lang geleden de cliëntenraad fataal en onherroepelijk op de Raad van Bestuur en het management gebotst. Een "point of no return" en een rechtszaak behoorde tot de onmogelijkheden. Ik trof mijn voorganger…

Haar fantasie slaat haar vleugels uit nu de dodelijke en gruwelijke ziekte die men de naam "Alzheimer" heeft toebedeeld het terrein van haar geest verder en verder verovert. In haar armzalige kamer, waarin zij alleen beschikt over het hoogstnoodzakelijke, keek zij nog naar het programma over bijen en de enge grenzen van haar miserabele omstandigheden…

Pijnlijke bezuinigingen, stoppen met goede opleidingen, crisis in de energie, gasvoorraden, kolenbergen, wapenexport, klimaatramp, en talloze zaken die ingrijpen in ons leven klein en heel groot, duiden met simpele beeldspraak als de stekker eruit trekken of kranen dichtdraaien, of dweilen met de kraan open, de stekker erin steken, of het loopt de minister…

Locatie "Boshuis", onderdeel van Zorginstelling "De Wever", heeft haar naam mogelijk ontleend aan het weelderige bosgebied dat zich uitstrekt in haar omgeving en dat haar omringt. Vanuit haar restaurant, dat men met recht ook een "serre" kan noemen, kijken de verpleegkundigen, die tijdens hun lunchpauze collegiaal en gezellig babbelen met elkaar…