Na de mislukkingen, de teleurstellingen, de afwijzingen en de pesterijen werd mijn parool: "Don't shoot at me, I am only the piano player" Daarom ging ik me als uiterst zwijgzame notuliste op de achtergrond houden en ging ik me "schuilhouden" in gezelschappen en vergaderzalen tijdens de vergaderingen waarvan ik verslag legde. Mijn verslagen toonden mijn zorgvuldigheid en ze scherpten mijn taalvaardigheid. Conflicten vermeed ik en contacten bleven oppervlakkig. Zo werd ik de "eeuwige notuliste"…

Ontzag heb ik voor de mensen die- puzzels leggen of het dagelijkse kost is, er een hobby van maken- of gemaakt hebben! Diep ontzag want ik zeg eerlijk dat- als ik een legpuzzel zie, de kriebels over m’n rug lopen, niet van plezier maar meer zoiets van: hoe kom ik zo rap mogelijk van dat ding af? Kijk, puzzelen is leuk, lollig en tijd vullend maar ik moet zeggen dat ik heel goed raad weet met mijn tijd en dat is dus niet- besteden aan het leggen van legpuzzels…
Buurmeisje Miek, zegt elk…

Moeder, je portret in zwart-wit aan de wand lijkt soms tot me te gaan spreken. Je lijkt me je favoriete adagia die je tot levensmotto had verkozen en die ik me altijd zal blijven herinneren weer te zeggen, zoals de uitspraak: "Wie zich aan een ander spiegelt, spiegelt zich zacht" Op de foto draag je je grijze vest dat je tevergeefs haakte om je rookverslaving te bestrijden. De fotograaf had je verzocht te lachen omdat zoiets voor een foto gebruikelijk is maar je lach tegen heug en meug kan je…

De afstand Tilburg-Biezenmortel is met een Regiotaxi snel te overbruggen. Op de snelweg geeft een blauw bord met witte letters de plaatsnaam "Biezenmortel" weer als we niet ver van de inrichting zijn.
Eenmaal gearriveerd zie ik achter aan een lange gang mijn broer de dans van de waanzin dansen; een met recht krankzinnige dans. Eenmaal in de woonkamer neemt de verdwazing toe; zoals te doen gebruikelijk betast en beklopt hij met de handen de bladzijden van de hem zo dierbare agenda's. Hij lacht…

Ze is nog altijd te midden van de levenden en heeft haar eenennegentigste levensjaar bereikt. In haar huisje in het dorp verwelkomen kunstvoorwerpen mij nog altijd. Naar Haar vluchtte ik eens tijdens dolzinnige escapades van mijn jonge jaren.
Nu speelt zij piano en wiedt zij het onkruid in haar tuintje. De cursus kunstgeschiedenis ligt in het verschiet. Als het afscheid komt, zal dit het afscheid zijn van de langstlevende, van de laatste van mijn tantes.....

....en zo was onze samenkomst; we zaten bij het raam en spraken eindeloos over heel veel boeken en we dronken eindeloos veel citroenthee.... Het licht dat in brede bundels en banen in de verte neerdaalde vanuit asgrauwe wolkenpartijen werd ons geschonken.
Je hebt voorgoed een andere woonstede gekozen; een ander land en andere vrienden.

Dertig jaar geleden, toen ik verkeerde in desastreuze werkomstandigheden, zette een schijnbaar onzinnige, maar trefzekere intuïtie mij aan opnieuw de boerderij te bezoeken waar mijn liefste zus, bloed van mijn bloed, het leven geschonken had aan mijn neef W. Foto's uit dat jaar tonen moeder en zoon in het kraambed.
De jongen werd een man. Dertig jaar lang verkeerde hij onder ouderlijke bescherming in de boerderij tot hij de bruid die hij in Polen ontmoet had, meetroonde naar een etage in het…

Mijn vroege jaren op het lyceum waren allerminst onaangenaam; we mochten tekenen en kalligraferen onder leiding van meneer Heijdenrijk en meneer Hurkens leerde ons het notenschrift. We traden op in de Schouwburg in een grootse, moderne opera, getiteld; "The Astronaut". Later stelden Vergilius, Ovidius en Cicero en andere auteurs hogere eisen. Met elkaar zagen we de kunstcollecties in Brussel en Leiden en ook Napels, Rome en Pompeji,
In 1971 kwam het afscheid van de leraren; hoe verbazingwekkend…

Alle middelen zijn ingezet in het ziekenhuis; een leger van artsen en verpleegkundigen is aan mijn bed verschenen en heeft me terzijde gestaan. Medicijnen en verneveling zijn toegediend door middel van het infuus en "mondeling" en vervolgens kwam de mededeling: "U mag morgen naar huis".
De longen zijn nu als een kalme watervlakte; als een zee of meer zonder rimpeling of golven die ongestoord liggen te baden en te dromen in het licht van de zomer. De ontsteking is geweken; is op de terugtocht…

Een melodie komt aanrollen uit het kleine televisietoestelletje dat een erfstuk vormt van de allerliefste die vijftien jaar geleden door de dood afscheid nam. Een melodie, samengesteld door instrumenten die ik niet herken.
Het toestel toont mij onafgebroken beelden van onherroepelijke en onherstelbare ellende, maar Zij was onschuldig en eenvoudig en zij hield zozeer van programma's als "Forsthaus Falkenau" en "Toen was geluk heel gewoon" en "Dem Reinen ist Alles Rein".

Hij was lang, slank en elegant en hij droeg een chique jas en pantalon om zijn lange, mooie benen; een leuke Tilburgse senior die mij in dialect te woord stond en met wie ik best een beschuitje zou hebben willen eten. De kou van januari doordrong ons en slechts de weersomstandigheden kwamen ter sprake. Gelukkig nam hij mijn enigszins dubbelzinnige opmerking niet serieus en toen hij opstapte in lijn zeven groette hij mij heel toepasselijk met onze Brabantse groet "Houdoe!"

In het Restaurant van Woonzorgcentrum "Joannes Zwijsen", ook wel "De Refter" genaamd, hebben enkele ouderen zich verzameld. Ze werpen bij mijn komst nieuwsgierige, belangstellende, dan wel opdringerige blikken in mijn richting. Sommigen zijn hulpbehoevend en later op de middag, als een paneel met een afbeelding van een panoramisch landschap wordt opgesteld in een uithoek van de grote zaal, zingen enkelen daar hun trieste of vrolijke, ontroerende of larmoyante liederen, begeleid door een piano,…

Een merkwaardige waterplas, een soort binnenzee of -meer strekt zich uit langs de kant van de weg die leidt naar Biezenmortel. Fragiele, kleine eendjes dobberen en deinen ergens op de woelige stroom. Spoedig zal ik de inrichting bereiken waar mijn broer sinds jaar en dag is ondergebracht en waarvan het hoofdgebouw het aloude Christuskruis torst dat het onmenselijke, alomtegenwoordige wereldleed ten onrechte symboliseert, dat dit tracht te vergoeden en verheerlijken.
Mijn broer is blij verrast…

Beiden niet erg lekker moeten we toch een “ paar “ boodschappen halen en het liefst zo dichtbij mogelijk, dat gaat natuurlijk prima want appie zit in de buurt en zo, nemen we het meest kleine spul mee, niet meer dan tien artikelen bedenk ik me net! Ik passeer een vrouwtje wat talmt bij een rek en vraag: kan ik er langs? Jazeker zegt ze, ik sta bij te komen van de schrik, wijzend op de producten die in het schap staan en: in de aanbieding ook nog. Ik kijk haar aan en zeg- erg hè, zo…

Waar, in Tilburg, het Sint Annaplein als het ware moeiteloos en onmerkbaar overgaat in de welhaast kosmopolitisch aandoende Korvelseweg met haar vele, al dan niet succesvolle, neringdoenden (blauwe naamplaatjes dragen de naam van het plein en van de weg) was eens, lang geleden, mijn studentenkamer die grensde aan het huis van de arts. Vandaag de dag getuigen nog slechts de gang en de deur die leidden naar zijn spreekkamer van zijn lang-vergeten leven, van zijn zorgzaamheid. Hij, die, vaak…

Vóór het paviljoen dat de zwakzinnigen, alsmede mijn broer, huisvest en waar zorgzame verplegers over hem waken, houden een kromme berkenboom en armzalige takken die een zwakke bloei tonen in het hoopvolle vooruitzicht van de lente, nauwelijks het leven....
Een patiënt in een rolstoel, kennelijk als niemand anders door de Satan op uiterst gruwelijke en geraffineerde wijze getekend met mensonterend ongeluk rijdt aan mijn
verschrikte ogen voorbij...
Grijskleurige, merkwaardige piramidevormige…

Weerswaarschuwing:
code oranje voor een paar provincies, de rest houdt het bij code geel, de laatste maandag van de maand Januari gaat geteisterd worden door storm Corrie- gisteren was het ook al feest, schepen voeren tegen bruggen, bomen knapten als lucifers en parapluutjes moesten het ontgelden! Morgen storm, dus hoed U allen, waai niet uit je schoenen, je jas - je verschoning of zoals ik ooit een kleindochter zei, bij een harde wind: je waait uit je toppie! Gelukkig is het truien weer en…

Een merkwaardige "boulevard" strekt zich uit aan de horizon van mijn blikveld. Daar is een kapsalon en een Turkse bakker. Rood en groen neonlicht flakkert in de nachtelijke uren. Op de achtergrond rijzen de gebouwen van Traverse, de daklozenopvang, hoog op, nog boven het lage, langwerpige pand van de Aldi dat ik zo vaak bezocht heb. De bovengenoemde panden vormen het onveranderlijke decor van mijn leefomgeving.....

Drie trotse vlaggen zijn naast elkaar geplant op het dak van ons nieuwe stadhuis en een ervan is zelfs de LHBTi-vlag en grote letters op de gevel geven de naam weer van mijn geboortestad: "Tilburg" Eens mocht ik de verbouwing en renovatie van het monumentale pand "van binnenuit" aanschouwen: haar architecten leidden ons rond. Het interieur was eens het decor, het onmiskenbare toneel van mijn mislukkingen, vernederingen en ontslagen die elkaar in sneltreinvaart opvolgden, in een onwaarschijnlijk…

Ik besloot het hem tenslotte maar eerlijk te bekennen: "Ja, u hebt te maken gehad met mijn broer, met mijn krankzinnige broer, Thijs".
De man die ik ontmoet had in de wachtkamer had jarenlang als verpleger gewerkt in de inrichting en hij was wegens zijn menslievende professie ongetwijfeld op de hand van en sympathiserend en solidair met zijn patiënten.
De naam was dus genoemd en uitgesproken en nu kon ik alleen maar hopen en vertrouwen dat de roddels zich niet als een olievlek zouden…