Ik maakte op een avond in het café een man mee, die onafgebroken aan het woord was. Hij schepte erover op, dat hij alle staten van Noord-Amerika zonder hapering op kon noemen. Telkens als er nieuwe mensen aanschoven, deed hij het opnieuw.
Zijn ronkende stem voerde mij ineens weer terug naar de oude tweestrijd: is de wereld een toestand of is er sprake van een veranderingsproces. Is de wereld een teil die iemand ooit vol heeft gegoten waar nooit meer iets bij kan? Een koffiepot die eeuwig…

Mijn vrouw was buiten bij de ingang van het UMCG gaan zitten – het zonnetje scheen – en de taxi zou haar over een klein half uurtje komen halen. Tijd om nog even een broodje op te peuzelen.
Bij de uitgang hangen altijd duiven rond die op mensen zoals zij loeren, in de hoop een paar broodkruimels te scoren. Tussen de middag zitten er verder ook genoeg vaste mensen – bouwvakkers, verpleegkundigen, schoonmakers en dergelijke, dus de duiven scoren altijd wel iets.
Een bouwvakker schudt zijn…

(voor Nynke Laverman)
Het is hoog tijd. Levensdronken en stuurloos struin ik door de dikke mistflarden, die over de sompige weilanden hangen. Met mijn groene laarzen bagger ik door de wegzakkende aarde. De kreten van meeuwen en kieviten dringen tot mij door en bieden mij houvast. Aan alle kanten sla ik de boze boeren met hun vervaarlijke rieken en luchtdrukgeweren van mij af. Vijandige drones scheren als prehistorische roofvogels langs mijn vermoeide hoofd en talloze combines achtervolgen mij…

In het nieuws was te horen en te zien dat: het beroep van schoonmaker niet altijd even lollig is omdat: men vindt dat het een minnetjes beroep is, nou niks is minder waar, want juist dit beroep is van cruciaal belang, niet alleen in deze tijd, maar ook in de tijd dat ikzelf in deze branche werkte. Oké, er is altijd kaf onder het koren maar dat is in elk beroep zo en je leert mensen kennen, soms van de aardige kant, soms van een hele lullige kant want wat te denken van de kersenpitten affaire?…

Thuisgekomen zette ik de tas neer en gooide het boekje op tafel. ‘Is het niet leuk?’ zegt mijn vrouw.
‘Nou om eerlijk te wezen, konden de eerste paar stukjes mij niet echt bekoren. Maar gaande weg herken ik toch weer de echte Sylvia Witteman. Mooie observaties die soms grappig zijn en soms ook wel aangrijpend.’
Ik had ik het verleden ooit een paar boekjes van haar op de rommelmarkt gekocht – ik kende haar niet echt – en vond ze goed, soms zelfs hilarisch. Dit boekje ‘Een…

Via de kerkeraad en ouderlingen is dominee Henk Jacob de Lamme inmiddels ingelicht over gesignaleerde heerschappen, die hoogstwaarschijnlijk verklikkers van de Nederlandse staat zijn. Deze keer gaat het niet zozeer om de mondkapjesplicht en de anderhalvemeterregel, maar om de mening van de dominee inzake het aangeschroefde coronavaccinatiebeleid. Nadat de regering vorige maand tot een vaccinatieplicht voor alle nog niet tegen corona gevaccineerden heeft besloten, zijn de roergangers van de…

Beste Bill,
Mijn vrouw Lin heeft me al die tijd tegengehouden om deze brief te schrijven. Ze zegt dat er met u toch niet te praten valt. Dat u hoog in uw siliconen toren neerkijkt op kleine lieden zoals wij. Maar ik wil dat mij gerechtigheid toekomt. Dat u, om maar met de deur in huis te vallen, mij de helft van de Microsoft-aandelen overhandigt. Ik heb namelijk goede redenen om dit te eisen. Kijk even op de foto die ik in deze omslag stak. Daarop ziet u mijn vrouw op kerstavond 1988 met een…

'Je gaat NIET naar dat feestje van je baas!' krijste mijn vrouw. 'Ben je gek? De vorige keer heb je zijn vrouw ondergekotst en daarna heb je zijn dochter op de dansvloer bepoteld. Niets van! Over mijn lijk!'
'Ik was dronken. Als je dronken bent, dan weet je niet wat je doet.'
'Jij blijft thuis. Punt.'
'Maar… er wordt een Apple-computer verloot! Ik moet er naartoe!'…

Het is een verhaal dat niet veel stof zal doen opwaaien. Een reden om het toch te boekstaven lijkt nauwelijks te geven, ware het niet dat er nog steeds niemand in het tehuis is die het fijne ervan afweet. De bewoners herinneren zich alleen dat er ontzettend veel werd gelachen in de weken waarin de geschiedenis zich afspeelde. Iedereen kreeg van tijd tot tijd de slappe lach, of het nou de directeur was of de schoonmaakster. En niemand wist waarom.
Mijnheer Vleeming was een tot dan onopvallende…

Of ik hem gezien had, vroeg je mij, in mijn lucide dromen.
Een antwoord had ik niet. In duister van het niemandsland was ik alleen en zonder vragen. Ik had hem wel gezien, maar er niet over gesproken.
Die nacht toen de stilte veertien talen sprak, zag ik hem met zijn schimmel op het dak, maar bleef ik zwijgen in mijn hart. Het was gevaarlijk om hem te omhelzen, met zijn jeugdtrauma en het rondreizende virus.
Duidelijk zat, daar in die verte liep ik zwalkend naar de horizon. Die niet verder weg…

Nee, niet gekeken naar de persconferentie omdat we allemaal al wisten dat er maatregelen zouden komen die dus geen zoden aan de dijk zetten en men begrijpt heel goed dat we moeten roeien met de riemen die er niet zijn, in wankele bootjes ook nog. Wat was het stoer van Hugo om te zeggen dat de vliegtuigen, die uit het besmette Afrika kwamen, op Schiphol zouden blijven tot iedereen getest was. Oh ja, dat is ook uitgevoerd, de mensen werden vastgehouden en het eerste nieuws was dat men daar bij…

Jaren geleden noemden we een blaadje wat je gratis kreeg: het Capelse sufferdje. Maar nu weet ik dat er ook mensen zijn die deze belangrijke titel mogen dragen, want wat gebeurde er vanmorgen, wel: het fietspad stond blank en geen klein beetje, maar een forse plas van een slordige 20 meter lang en 4 meter breed. Langs dat fietspad loopt een grasveld, nou ja het loopt niet natuurlijk het ligt daar gewoon. Er komt een heel nette meneer aangelopen, die de plas op het fietspad nog wel ziet maar…

Er zijn toch zulke nette mensen op onze waardevolle aarde dat een mens versteld staat van de woorden die er uit een (overigens heel nette dame) vrouwenmond komen. Nu weet ik best wat krachttermen zijn en tevens weet ik best dat soms een knallende vloek niemand meer vreemd is maar de afgelopen tijd schijnen mensen alleen nog maar te kunnen reageren met voormeld gedoe. Een paar weken geleden riep een (oké iets minder net) mens dat ik &€#*@# kleedjes zou hebben! Perplex was ik en ach men hoeft…

‘Dat was me weer een heerlijk weekendje,’ meent Jos te moeten vertellen tegen z’n maatje Benny. ‘We kunnen dat ‘lekker rellen’ tegenwoordig heerlijk vrijuit doen. Niemand die je een strobreed in weg legt. En de kans dat ze je te pakken krijgen is zo klein. Als je maar niet helemaal vooraan gaat staan, die sufferds krijgen de klappen, daar heb ik ook geen zin in, maar het is heerlijk om een ruit in te gooien of een politieauto te bekogelen met stenen en in de fik te steken – kicken…

Het hele land in rep en roer door onverlaten die rellen, niet alleen ons land natuurlijk want net als corona is rellen dus ook zo besmettelijk als de spreekwoordelijke pest. De duivel komt rondwaren bij gajes wat in eerste instantie zou demonstreren, ik zeg: in eerste instantie want wat er nu gebeurde had niets met demonstreren te maken, maar met pure vernietiging, vandalisme en rellen, niets meer, niets minder.
De hele maatschappij ligt op zijn spreekwoordelijke gat, domweg door toedoen van…

Op en rond kasteel Oolde dwarrelen de dikke sneeuwvlokken minzaam naar beneden, terwijl Jeroen Klaverblad voor de vijfde keer op de bel drukt en daarna snel in zijn verkleumde handen blaast. 'Godallemachtig, zeg, dat mens zei dat ze er zou zijn en er brandt licht op de bovenste verdieping!', bromt hij getergd. Er schieten wat lampen aan en hij ziet een schim naderbij komen. De deur gaat langzaam open en de bewoonster, barones Hilda De Gijzelaar, roept hem snel naar binnen. 'Vergeef me, arme…

Op 11 september 2021 was Mario Testino bij de opening van de expositie van de kunstfotograaf Richard Westerhuis in de Arwe Gallery aan de Jeruzalemstraat 4 in Gouda aanwezig. Hij kreeg een glas champagne van een Playmate-achtige, langbenige stoeipoes, die in iedere gast een potentiële koper zag. Haar sexy outfit verraadde, dat de galerie een soort bordeel was, met de kunstfoto's als de zichzelf voorstellende luxe-prostituees. Mario schuifelde met zijn bedenkelijke wijsvinger op zijn getuite…

Het wonderrijk bij Kaatsheuvel biedt van jaar tot jaar nieuwe verrassingen. Sindbad de zeeman heeft heel lang gewacht, maar doet hier eindelijk zijn intrede.
Vele paleizen komen tevoorschijn, vertellen ondanks hun nieuwheid veel verhalen uit zeer ver verleden, misschien zelfs tijdloze geschiedenis.
Het bedaagde bos achter de kleine, oude huisjes en gebouwen heeft nog altijd de stem van het vroege sprookjesbeleven.
Bij het eenvoudige, bescheiden kasteel van Doornroosje klinkt steeds stromend en…

‘Hé buurman,’ riep de buurman, toen ik bij hem langs liep, ‘zou jij volgende week, zo af en toe, even een rondje met m’n hondje kunnen lopen. Of beter gezegd, mag mijn hondje met jou mee de buurt en of het bos en park door?’
‘O ja, dat is wel goed, hij kan nog behoorlijk flink doorlopen en heeft er nog veel lol in zie ik, als ik jullie beiden zie lopen, dus dat is geen probleem.’
‘Dank je. Weet je, ik word eindelijk aan m’n darmen geopereerd – echt veel langer kunnen ze het…

Alle maatregelen ten spijt wil ze toch wat aan me kwijt. immers heeft de Overheid waar de scholen onder vallen qua onderwijs bedongen dat alle schoolpleinen “rookvrij“ moeten zijn en blijven. Dus waar voorheen nog een ruimte was ingericht op diezelfde schoolpleinen, moet de jeugd nu van diezelfde pleinen af om aan haar behoefte te kunnen voldoen. Of dat nou een sigaret, een stickie, een shagje of wat dan ook is, het mag niet op dat schoolplein, zoveel is duidelijk. Dat gebeurde dus niet…