Zo'n Wit Wezen

Nog snel even op pad om de laatste kerstinkopen binnen te halen. De boom was thuis al opgetuigd; verlichting zat erin, de kerstballen en de engeltjes.
Nog even een paar cadeautjes voor de kleintjes scoren en een cadeau voor m’n vrouw – die dat meer dan verdiend heeft. In de bijna verlaten winkelstraat – het was tegen sluitingstijd en het begon nou echt serieus te sneeuwen – kwam ik haar tegen. Ze had een lange witte mantel aan en iets vreemds op haar rug. Haar gezicht was wit zo wit als van een Japanse geisha. Het leek van porselein. Althans, zo als dat beeld ons vaak via de media wordt voorgeschoteld. Het was een uiterst opvallende verschijning. Toen ik haar passeerde keek ik natuurlijk niet te nadrukkelijk in haar richting. Plotseling, ik had haar enkele meters achter me gelaten, keek ik achterom – die vrouw ken ik. Maar waarvan? Ik voelde een onbeheersbare behoefte opkomen, om haar te vragen wie ze was.
Schaamteloos deed ik dat dan ook: ‘Mevrouw, mevrouw!’, riep ik haar na, ‘wie bent u?’

Een enkele passant keek me vreemd aan alsof ze een doorgedraaid heerschap in het vizier hadden. De vrouw begon harder te lopen en mijn drang om het haar toch te vragen was te sterk, dus versnelde ik ook mijn pas. Plotseling gleed ik uit op m’n gladde kantoorschoenen en belandde vooruit met m’n gezicht in de ondertussen al behoorlijke laag sneeuw. Toen ik opstond zag ik haar op veel grotere afstand lopen, zo groot dat roepen geen zin had.
Toch hield ik haar in het zicht en zag dat ook zij languit voorover viel. Nu zou ik haar snel inhalen. Ik hoorde een krakend geluid, als van een vaas of zoiets, die brak. Bij de plek, waar ik haar had zien vallen, was slechts haar afdruk, en verder helemaal niets. Het leek of de vrouw in het wit in de sneeuw was opgegaan of versmolten of de plek waar ze was gevallen was ontstegen.

Thuis gekomen vertelde ik het merkwaardige verhaal.
‘Schat, je moet wat rustiger aandoen,’ zei mijn vrouw, ‘je hebt het te druk. Gelukkig hebben we hopelijk mooie kerstdagen voor de boeg en zal ik jou deze dagen eens lekker verwennen.’ Ach die schat toch, dacht ik.

De cadeautje waren opgeborgen en ik had voor de kinderen nog enkele tierlantijntjes gekocht om in de boom te hangen. Na een poosje riepen de kinderen mij om te laten zien waar ze het een en ander hadden opgehangen.
Plotseling viel mijn blik op de porseleinen engeltjes en ik wist wat ik in de winkelstraat had gezien. Ik herkende de witte porseleinen uitstraling van het engeltje met de op hun rug gevouwen vleugels.
‘Jongens, weten jullie waar dat derde engeltje is gebleven?’ vroeg ik aan iedereen.
‘Hoe bedoel je lieverd, er waren er maar twee,’ antwoordde mijn vrouw.
‘Volgens mij ook pap,’ meende een van de kinderen.
Ik hield me maar stil – ze geloofden het toch niet.

Maar het was mij nu duidelijk, wie ik daar in de sneeuw had zien verdwijnen.

engel wit porselein geisha kerst

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.0 met 1 stemmen 121