Alle inzendingen van An Terlouw

Al weken terug begon ik te schrijven over dit heel nare gebeuren, telkens met een nare smaak in mijn mond, elke keer weer dacht ik: nee joh, je zit ernaast en nog steeds hoop ik stiekem dat dit ook het geval is maar steeds meer berichten wijzen erop dat ik die nare voorgevoelens niet voor niks heb gehad. Liever had ik dat wel, maar nu al worden…

De berichten op het nieuws laten niets aan de verbeelding over, worden er hele lieve en leuke acties op touw gezet om mensen toch maar een beetje in de buurt van elkaar te laten komen. Heel lief echt heel ontroerend ook, net als de dame die in een hoogwerker even gedag kon zeggen tegen een dierbare! Zo geweldig. De krant lezend zie ik tot mijn verbijstering…

Het is inmiddels middag en na een aantal voor mij doenbare huishoudelijke handelingen te hebben verricht, zit ik gezellig in mijn stoel wat mail te bekijken, beantwoorden, mijn fb pagina’s eveneens van antwoord te voorzien als manlief vraagt: wilde jij nog weg, ik antwoord, jij mag het zeggen. Hij besluit aan zijn hobby verder te gaan en ik dus aan…

Volgens Klaas Hummel, is de pandemie nog maar het topje van de ellende, volgens zijn column in de Quote? Gesproken wordt over het opnieuw krimpen van de pensioenen. De angst regeert!…

De meeste sprookjes beginnen vrijwel allemaal met: er was eens..... zo ook in dit lichtelijke verknipte sprookje of zou het een andere titel moeten hebben? Er was namelijk eens een klein vervelend kereltje, zo’n ventje wat niemand graag zag of ziet, zo’n dragonder van een mormel waar niemand iets mee te maken wil hebben. Maar ja, hoe ontloop je dat…

Als je ouder wordt, gaan gedachten vanzelf terug in de tijd en ik beken eerlijk dat als men vroeger steeds begon over: ‘in mijn jeugd’ ik de kriebels kreeg, want, toen mijn ouders jong waren in de vorige eeuw, kon ik me totaal niks voorstellen bij het feit dat ook zij jong waren geweest! Echt niet? Maar dat was natuurlijk wel zo en er was zelfs sprake…

In deze barre, nare tijden waarin mensen teruggeworpen worden op zichzelf, gaan je gedachten soms allerlei kanten op en ineens denk ik aan jou, mijn jongste spruit, het cadeautje dat ik als laatste kind mocht krijgen. Net voor de kerst kwam je ter wereld met wat hulp van de artsen weliswaar, maar toch! In die tijd was het een vanzelfsprekendheid om…

Omdat Picnic groter wordt, de kleine klanten links laat liggen, zijn we genoodzaakt naar de winkels te gaan. Oh ik weet best dat we dat nog kunnen, maar ja het was toch prettig toen je nog gewoon kon bestellen, men het thuis bracht en je het alleen op hoefde te bergen maar: grotere klanten zijn nu eerder aan de beurt, het lukt je niet meer om er sowieso…

Gisteren ging bijtijds de telefoon, dat ik om tien uur naar de tandtechniker mocht komen, jazeker wel en dat in deze “blijf maar weg tijd”. Man nam het gesprek aan want ik had mijn handen vol en tja dan is de telefoon toch even een dingetje...ik knikte driftig dat het tijdstip me prima uitkwam en vertrok om even na negen uur, een prima ritje al was…

Elke dag worden we op de hoogte gehouden van de stand van zaken omtrent de crisis: dat dit Corona betreft moge duidelijk zijn, dus die hoef ik niet te vermelden, tenslotte hoor je niks anders meer! In de ban van een moordlustig virus, onzichtbaar voor het blote oog, maar daarom des te gevaarlijker.... Elke dag weer een fors aantal doden, slechts.…

Allemaal zijn we in de ban van: de narigheid buiten de deur en ik beken nu eerlijk dat: omdat het dichterbij komt, als een geluidloze onweersbui, ik nu huiverig word. Het is een angstige periode een tijd waarin we eigenlijk anderen moeten helpen maar omdat we allemaal moeten luisteren naar de regels die zijn afgegeven wordt het lastig iemand te helpen…

In Rusland is weinig loos, is dit omdat Poetin gewend is alles geheim te houden?…

En zo komt er vandaag op social media een prachtig bericht voorbij te weten: de luchtkwaliteit is de laatste dagen met heel veel procenten toegenomen, met andere woorden: de lucht gaat er op vooruit, echt waar. Nou als dat geen goed nieuws is dan weet ik het ook niet meer. Nou was het wel te verwachten, immers ligt het grootste deel van alle rottige…

En zo was ik vandaag in overtreding, jawel! Toen mijn jongste kleinzoon hoorde dat zijn moeder, mijn jongste kind dus, even naar Oma ging om het broodnodige wc papier op te halen, dat weer gehaald was door Opa, omdat het bij hen dus niet meer te koop was, ging het zesjarige jochie compleet over de rooie...mam, ik wil mee naar Oma, toe nou. Grote tranen…

Wat een groot voordeel, wat een geweldig fenomeen om nu te zien dat elke dag onze verguisde zon steeds weer laat zien. Gedempte stralen, omdat de sluier van mist nog moet optrekken, stromen ons huis binnen, gratis warmte want de kou is de lucht nog niet uit natuurlijk. Natuurlijk is het niet ineens opgewarmd nu. Zo af en toe gaat ook de verwarming…

Nietsontziende beestjes, niemandalletjes waar je niks van ziet met het blote oog, kleine moordlustige monsters die het voorzien hebben op ons, de sterke mens. Daar: waar een wapen, kogel, kanon, messen, echte zichtbare moordwerktuigen zijn, is dit enorme monster niet het meest gevaarlijke qua grootte, nee hoor, juist niet. Het moet ‘t minst…

Wat een onwerkelijke tijd waar we in zijn beland, wat een rare dagen maken we nu, omdat we luisteren naar wat ons wordt geadviseerd, tenminste veel mensen die de adviezen opvolgen dan. Het is zo surrealistisch, het is zo vreselijk vreemd om niet in je gewone doen te zijn! Waarmee ik dan weer niet bedoel dat we hier zo ongeveer achteruit zijn gaan lopen…

Stel je voor dat je morgen wakker wordt, helemaal zoals het hoort natuurlijk, je begroet de wereld met een lach, een brede lach natuurlijk want voor een kleintje zijn we niet vervaard, dus met een brede, superbrede lach begroeten we de dag, alsof er niks aan de hand is. Dan zetten we de televisie even aan, omdat we willen weten wat er afgelopen nacht…

Wie had ooit gedacht dat we zouden hunkeren naar ‘gewoon’? Wie had verwacht dat we gewone acties en gewone dingen zouden missen, dat we er alles voor over zouden hebben om alles weer ‘gewoon’ te laten zijn. Hoe mooi zou het zijn, op een avond naar bed te gaan en de andere ochtend op te staan, te horen, alle narigheid is voorbij, virussen zijn bedwongen…

Zo slaat de paniek eindelijk toe in ons landje, nemen maatpakken beslissingen die mijns inziens veel eerder genomen moesten worden en gaat iedereen, nou ja veel mensen dan, aan het hamsteren! Totaal overbodig overigens want wat het virus nou met toiletpapier te maken heeft is me niet duidelijk, maar dit terzijde. Grote evenementen zijn inmiddels…

De aardbol laat weten dat blijkbaar we zijn vergeten goed voor haar te zorgen, we nemen alles voor goed- voor lief en voor vanzelfsprekend ook nog. Maar dat is het allerminst! Niets gaat vanzelf, niets is logisch, maar we willen heel graag denken van wel. We worden met onze neus op nare feiten gedrukt, immers leven we er om Moeder Aarde maar op los,…

Ze besloot een ritje te gaan maken op haar scooter, het werd welliswaar al schemerig maar zolang zou ze niet wegblijven dus een frisse neus was altijd lekker want wanneer ze terug was, zou ze languit in bad te gaan liggen, tot de slaperige moeheid bezit van haar zou nemen en ze met een beker hete thee heerlijk naar bed zou gaan, geen mobiel geen tv…

Ook vandaag struinen meneer T en mijn persoontje richting de winkels, tja we doen onze afkomst eer aan hoor, want wederom zijn er aanbiedingen die er niet om liegen en links- of rechtsom komen die geheid het pand in! Wanneer we in de eerste winkel aankomen, is dat: wat ik nodig heb snel gepakt. Manlief vraagt: is dat wat je nodig hebt? Jazeker, tenslotte…

Hele gesprekken voer ik met onze kanarie die de geweldige naam Swiebertje meekreeg, een naam waar hij dus absoluut niet naar luistert, niks mee heeft en we kunnen hem roepen wat we willen, reageren doet ie pas als bijvoorbeeld de radio loeihard aanstaat, de stofzuiger aanstaat of er andere geluiden zijn oren binnenkomen. Dat dus. Praten met het…

Vanmorgen gaan meneer T en mijn persoontje naar Appie, natuurlijk om de kleine boodschapjes te halen en we slagen daar vanzelf prima in, maar nou moet ik eerlijk bekennen dat meneer T er zo eentje is die bijvoorbeeld tot voor een poosje terug allerlei spullen in de kar legde, waar ik vervolgens bij het afrekenen pas achter kwam! Na hem vermanend te…

Een simpel ritje van meneer T en mijn persoontje, we moeten een paar dingen doen en als we naar buiten kijken klopt het weer niet wat de weervrouw en buienradar ons hadden beloofd: het zou droog blijven tot de middag. Tja de donkere wolken zeggen iets heel anders, tot ineens de zon probeert erdoor te komen, manlief had net gezegd: zal ik even alleen…

Tot mijn verbijsterende verbazing laat het nieuws nu ook al weten dat het Anne Frank Huis op dezelfde lijst voorkomt als de moorkop, de negerzoen, zwarte piet en al die verdere dingen die tot ons erfgoed behoren, jawel! Terwijl ik het nieuws op me laat indringen, nadenk over wat er de laatste dagen allemaal via het nieuws naar ons werd toegeworpen denk…

Ring, klinkt de telefoon en ik neem op, want tja dat hoort tenslotte zo, als je telefoon gaat, dan neem je die op, waarbij ik meteen de kanttekening plaats, dat in tegenstelling tot voorheen ( nee ik zal geen vroeger zetten) wanneer ze overging ik braaf opnam met mijn naam. Tegenwoordig doe ik dat niet meer, teveel dwazen willen juist je naam horen…

Wat een doodgewone actie had moeten zijn, ontaarde in een waar bloedbad. De nagels van de kanarie waren te lang en eens in de zoveel maanden als ik zie dat ie zit te pikken, niet meer goed op zijn stokjes kan komen, dan wordt ie even onder handen genomen. Op zich stelt het niet veel voor, een fluitje van een cent, maar omdat centen er niet meer zijn…

Nadat we vorige week (nou ja ik dan) opnieuw een gevaar voor de weg waren (fietspad dus) en bij het oversteken van de weg iets niet goed ging met de scoot, er dus een fietser in mijn nek terecht kwam, het ding besloot de kilometers zelf aan te passen en dus ineens 6 km te gaan rijden, waar ie 16 mocht en er toen subiet mee stopte, dacht ik heel even…