Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

Honden en hun regels 2

Dat de lieve (oké, soms niet, dat kan ook) beestjes je leven bepalen, dat weten wij maar al te goed! Nadat de eerste twee yorkies waren overleden, hadden we eventjes geen dieren in huis. Dat dit niet lang duurde was duidelijk en zo kwam york nummer drie in huis. Wiskie, niet omdat we de drank - iets anders geschreven - gebruikten maar domweg omdat we oma vroegen een naam te bedenken en deze maakte er dus Wiskie van, neen, ook zij dronk niet.

Het was eveneens een diertje dat kwam, zag en overwon, je moest hem wel in je hart sluiten, maar wanneer Wis (afgekort want dat klonk beter) iemand aan zag komen, of een schaduw zag, de bel ging of als ie een uniform zag, dan was de beer los! Echt waar! De postbode, die nog een uniform droeg, weet daar alles van, net als de chauffeurs en de politie, zodra het een pak zag was het “de tanden erin” dus dat was opletten geblazen!

We maken een sprong in de tijd en we worden wat die tijd betreft dan natuurlijk ook ouder, zijn inmiddels verhuisd van een ruime, veel te ruime eengezinswoning naar een appartement op de tweede verdieping, nee, niet te hoog want daar houden we niet van.

Als we steeds lastiger een rondje kunnen lopen, er buren zijn die Wis best uit willen laten, dan voelt ook hij aan dat ie maffe dingen kan doen, in de vorm van: behoefte binnen doen, rare acties uithalen en gewoon zijn kont tegen de krib te gooien.

De dierenarts zegt: hij wordt dement, we weten alle drie dat we dan weinig keus hebben, tot dochter hoort van het laatste spuitje en die zegt, Mam, zullen wij hem nemen, misschien doet ie bij ons wel anders? In eerste instantie zeggen we nee, maar als we erover nadenken zou het natuurlijk zomaar een goed idee kunnen zijn!

Hij vertrekt met hebben en houwen en wij zijn hondloos. Vanaf dag één gaat het prima met Wis maar ja, tijdens logeeracties ging het daar ook goed, dus dat heeft een voordeel. Wel hadden we afgesproken er twee weken niet langs te gaan, lastig maar we hielden contact! Het ging prima en als ze dan een weekje weg willen, is het logisch dat Wis hierheen komt, zo hoort dat.

Dan: alsof ie nooit is weggeweest, doet ie hier precies hetzelfde als voorheen, blaft zodat je jezelf de blaren schrikt en: zodra het “zijn” tijd is gaat ie in eerste instantie voor eega’s benen zitten, starend van: ik wil eruit, als ie daar geen gehoor krijgt, komt ie naar mij, hypnotiseren om zodoende naar buiten en eten te krijgen.

Een kort berichtje naar dochter: doet ie dat bij jullie ook? Nou nee hoor mam, bij ons wacht ie op z’n beurt! Kijk, hij was niet afgericht, wij waren dat heel duidelijk! Hij heeft een aantal jaren in hun gezin gebivakkeerd, is uiteindelijk van ouderdom heengegaan, maar ik weet nu zeker dat je denkt dat jíj dieren africht maar in feite doen zíj dat met jóu!

Schrijver: An Terlouw, 22 oktober 2020


Geplaatst in de categorie: dieren

4.0 met 4 stemmen 113



Er zijn 2 reacties op deze inzending:

Naam:
An Terlouw
Datum:
30 oktober 2020
Han, ja dat weet ik maar toch, laten juist zij weten wanneer het tijd is! Ach bekijk het zo: we mogen van ze genieten, kunnen tegen ze aanpraten en krijgen altijd gelijk! Ook wat voor te zeggen, toch?
Naam:
Han Messie
Datum:
24 oktober 2020
Email:
hmessielive.nl
An, je bent de baas van je hond, maar zo dikwijls is hij in wezen de meester over wat je met hem doet en wanneer je hem uitlaat, hoe hij het te kennen geeft als hij iets wil eten. Ja, dan is het de kunst om je eigen gezag met de natuurlijke aard van je huisdier samen te laten spelen.

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)