Een veld vol zonnebloemen die hun kopjes naar de zon heffen siert nu het terrein bij de inrichting waarin mijn broer sinds jaar en dag verblijft. En dartel en frivool vlindertje fladdert over het veld.
September is aangebroken en de kou zit al in de lucht. Spoedig zullen we een nieuwe herfst verwelkomen. We moeten langzamerhand afscheid gaan nemen van de zomer.....

In een bocht van onze Heuvelstraat, waar deze bijna afbuigt en overgaat in de Nieuwlandstraat, naast de drogisterij die haar assortiment breed uitstalt en tegenover mijn voorvaderlijk huis, bevindt zich een kleine, bescheiden speelgoedwinkel.
In haar etalage tref je welhaast onverwacht een Bambi aan die je aankijkt met weerloze, verdrietige, bruine ogen alsof het onschuldige dier machteloos is ten opzichte van het leed dat zich ongebreideld overal opstapelt.
Verder ligt daar een doosje met…

Een moeder moest voor altijd afscheid nemen....
De Natuur heeft me in haar groene omhelzing genomen, waar Haar armen voorgoed voor me gesloten zijn....
En ik heb de dieprode en paarse bloemen van de rododendrons bewonderd die iets van Haar geest, van Haar hart en ziel weerspiegelen, waarin Haar leven bewaard en gevangen lijken te zijn
En de wind, die ruist in de boomtoppen, zei; "Zij houdt nog van je..."

Het was een dag in de vroege zomer waarop de ziel zich kon koesteren in vage dromen van onduidelijke signatuur als een hommel in de zon en de stoelen met de bekleding met bonte motieven stonden al klaar in de vergaderzaal.
Het was een dag om te dromen voor een ziel die nog kon dromen maar tijdens de vergadering vroeg ik mij af; zoemden de zielen van de aanwezigen zalig in het zonlicht en behoedden de staat van baten en lasten, de vaststelling van de agenda en van de notulen hen voor de ziekte…

In het hart van mijn donkerblonde kruin nestelt zich een krans van grijsheid, voorheen ongekend, mogelijk een teken of symbool van de wijsheid die zo oneindig moeizaam en traag tenslotte komt met de ouderdom, met de jaren.
De fotograaf vuurt als het ware het flitsende, felle licht van de camera op me af en het resultaat op de pasfoto is wellicht de beeltenis van een "menselijk amfibie" of van een soort van "breedbekkikker".

Het was in die jaren waarin de allerliefste nog bij ons was dat de Kermis, zoals gebruikelijk ieder jaar, de centrale pleinen van onze stad in beslag nam. Bij de bonte kramen speelde men een spel en gokte men en men liet zich de hoogte in tillen door de Hooggaatie, men zwierde rond en men bezette de terrassen.
En zo was het in al die jaren traditie geworden dat ik voor Haar een "zachte kaneelstok" meebracht van het festijn. Men verkocht daar gewoonlijk de roze, zoete stokken en de lichtbruine,…

Het was een mooie ambiance in de Umberstraat, in het langwerpige, lage gebouw dat zo merkwaardig gesitueerd is te midden van de troosteloosheid en somberheid van de overige bebouwing aan het Paletplein.

Door malversaties die ik niet kan achterhalen en waarbij mijn brein het laat afweten is de artsenpraktijk teloor gegaan en een zeer ontoereikend plakkaat op de ramen geeft aan dat men hoogst teleurgesteld is.
Binnen nodigden eens de luxueuze banken, bekleed met lichtbruin leer, en de prachtige…

Ik wist dat ik eens de reis zou gaan maken en moest gaan maken; de reis naar de wijk van onze stad waarin we zo lang gewoond hadden; de reis naar het kleine arbeidershuisje dat ik nog een keer wilde zien en dat het schouwtoneel was geweest van mijn jeugd en van zoveel onvergetelijke gebeurtenissen.
De Arriva-bus doorkruist eerst de straten van mijn wijk en houdt halt bij het station met zijn inwendige drukte en rumoer. Zij nadert daarna de stillere volksbuurt waarin ik opgroeide en spoedig ben…

Voor het eerst wachtte mevrouw die zondagmiddag al op mijn komst, althans dat bleek duidelijk doordat ze in de septemberzon heen en weer drentelde achter haar rollator vóór de hoofdingang van het Zorgcentrum en mij blij begroette bij mijn aankomst.
Het vertrouwen tussen ons was gegroeid en ik wilde haar niet meer kwijt.
Eenmaal aangekomen in de kleine kamer die ze sinds anderhalf jaar bewoont, spreek ik met mevrouw waarbij zij verklaart: "Het waren engelen; witte engelen, man en vrouw, met…

De straten rondom het gigantische complex van het Zorgcentrum dragen namen van kleuren zoals "vermiljoen" of "indigo".
Ik nader het witte gebouw met de vele ramen waarachter de appartementen van de bejaarden schuilgaan. Mijn toekomstige begeleider staat al op me te wachten bij de receptie. Ik geef hem een hand en hij voert me naar een tafeltje in het restaurant waaraan al een mevrouw met een zeer breekbare, fragiele gestalte heeft plaatsgenomen naast een honderdtweejarige dame die…

Het leek een rustige middag te worden bij de Huisartsenpost. De pastelkleurige plastic stoelen schenen te wachten tot ze bezet zouden worden door patiënten. De artsen zouden het vermoedelijk niet druk krijgen die middag.
Het was rustig totdat een meneer, vergezeld van een corpulente dame, arriveerde. Er gebeurde aanvankelijk niets totdat de meneer uitbarstte in geweld en de dame aanviel. Hij schreeuwde haar toe dat hij "recht had op zijn geld".
De dames van de Huisartsenpost stonden er…

Eens, echter nog niet zo lang geleden, bevond ik mij in de wachtkamer van de Huisartsenpost en trof ik daar een babypop aan. Deze lag daar zomaar als een door achteloosheid of verwaarlozing achtergelaten kind, als een baby die om onduidelijke redenen verstoken was van de onontbeerlijke zorg van een vader en moeder.
De pop droeg een soort van wit hansop en kentekenen van een soort van verwonding in het gezichtje; een geschondenheid en een schennis van de gaafheid zoals slechts voorkomen bij…

Altijd zal ik me blijven herinneren hoe mevrouw Van Keulen in haar uitspraak de letter "a" vervormde tot "oa". "Waolwijk" zei ze en "zoaterdag". Ook weet ik nog goed hoe ze haar identiteitsbewijs een "intentiebewijs" noemde.
Ik hield zeker van haar om de manier waarop ze me haar vertrouwen schonk en ook om haar leringen en lessen, om het leed en het verdriet dat aan haar eveneens rijkelijk werd toebedeeld en dat ik tot me moest nemen als een bitter smakend gerecht, zonder te klagen.
We zaten…

Meneer draagt de kerven en insnijdingen van de vele verliezen in zijn hart, ziel en gemoed. Hij wankelt op de evenwichtsbalk van het leven onder de uitdagingen en beproevingen die hem gepresenteerd worden tussen blijmoedigheid en neerslachtigheid.
We zetten via Udenhout en Oisterwijk koers naar Oirschot waar het carillon van de grote kerk, dat aarzelt tussen vrolijkheid, weemoed en melancholie, mijn vriend wel aanspreekt.
Wanner we terugkeren in Tilburg verwelkomen ons de spitse, ranke torens…

De man, vergezeld door het kleine, zwarte hondje met het Schnautzer-achtige kopje, solliciteert kennelijk naar een zingeving voor zijn dag en voor zijn leven als hij voor de zoveelste keer paradeert in het park naast de snelweg met zijn kleine kameraad. Soms neemt hij het hondje op schoot.
Wordt het leven tussen veertigjarig eikenhouten meubilair hem teveel? Is zijn huwelijksleven tot een huiveringwekkende sleur vervallen? Is hij neerslachtig of melancholisch? Speelt hij met een…

De verdiepingen van het huis waren verbonden door twee trappen. In de vierkante, grote voorkamer, gesitueerd op de eerste verdieping, bracht ik de eerste drie jaar van mijn leven merendeels door. De bekleding van de ronde stoelen en van de bank die behoorden tot het bankstel was goudkleurig en daarin zette ik mijn dierbare poppen in een cirkel.
Uit de bruine papieren zak in de muurkast haalde mama de kleurige wol waarmee ze ook het lopertje geborduurd had en de poppen kregen een kleurige strik…

De Heemtuin in Rucphen lijkt een verwilderde woestenij maar kronkelende paden doorkruisen haar die we bewandelden onder het straffe regime van de brandende zon van augustus en onder leiding van een deskundige gids die ons de vele planten, bomen en struiken aanwees die voorzien zijn van hun welluidende Nederlandse en Latijnse namen die vermeld staan op keurige bordjes.
Een romantisch aandoend houten paviljoen herbergt in een vitrine tal van opgezette vogels. die tot de verbeelding spreken. Op…

"Ik heb er geen zin aan" verklaarde mevrouw in navolging van de befaamde en tragisch vermoorde coryfee van de Nederlandse politiek Pim Fortuyn. Ze doelde met die frase op de door haar zozeer geliefde mokkagebakjes die ik steeds voor haar had meegebracht.
We schreven 2011. In Japan woedde een tsunami en hier in het doorgaans veilige en kalme westen spoedde het leven van de oude dame zich ten einde en haar pijnen namen hand over hand toe...

Mevrouw schoof de ring met de steen met de moeilijk te omschrijven kleur, die wel wat weg had van barnsteen, aan mijn oude en verweerde, maar slanke en benige hand waarop de paarsblauwe aderen kronkelend als kleine riviertjes zonder doel of bestemming hun weg zoeken.
Mevrouw kent Turkije, brandpunt van vele bezoeken, als weinig anderen en daar, in een souvenirwinkel, kocht zij de "barnstenen" ring, haar cadeau aan mij, dat voorgoed mijn hand zal sieren...

Geachte lezers van mijn teksten
Jarenlang heb ik teksten ingediend voor de website www.nederlands.nl
Ik las nu een korter durende of langere pauze in bij het inzenden
Ik hoop over enige tijd "terug te keren" met nieuw schrijfwerk…