In een van de kooien, die op de zaterdagmarkt als vanouds in een lange rij zijn opgesteld en die "bewaakt" worden door een placide, rustige meneer zitten twee lieflijke en fraaie gekuifde parkieten die ik vandaag gadesloeg. Zij schenen mijn blikken te beantwoorden terwijl ze zich als waren ze angstig vastklampten met de nietige zachte kromme pootjes…

Ik heb de zee weergezien. Plotseling vertoonde ze zich (een lange streep aan de horizon) na onze lange tocht nadat we de hoog oprijzende rij van de lichtgele zanderige duinen, bekroond door het helmgras, gepasseerd waren. De witte branding beroerde de vloedlijn onophoudelijk met steeds opnieuw aanrollende golven en meeuwen dartelden opgewekt en lichtzinnig…

Opnieuw betrad ik de lange, met lichtbruin glanzend laminaat belegde gang die leidt naar de spreekkamer van degene, die sinds lange jaren haar lompe, wrede uitspraken op me heeft afgevuurd. Ze opende de deur en heette me welkom in het nieuwe gebouw van haar praktijk. Ze zou met haar meedogenloze woorden "Ex Cathedra" de volgende diagnose, die ze in…

Je schonk me een kleurige harmonica; een bontgekleurde kartonnen reeks, zelf gefabriceerd, met afbeeldingen van de lieflijke vogels waarvan ik zo hou, afgewisseld met symmetrische figuren. Het artefact is voor mij de uiting van jouw zusterliefde en kunstzinnigheid en het siert nu mijn vitrinekast.....…

Onze oma, die we bij gebrek aan een meer toepasselijke benaming "oude oma" noemden en die haar laatste levensjaren languissant op de sofa had doorgebracht, lijdend aan een onheilspellende en slopende ziekte, had een trapnaaimachine van een ouderwets type nagelaten die als erfstuk nog altijd mijn kamer siert. In onze jeugd, onder de hoede en leiding…

We naderden Den Bosch. De chauffeur had het voertuig stevig in de hand en het parcours was snel afgelegd. Den Bosch kent haar toegangswegen, zoals ik vermoed geflankeerd door de panden van de "burgerlijke elite". Op de onderwijsboulevard is het een komen en gaan van opgewekte, vrolijke jongeren die welgemoed en enthousiast de uitdaging van hun toekomst…

We spraken elkaar aan met de half-eerbiedige, half-respectvolle eretitels "u" en "mevrouw". Ze was twintig jaar ouder dan ik hoewel mijn zeventigste levensjaar nu ook begonnen was en ze droeg haar krullerige grijze haar als een engel uit de Barok. Gaandeweg smolt het aanvankelijke wederzijdse wantrouwen weg dat ten onrechte op onze harten gerust…

Café-Restaurant "Zomerlust", gesitueerd aan de rand van de stad in de nabijheid van de oude draaibrug en van het zwarte, ondoorgrondelijke water van het Wilhelminakanaal, draagt op haar witte zijgevel waarop in "Jugendstil"-letters haar naam staat vermeld een kleurige tekening. Aan de rand van het buitengebied genaamd "Moerenburg" leidt de weg…

“Je moet ook afscheid durven nemen, van alles wat overbodig is. Kleine onbenulligheden, prullaria, goedkoop gelul en tenslotte mensen. Het leven is niet oneindig.” Je weet het allemaal zo goed te vertellen. We schuilen voor de regen in een telefooncel. We zijn vreemde vogels in een telefooncel. Bloedserieus in de conversatie, alsof er een belangrijker…

Voor de gymlessen was op mijn middelbare school een oranje sportbroek met elastiek in de pijpjes gewenst. Vermoedelijk een oranje sportbroek omdat de school de beeltenis en de persoon van Koning Willem II, de grote coryfee en voorvechter van onze stad, hoog in het vaandel droeg en naar hem genoemd was; zijn naam droeg. Mijn goede moeder ging dus voortvarend…

Op het terrein aan de overzijde van de snelweg, die mijn woning begrenst, rijden de auto's af en aan die de kinderen komen halen. De kinderen spelen hun dartele en onschuldige spel in de zonneschijn die hun jeugdjaren overspoelt en begeleidt. Het leven ligt nog geheel en al vóór hen. Nog zijn zij zich geheel en al onbewust van haar turbulentie en finesses…

In die tijd vormde de rij winkels die grensde aan het plein in onze volkswijk (de slager, de drogist, "Textielhuis Fatima" en het snoepwinkeltje genaamd "Splendid" waar we drop en kauwgum kochten voor vijf cent en filmsterrenplaatjes cadeau kregen) als het ware een klein formaat winkelcentrum. Ik was nog een tiener, maar maakte aanstalten een…

Meneer, een grijsharige gentleman, kwam aanzetten met de witte Regiotaxi. Hij uitte de loze en volstrekt overbodige verontschuldiging dat hij te laat was, een minieme stoornis die mij echt niet kon kwellen. Zoals te doen gebruikelijk kwam de conversatie onderweg op gang. Meneer merkte op dat hij had gesignaleerd dat een "verwarde" persoon rond…

Bij de eerste, aanvankelijke aanzet tot de wandeling die ik, welhaast noodzakelijkerwijs, volvoer over het kronkelige, slingerende pad naast mijn woning, manifesteert zich opnieuw en allerminst voor de eerste keer de felle pijn in mijn linkerheup die "Gang und Gebe" is geworden. Een slijmbeursontsteking kan voor altijd zijn. Gaandeweg neemt de pijn…

Twee statige en zeer florissante boeketten staan sinds kort te pronken in mijn schamele woning van oude vrijgezel. De lelie opent haar fraaie roze kelk, bezet door haar meeldraden en zij wordt vergezeld door de schitterende zomerroos en door andere bloemen waarvan de naam mij ontgaat. De boeketten dragen kaartjes met de namen van degenen die ik mijn…

En zo herinner ik me tevens het kleine plaatsje achter het oude huis, allerminst een tuin, dat afgebeeld staat op de zwart-wit-foto uit 1954 waarop mijn vader mij in zijn armen koestert. Hulpeloos en uiterst kwetsbaar lig ik op de foto tegen het brede veilige baken van zijn borst. Hem was een dochter geschonken; de dochter, de baby die zes weken te…

De Maas gaat haar trage gang en stroomt rustig en gelaten bij Bokhoven. Een enkel schip vaart aan onze ogen voorbij, gedragen door het water. Restaurant "Het Veerhuis" biedt uitzicht op de rivier, maar vandaag stonden de rieten stoelen als het ware "werkloos" en ondersteboven op het terras. We waren tevergeefs gearriveerd maar weken uit naar het…

We vertelden elkaar dat onze liefde het leven had veranderd. Je was mijn muze. Een enorme voorraad geestesvoedsel voor toekomstige gedichtenschrijverij. En ik geloofde in de muze. Gedichten behoorden altijd de waarheid te spreken. We zouden de liefde samen vieren, de uren van vreugde kwamen dichterbij. Je ging zelfs voorbij aan de voorgaande beleefdheid…

Op een zonnige zomermorgen met een lauwe temperatuur doorkruisten we de lange Willem II straat geflankeerd door haar panden van diverse signatuur om tenslotte Bioscoop Cine Citta te bereiken. Een mooie, romantische film over het altijd armoedige Ierland, getiteld "The Quiet Girl" zou ons beelden voorschotelen over een zwijgzaam en stil meisje dat…

Vandaag speelde de vijfenzestigjarige man die mijn broer is met het houten kinderspeelgoed, met de klok die hij cadeau heeft gekregen voor zijn verjaardag. Ik vroeg hem de cijfers te benoemen die daarop vermeld staan. Dit is een uiterste prestatie voor hem en hierom prees ik hem de hemel in. Hij stootte weer klanken uit waar de taal en de woorden…