Ja hoor, die heb ik wel een redelijke brede rug zo van: je kunt m’n rug op of: alles langs je rug af laten glijden, dat is ook best een mooie en toch, kost het me moeite om sommige zaken langs m’n rug zo naar beneden te laten glijden! Natuurlijk weet ik dat ‘t het beste is maar soms dan werkt dat dus niet en neem ik de dingen die ‘ eigenlijk langs m…

Uit het vervallen boeket rijst nog een stengel op. Aan haar uiteinde draagt deze nog een lichtpaarse bloem. Ik ken haar naam niet. Is het de zwaardlelie die standhoudt? Zo rees uit de rottenis, uit de modder, uit het moeras van het onheil, van mijn desastreuze maatschappelijke mislukking één kwaliteit op; mijn schrijversgave. En zo probeer ik…

De monsterlijke, satanisch aandoende gestalte van een bouwwerk dat eens diende tot tempel van literatuur, kunst en wetenschappen en waar ik vele voetstappen heb liggen, beheerst vandaag de dag het centrum van onze stad. Zwarte gaten als blinde, nietsziende ogen rijgen zich in de gevel aaneen. Een forse stalen hijskraan torent uit boven dit bouwwerk…

Daar staan op stakerige, houterige stelen, de rozen in die merkwaardige tuin aan het Westerpark. Zij dragen verschillende kleuren: roze, rood en geel, als waren zij de individuen die zij echter vanzelfsprekend niet zijn en nooit zullen zijn met ieder een eigen identiteit. Vaak ben ik de tuin gepasseerd en vaak sloeg ik de wondermooie bloemen gade als…

Je wilt het niet kenbaar maken, de bewondering, omdat de gedichten zoveel betekenen, en ze niet van complimenten hield. En nu ze dood is lijken de woorden nog helderder en geplaatst, alsof je ze niet kunt ontwijken onder het droeve maanlicht van de nacht. Je hebt urenlang in haar gedichten gedwaald op zoek naar een stem in het duister. En ze liet je…

Het was druk in Zwembad Stappegoor. Vele gillende en schreeuwende kinderen vierden de onstuimige roes en opwinding van hun jeugd bot, verdrongen elkaar in het klotsende water en gooiden met de deuren van de kleedhokjes. Ik had mijn oude, vervallen lichaam met de lobben en kwabben; het lichaam dat ik ondanks alles zeer liefheb, aan het water toevertrouwd…

Ik kan me voorstellen dat vele vrijgezellen de flatjes in de Nassaustraat bevolken en hij was ongetwijfeld een van hen. Vroeger signaleerde ik hem vaak. Hij droeg koddige, oubollige hoedjes en maakte reisjes naar Antwerpen en Brussel en keerde daarvan terug met CD's van Ella Fitzgerald die hij me trots toonde en dan maakten we een praatje. Zijn plaats…

De zomer is gekomen met milde temperaturen; men zou de atmosfeer en de stemming als mild en behaaglijk kunnen kenschetsen. De stad en haar terrassen ontvouwen zich voor wandelaars en bezoekers en ik ben een van hen. Het is goed toeven bij een kop Earl Grey-thee met twee cupjes koffiemelk, maar men is op het terras gearriveerd in tweetallen en een "…

Nee: we buigen niet voor mensen die het voorzien hebben op ons Nederlanders, we zetten geen stap opzij als het gaat om misdadige acties, we laten zien, haren op de tanden te hebben en verzetten ons eveneens met: hand en tand! Dat daar niet veel van terecht komt is duidelijk, want de tegenpartij is meedogenlozer, gevaarlijker en tot de tanden bewapend…

Ze was onderwijzeres geweest en had mij, haar oudste kleinkind, zozeer verwelkomd. Op die zwart-wit-foto uit 1953 zijn haar handen teder en liefdevol gevouwen om de baby die ik nog was. Later onderwees ze me in de sommetjes waarmee ik kersjes en huisjes leerde optellen en in de eerste klas een voorsprong zou verwerven. Ze was mijn oma bij wie ik chocolademelk…

De eenzaamheid, die haar nooit tot een gewoonte is geworden, hangt in de atmosfeer als een kwalijke damp die een welhaast verstikkende werking op haar uitoefent. Gewend aan de Indonesische cultuur van haar jeugd als zij is, vloeien de jammerklachten van haar lippen in een stroom die geen einde kent. Het is een welhaast dwingende eis die zij vertolkt…

In die tijd scheidden dunne, wankele wanden onze arbeiderswoningen en mijn moeder wist dat haar hulp werd ingeroepen als mevrouw B. met een voorwerp op de muur klopte. Mevrouw B. was onze trouwe buurvrouw die twee merkwaardige, hoogst excentrieke heren huisvestte; haar zoon en haar commensaal. Mevrouw was al op leeftijd, droeg altijd een hoedje en vergastte…

Het bericht wat op diverse manieren bij de mens, dus ook bij ons binnen kwam dat er een krankzinnige idioot een misdaad journalist had neergeschoten, sloeg in als een bom. De reacties liegen er niet om, op klaarlichte dag staat een ongekende hufter in een volle straat met een pistool en vuurt, zeker vijf maal op een nietsvermoedende Peter, die tegen…

De roze lelies ontvouwen zich en hun donkerrode meeldraden worden zichtbaar. Ligt daarin je zusterliefde besloten; de liefde die we deelden en die langs bergen en dalen langs ups and downs ging, die zozeer geschokt werd dat zij nauwelijks nog stand kon houden; ligt jouw liefde in de lelies besloten??…

In de vroege morgen had ze naast mij plaatsgenomen op de houten bank die daar met onduidelijke doeleinden in de Winkelgalerij staat opgesteld vóór de Copyshop en ik liet niet na haar aan te spreken: "Wat hebt u een chique pantalon aan! "Inderdaad bevond zich over de gehele lengte van haar bovenbeen de tekst "Givenchy" "Het is nep" verklaarde ze…

Een meneer met een rossige baard die zijn kin als een aureool omlijst, maakt aanstalten om onze brede Cityring over te steken bij het Stadhuisplein. Ik bevind me weer op de Tilburgse markt. De "Openluchttentoonstelling" is er weer met de uitstalling van de planten en bloemen, de levendige vrolijke vogels in hun te kleine kooien, de vis, het fruit…

Sinds hij getroffen was door het motorongeluk was hij "veroordeeld" tot de Zorgboerderij waar hij knutselde aan houten molentjes en huisjes. Zijn liefhebbende broer vond het erger dat de geest van de broer beschadigd was dan dat zijn been eraf was; een voor mij dubieuze gedachte. Ze moesten de man niet. Het onheil, zo wijd verbreid, dat overal…

Ze noodde me naast haar te komen zitten in buslijn twee op weg van het Stadhuisplein naar het Station. Ik keek in twee glanzende, bruine ogen die mij aanstaarden boven haar mondkap. "Nee, de cursus voor depressieve ouderen waar we samen aan deelnamen had inderdaad niet veel resultaat" bevestigde ze "maar ik was toen pas weduwe en nu heb ik een nieuwe…

Een zomeravond neigt ten einde Een lichte bries zet het geboomte aan mijn venster in beweging De donder rommelt in de verte Vandaag ben ik achtenzestig jaar oud geworden De levensavond breekt aan maar het leven is rijk geweest rijk door leed en loutering Ik ben een kind van het warmste seizoen, van de zomer die ik liefheb als de Natuur, als…

Ons Tilburgse Wilhelminapark, doorsneden door bochtige, zanderige paden en omringd door monumentale herenhuizen, ligt met haar grillig aandoende, bijna ronde vorm centraal in de wijk "Theresia". Met een vriend bezocht ik op een milde zomerdag met bedekte hemel het nu gerenoveerde Café "Mimi", genoemd naar de voormalige Koningin, althans naar haar…