Het is zo'n zesentwintig jaar geleden dat ik me wenste aan te sluiten bij het gezelschap van opgewekte, nijvere typistes dat de typekamer van de verzekeringsmaatschappij bevolkte en dat hele dagen in de weer was met het uittypen van de brieven van hun chefs, de verzekeringsadviseurs en ik had gehoopt te midden van hen een plaats te verwerven, opgenomen…

De verongelijktheid spat er van af, in gelijke kringen kan dat ook, tegenspraak wordt hier niet geduld. De gespreksleider trekt de discussie naar zich toe, hartverwarmend gunt ie eenieder een slachtofferrol. Niemand krijgt hier de zwartepiet toebedeeld, in het kader van de show is er alleen maar kwistig strooigoed. De elite mag dan graag het volk…

Ach, hoe lieflijk en melodieus heeft de stem van de doktersassistente steeds geklonken als zij verklaarde: "De situatie is ongewijzigd. Er is geen spoor van kwaadaardigheid in uw borsten aangetroffen", of als mij iets medegedeeld werd van een dergelijke strekking of betekenis. Zal het eenmaal anders zijn? In de hal van het Elisabeth Ziekenhuis…

En u denkt dat een moeder die een kind met de dood bedreigd, een moeder die haar dochter naar een school stuurt die zij haat, naar een opvoedcursus zal gaan om een betere moeder te worden? U gaat er vanuit dat álle daders zelf getraumatiseerd zijn, als waren zij slachtoffers van hun misdadige verlangens, die smeken om door ons, goedwillende mensen…

Het was niet verwonderlijk dat ik als jonge vrouw van 19 jaar de zware, langwerpige kano's van glimmend, glanzend, bruin hout niet uit het botenhuis kon slepen en tillen om ze op het kabbelende, onstuimige, zwarte water van het Wilhelminakanaal neer te laten, maar voor mijn medestudent Bartho was dit nauwelijks een probleem.... Ik had mij aangemeld…

Zo'n tien of vijftien jaar heb ik wat aangerommeld op de volkstuinvereniging 'Bouwlust' te Reeuwijk. Pin me er niet op vast, want mijn geheugen is een zeef met gaten, die dagelijks groter worden. Het begon met een lapje grond met een bruine gereedschapsbox van hardplastic, waar zelfs tegen de regen werd gescholen. Allerlei plantjes werden uitgeprobeerd…

Het huis van mijn oom Leo, de oom met het mij demonisch en satanisch aandoende gezicht, van mijn oom, de handelaar in vodden en lompen en van mijn tante Dora, die in latere jaren zou sterven aan borstkanker en van wiens ziekbed ik getuige zou zijn, lag ingeklemd tussen de hoog oprijzende muren van een metaalwarenfabriek en de spoorlijn en ik was bij…

Bijna onverwacht kreeg ik Binky en Gabber op bezoek, twee leuke jackrussellterriërs, de een met zwarte en bruine vlekken, een grappig snuitje en een koddig kontje, de ander wat minder fors van postuur, en wit met lichtbruine vlekken en met flaporen. Onwennig maar nieuwsgierig trippelden ze door de kamers; de pootjes met de scherpe nageltjes maakten…

In het "glazen huis" dat de monumentale toegang vormt tot het museum hebben we afgesproken; mijn zus en ik. Figuurlijk gesproken bevinden we ons eveneens in een "glazen huis" en moeten we vermijden met stenen te gooien... Zij, mijn zus, was eens het kind en zij werd de vrouw die ouders met mij deelde, die een zolder met me deelde, waarop onze…

Ze was kind van de wereldoorlog, kind van de crisis, kind van de financiële malaise. Het sneeuwde nog in februari, in een late winter en het ijskoude water drong door haar kapotte schoenzolen en het bereikte haar verkleumde voeten toen ze op weg ging naar de pastorie. In de gang met het hoge plafond, die leek op die van een klooster en die gelambriseerd…

Accenten van donkerrood en donkerbruin doorweven het overigens nog groene bladerdak van de esdoorn. De staalgrijze hemel vormt de achtergrond waartegen de grillige omtrekken van haar kruin zich aftekenen. De herfst is in aantocht; het licht is al dat van september. Spoedig zullen de takken regendruppels dragen en later misschien ook sneeuw in het…

"Smile, though your heart is aching, smile, though it's almost breaking" Zo weerklonk het via de autoradio en deze tekst leek me héél toepasselijk, want de glimlach was niet weg te branden van de gezichten van mijn medepassagiers, al moet ik toegeven dat ik niet wist of hun harten gebroken waren.... We waren op weg naar het "Safaripark Beekse…

De lange weg ligt vóór ons, nog onbetreden door onze voeten; modderig, bezaaid met plassen door het recente onweer. Langgerekte schaduwen als van september vlijen zich over het pad en ik raap een gladde steen op die mijn hand juist kan omvatten. De zware donkergroene deur van het pittoreske kapelletje aan de weg staat op een kier; we vernemen het…

Dromen, zijn, als ze worden ontleed een vreemd fenomeen van dingen die een mens overdag meemaakt, soms ook 's avonds...maar wanneer ik vanmorgen wakker wordt en meteen zeg: ik weet waarom ik zo wankel loop, dat komt door de gaatjes die in de scheef gelegde stenen zitten....manlief me vreemd bekijkt als ware ik het zevende wereldwonder? Misschien…

Een blik op de wekker zegt mij, dat het bijna acht uur in de ochtend is. Alles in huis en ook buiten is rustig, net als de ademhaling van mijn betere wederhelft. Ik realiseer mij, dat het vandaag zondag is en dan lijkt ons plaatsje op het eiland uitgestorven, met uitzondering van de mensen die zich op weg begeven naar de kerk. Van deze plaatsen voor…

De enige brief van Haar, die ik vond in mama's oude bureautje, bewaard en overgebleven na de verhuizingen, is gedateerd: januari 1945 en geschreven in haar keurige en sierlijke handschrift van onderwijzeres en ze is ondertekend met de erenaam "moedertje". Ze was mijn oma en 55 jaar oud toen ze schreef aan haar "jongens", mijn vader Willem en…

Het was in de tijd dat hij nog de plusfours droeg en de lange kousen; het was in die verre, voorbije tijd vóór de grote oorlog, vóór de Wereldbrand die onze continenten in haar ban hield en die deze bijna verscheurde en verwoestte. Hij wist dat Vader dáár was, in de "donkere" kamer achter de serre; hij wist dat zich daar dat duistere afspeelde…

Mijn beste vriend heeft onlangs zo'n wonderdoos van de vooruitgang, een computer, als was het zijn alter ego, in mijn woning "gestald". Voorzichtig neem ik een kijkje in het innerlijk van de machine en scherm na scherm ontrolt zich voor mijn verbaasde blik. Vibrerende neuronen springen mij als het ware tegemoet en tonen de structuur van de menselijke…

Stel je voor dat je vanavond naar bed gaat en nooit meer wakker wordt, want dat kan? Stel je voor dat je de loterij wint, mits je meespeelt, omdat dat kan? Stel je voor dat er ineens nergens meer gezeur zou zijn, of gekrakeel. Stel je voor, oh ik doe het zo ontzettend veel, me voorstellen dat de wereld niet zo miserabel is. Want vaak is die dat…

Mijn gelukwensen aan Donald Trump, mijn innige deelneming aan de VS en de wereld.…