Ze hebben de verdwaasde man die mijn broer is en die met nietsziende, verbijsterde ogen, die geenszins getuigen van intelligentie, wijsgemaakt dat zijn en mijn moeder, die hem zo trouw placht te bezoeken (in latere jaren alleen nog in de rolstoel) "dood" is en "in de hemel". Met zijn gebrekkige spraak, hortend en stotend, herhaalt hij de woorden…

In oktober tonen struiken vol vlinderbloemigen hun gele pracht. Die mooie heesters doen sterk aan brem denken, maar kunnen het toch niet zijn. Brem heeft namelijk kleine zachte blaadjes. De eerstgenoemde struiken zijn van boven tot onder vol leerachtige, puntige bladen, scherpe naalden. Ja wat zouden het zijn? In elke geval zijn het sterke vertegenwoordigers…

De collega-vrijwilligers zijn bijeengekomen. In de grote zaal worden de plafonds gesierd door geplisseerde, oranje lampenkappen en één wand wordt geheel in beslag genomen door een spiegel waarin helle lichten weerkaatsen, alsmede de wervelende, rondwentelende gestalten van de Voorzitter van de Raad van Bestuur, die beurtelings drie dames meevoert in…

Wachten in een lege wachtkamer. De gynaecologe draagt een slecht te verteren boodschap met zich mee. Ik kan het aan haar zien. Straks zal ze die aan mij overdragen. Tussen nu en zo een mensenleven van verschil. Niet lang meer voordat ik in andere wachtkamers licht op bezorgde mensen zie vallen. Dat vreemde handen mij onderzoekend aanraken. Zullen…

De straat en het huis, zo vlak bij de desolate kerk van de Hoefstraat (die paradoxaal genoeg het alfa en omega op haar deur draagt) munten uit door een verstikkende somberheid en leiden tot een welhaast adembenemende droefenis. Ik zal nooit vergeten dat ik er afgewezen ben. We waren vaak naar de eveneens troosteloos aandoende supermarkt, ingeklemd…

In mijn studententijd werd ik tijdens mijn studie psychologie doordrongen van de wellicht heden ten dage gedateerde leer van professor Skinner over stimulus en response en al dan niet operante conditionering en als prille studenten werden we geacht de arme, kwetsbare witgevederde duiven af te richten in "Skinner boxen" en de responsen aan de dieren…

De omslag van het tijdschrift "Wetenschap in Beeld" is glanzend, bont en schitterend en toont wonderlijke, mooie dinosaurussen, robots en ruimtereizigers, maar het grijnst me uitdagend, uitnodigend aan als wil het mij in de valstrik, in de val van de zinloze opeenstapeling van het feitenmateriaal, van de eindeloze kennisvermeerdering lokken en storten…

Ik had niet ongaarne de notulen van de Cliëntenraad verzorgd voor de kennelijk onmondige, hulpeloze en weinig assertieve psychiatrische cliënten die het oude, uitgestrekte, voormalige benedictinessenklooster met de rustieke klokkentoren, die in vroeger tijden een ander doel had gediend, bewoonden, maar had mijn blikken tijdens de niettemin saaie werkzaamheden…

Wat eten we vandaag, het gekke is dat die vraag altijd van HEM komt, niet van mij, maar nu zeg ik meteen: weet je wat, we eten een potje, niks mis mee toch? Ze verkopen ze niet voor niks... Met keus uit drie potjes en 3 blikjes noemt hij, bruine bonen en dat potje wordt alvast klaargezet. Hij schilt de aardappels, het vlees doe ik, jawel en maak…

Als ik niet meer kom, zal mevrouw Achterhuis mij dan nog missen? Zal zij met verdwaasde blik tevergeefs naar de deuropening staren waarin mijn gestalte normaliter op zaterdagavond verscheen? Zal zij nu alleen naar de Mis gaan of geholpen door een andere vrijwilligster en zich weer drie keer bekruisen als de woorden van het Evangelie weerklinken en driemaal…

Aan de rand van het dorp Prinsenbeek staat een echte Brabantse woonboerderij. Onder hoge, statige bomen lopen kippen vrij rond, zoeken naar zaden en wormen, al het voedsel dat de natuur geeft. Sierlijke struiken geuren vol kleurige bloemen, die zoekende vlinders en tierige zangvogeltjes wenken. De schaduwen rondom de boerenwoning overhuiven een bewogen…

Was het puur toeval dat ik haar vanavond signaleerde in het restaurant van het TweeSteden Ziekenhuis toen ik daar beland was voor een kop koffie tijdens de doelloze en nutteloze zwerftocht die ik soms uit eenzaamheid in de omgeving maak? Ik herkende mevrouw aan de wijnrode jas die ik haar bij eerdere gelegenheden had zien dragen en besloot nu geen…

Zij is het geweest, zij moest het kennelijk zijn; mijn "vreemde" tante C. die met mijn ouders, mijn ooms en grootmoeder het kapitale vooroorlogse hoekhuis in de G.-straat bewoonde, die mij al bij mijn eerste ademtocht het leven heeft gered; de bevalling was zwaar en moeilijk geweest en tante had ijlings een ambulance gebeld, waarna ik in een verwarmd…

De Nieuwlandstraat in Tilburg vormt een breed, kleurig lint dat de stad doorkruist met haar feestelijke serie van winkels die Tilburg opsieren en verrijken. En zo herbergt ook de Wereldwinkel, daar gevestigd, een collectie aandoenlijke en ontroerende, handmatig vervaardigde producten uit verre, exotische landen die een eveneens exotische sfeer teweegbrengen…

De nacht lag nog over de wereld toen ik van huis ging, maar de dag zou zich ontvouwen tot een stralende, heldere herfstdag zoals ik nog zelden beleefd had in mijn leven. In het ziekenhuis had ik de wonderbaarlijke architectuur van het röntgenapparaat waartegen ik met mijn naakte lichaam had moeten leunen bewonderd en de curves op het computerscherm…

Donderdag gewoon donderdag maar niet hier hoor...kijk: ik neem jullie even mee naar slechts de helft van deze donderdag. Ik word wakker om 7u40, mooie tijd natuurlijk maar naast mij is het leeg en het is stil in huis. De stilte viel me eerst op, daarna bij het openen van mijn ogen bemerk ik het lege bed. Nog denkend dat eega op de wc zit, sta ik langzaam…

Het jaar 2012 eindigde met nog enkele grijze dagen waarop de atmosfeer mijn wanhoop leek te weerspiegelen om de "desertie" waartoe ik in staat was gebleken. Het dorpje Oudenbosch is te bereiken via Dongen, Oosterhout, Breda, Teteringen, Etten-Leur en Hoeven; tevens voert een route daarheen via Gilze en Bavel. Op een van bovengenoemde dagen zijn…

"Dag Ineke" zijn de enige twee woorden die je uitgesproken hebt toen onze wegen zich voorgoed scheidden. De fatale ziekte had als een blinde, moordzuchtige infiltrant, als een moordenaar steeds meer cellen, botten en weefsels van je lichaam doordrongen en het lichaam had geen stand meer kunnen houden. Hoe is het mogelijk dat ik je heb verlaten,…

Het was een uitspraak aan haar adres van de radioloog van het Verbeeten Instituut, bij uitstek een oord van onheil en verdoemenis, door stadsbewoners gemeden als de pest: "U is niets bespaard gebleven". En zo was het ook. Ze had veertien jaar geleden voor mij gekozen om samen te wandelen op de zondagmiddag. Er is in al die jaren geen woord van…

Woorden zeggen mij steeds minder.…