Eerste klas maar toch tweede plaats, de positie waar ik me bevind, de situatie helder voor mijn ogen, hoe dat het leven leven, me nu eigenlijk af gaat.
Een te groot hart en voor m'n kop heb ik ook een plaat, maar ja ik heb ook niets te bieden, want in feite..j a sta ik nog steeds op straat, vroeg in de morgen zorgeloos maar ook tot 's avonds laat, heb van mijn broer gestolen, tot vandaag bleef maar groeien, dit gevoel van 'zelfhaat'!
Een lage kkstreek verdomme ga je schamen, die gast gunt jou…

Het moest kennelijk zo zijn; het was klaarblijkelijk een merkwaardige coïncidentie van de Natuur dat de zwartgerokte kraai voor mijn voeten neerstreek op de stoeptegels en een stukje brood dat daar lag in de brede, stevige snavel nam.
Snel en verschrikt hipte de elegante vogel weer weg.
Zo doen de verschijnselen van de wereld zich voor: eenmalig en uniek en zo mocht ik getuige zijn van dit unieke moment...

Eenmaal in de week, meestal op dinsdag, kwam oma op bezoek en ze bracht dan steevast bananen mee. Ze legde daartoe de weg af van de chique wijk naar ons arbeidershuisje waar wij, kinderen nog, met onze ouders woonden. En eens bracht oma voor mij een fuchsia mee, naar ik meen voor mijn verjaardag. Ik zie de trotse plant met de paarse en roze bloemen nog voor me.
Op haar terugweg naar huis vergezelde ik oma dan wel eens, soms in paniek over het naderende afscheid; hoe zou ik ooit zonder haar…

Mijn vriend liet op zich wachten. In het voorportaal van de grote eetzaal van "De Heikant" waar vele ouderen bivakkeren las ik in de Libelle, het lijfblad van mijn zozeer betreurde moeder en vermoedelijk het lijfblad van vele onschuldige en lieflijke meisjes en vrouwen.
Tegenwoordig toont men elkaar de "Smartphone" die tot vrijwel alles in staat is met haar talloze afbeeldingen van alles wat in de wereld gaande is en te koop is en mijn vriend zal rommelen in de zakken van zijn aftandse…

Ik was mijn trage gang gegaan; langs het tankstation en langs het voormalige restaurant, op weg naar het Behandelcentrum en was een merkwaardig stukje Natuur gepasseerd; een open plek te midden van de stadse omgeving, gelardeerd met groen waar onverwacht boomstammen lagen opgestapeld.
In de foyer van Behandelcentrum "De Hazelaar" kan men een kop koffie verkrijgen en ik moest het zwart geüniformeerde meisje achter de counter daarvoor bedanken.
In de lange, brede, sfeerloze gang die leidt naar…

Het was een mooie junimaand; de maand van mijn negenenzestigste verjaardag. De reis naar Leerdam verliep sneller dan ik verwachtte dankzij het gesprek dat ik voerde met de zevenentachtigjarige dame naast mij in de Opstapbus. Over de Oorlog en haar voorbije leven, de lange huwelijksjaren en haar kinderen.
We hadden het mooie land doorkruist, rivieren gezien en welige groene weiden met bonte koeien en elegante langbenige paarden en met hier en daar een molen. En we waren door dorpen gegaan met…

In de vroege morgen als de nachtelijke hemel de wereld nog bedekt is het licht aan in de appartementen. De ramen bieden een inkijkje in een andere wereld, in een mij vreemd en vreemdsoortig universum. En zo rijgen de huizen zich aaneen, ontoegankelijk voor mijn blikken en bezoek.
En hoewel de lieflijke kunstvoorwerpjes en de planten staan uitgestald voor het venster blijft de deur op haast vijandige wijze gesloten voor mij.....

Mijn ramen zijn als met een bombardement van vuurwerk bestookt in de nieuwjaarsnacht en ik vreesde dat ze zouden bezwijken onder het geweld. Meer en buitensporig geweld had het land overspoeld. In rood, in groen en in vele kleuren vonkte het licht tegen de achtergrond van de indigoblauwe nachtelijke hemel. De volgende dag was een dag die we plaatsvervangend in Wenen konden vieren met feestelijk pastelkleurig banket en goede wensen.

....en zo legden wij, de ouders en de beide zusjes iedere zondag de lange weg af naar Oisterwijk (wij, de meisjes, op onze kinderfietsjes) langs de monumentale villa's aan de Koningshoeven en over de fietspaden die Tilburg met Oisterwijk verbinden, door een bosrijk gebied.
De broer, onze wilde, ongezeglijke, onrustige broer, was ondergebracht in de grote villa, genaamd "De Hondsberg" waar verplegers over hem waakte. Hij zou zijn "ongelukkige carrière" van zwakzinnige "voltooien" in diverse…

Het is meer dan vijftig jaar geleden maar nog legt de negentigjarige weduwe, nu met de rollator, de lange weg af naar het graf van de echtgenoot, van de man die nog lachend op mijn jeugdfoto's paradeert.
Gedurende vijftig lange jaren duurde de huwelijkstrouw en de vriendschap voort en werd de kracht geschonken, naar zij vast gelooft door de godheid die zij zozeer vereert: Jezus Christus in eigen persoon.

Onze stad kent tienduizenden inwoners en tienduizenden woningen met hun voordeuren. Tot geen van hen heb ik toegang. Veertien van hen zijn komen opdagen voor de stadswandeling van vandaag. Waar ik ooit liep in diepgaande wanhoop en vertwijfeling loop ik nu blijmoedig.
Zomerrozen in diverse tinten sieren nu de gevels en de binnenstad opent zich voor onze blikken. Daar was eens de kerk van de Noordhoek, daar de kerk van Sint Anna en die woningen in de Dionysiusstraat en de Missionarisstraat…

Jawel, ik ben hem kwijt- de tel! Zoek me tandjes maar kan haar niet vinden, roepen en zoeken is zinloos! De tel, ik ben haar kwijt- de weerman- ook de weervrouw zeiden beiden dat- er af en toe, echt waar- af en toe een buitje zou vallen, dus denken we hier- af en toe is te doen! Maar zowel af- als toen zijn het spoor bijster blijkbaar want: na dat ik de teller op nul gezet had, vergat ik haar opnieuw in te stellen en nu: zijn er zoveel buien gevallen- afgewisseld met zon, regenboog en meer van…

Onze Schouwburgpromenade, een overdekte winkelgalerij, strekt zich uit tussen de Oude Markt en de Schoolstraat en het is aldaar dat ik de man tegenkwam die een forse herdershond met een riem om de bek aan de lijn meevoerde. De donkerbruine, harige hond stevende enthousiast af op enkele duiven die opgewekt voor zijn voeten fladderden en zijn baas verklaarde dat hij enkele van die "flamboyante" vogels onlangs verslonden had in zijn stadstuin. De man had de zielige vogels die zijn tuintje…

De verpleger, de trouwe en zozeer liefdevolle verpleger, heeft zijn langjarige carrière volvoerd bij "Prisma" waar mijn broer een "plaatsvervangend thuis" heeft gevonden. De lage gebouwen, omringd met grasvelden waarop bomen hun kruin ten hemel heffen, bieden huisvesting aan tal van cliënten van gevarieerde signatuur en mijn broer is te midden van hen een geliefde en graag geziene figuur geworden.
De verpleger kent mijn broer en op zijn gezicht staat te lezen hoezeer in de lange jaren van…

Uit de verre diepten van mijn verraderlijke en turbulente leven dook zij op; zij die mij kende en die naast mij stond; die ik al vroeg mijn bekentenissen kon toevertrouwen en nu is zij er nog, waar de ongenadige dood zovelen wegnam. Bij "Anvers" wacht zij nog op mij....
In een lang-vergeten, duister seizoen had ik mij toevertrouwd aan de typemachine; slechts aan de typemachine, alsof mijn handen, in combinatie daarmee, mijn soelaas moesten vormen tegen de neerslachtigheid en mij het salaris…

Mevrouw was wel degelijk dement hoewel eerder vertoon van intelligentie en van taalvaardigheid daar het tegendeel van schenen aan te tonen en te bewijzen. Kort geleden citeerde zij nog uit Shakespeare; "Rough winds may shake the darling buds of may"; heel toepasselijk, want in deze late meimaand scheen het noodlot over haar arme lichaam, geest en ziel voltrokken te moeten worden. In de huiskamer op de afdeling "Mondriaan" van Behandelcentrum "De Hazelaar" had ze die middag nog naar de…

Het is rustig en rustgevend op een zondagmorgen in mei in de grote foyer van Behandelcentrum "De Hazelaar" aan de Eijgenraamstraat. Enkele ouderen, mogelijk patiënten, verpozen hier bij een kop koffie en ze babbelen wat met elkaar. In een klein kastje bij de toonbank staat wat gebak uitgestald. Ik kies daaruit een slagroomgebakje en neem aan een tafeltje plaats. Een oudere mevrouw nadert en merkt op "dat ik me aan het verwennen ben" "Bent u hier patiënte?"
is haar vraag "Nee, ik ben bezoeker"…

Oh dat we in huize T achterlopen dat weten we heel goed, dat we ons ermee distantiëren van rare en nare acties weten we hier ook en willen dat heel graag zo houden, maar als mijn kind me vraagt: kijk eens op Google wat een bepaald spel is dan ga ik dat- na ons telefoontje even doen om me vervolgens helemaal te barsten te schrikken. Een spel wat ertoe leidt om zelfs het gebruikelijke telefoonnummer te vermelden omdat het regelrecht te verwijzen is naar zelfmoord, dat gaat alle perken te buiten.…

Al weken spraken ze over de geweldige vakantie die ze zouden hebben, het aftellen was begonnen en intussen de koffers van zolder gehaald dus wie doet je wat? Al weken elke dag- er eentje minder, ze waren immers al drie jaar niet weggeweest…en dan is de dag daar, de dag die vroeg begon! Alles ingepakt na nog een keer gecheckt te hebben of alles er wel inzat, of ze alles bij zich hadden- want tja het was alweer drie jaar geleden immers?
Op naar Schiphol, vanwaar ze zouden vertrekken, auto…

Een elegante jongeman, in het zwart gekleed, met getrimde, gemillimeterde baard, droeg op zijn rug in een gladde, glimmende hoes, zijn instrument, een gitaar; zijn dierbare instrument dat dient voor de verklanking van zijn gevoelens, voor de ontroering en extase van zijn zo geliefde publiek.
In mijn vroege tienerjaren zou de ontmoeting aanleiding hebben kunnen zijn tot mijn razende, exorbitante verliefdheid, maar mijn ouderdom beschouwt hem als een zoon, als het kleinkind dat ik nooit het mijne…