In dat lang vergeten jaar, toen ik sinds enige tijd de brugklas bezocht, trad ik eveneens voor het eerst aan onder de hoge coulissen van de plaatselijke schouwburg die een formidabele, onuitwisbare indruk maakten op het twaalfjarige kind dat ik nog was.
De opvoering van de moderne opera, getiteld "The Astronaut" zou gaan plaatsvinden en wij, scholieren, zouden zingen in het koor
Onze leraar zou prominent op de voorgrond een bijbehorende tekst voordragen en inderdaad zie je op de desbetreffende…

De lange Bosscheweg, omzoomd door villa's en eerbiedwaardige oude bomen, vindt haar begin in Tilburg en haar einde in Den Bosch en verbindt als vanouds beide Brabantse steden.

Eens, toen de armoede zegevierde in mijn leven, bevond ik me in wanhoop en nodeloze afwachting in een pad tussen twee villa's, vertwijfeld hopend dat het huishoudelijk werk waarvoor ik mij in arren moede had aangemeld althans enig soelaas zou opleveren en de diepe put van de geldnood althans enigszins zou dempen.
Ik was…

De hoofdredacteur van de bescheiden Wijkkrant, die er echter grootse ambities en pretenties op nahield, leek aanvankelijk vervuld van uiterste zorgzaamheid en mededogen voor de nieuwe vrijwillige journaliste die ik was en het is bezwaarlijk, pijnlijk en lastig een omschrijving te vinden voor het vuur en voor de passie waarmee de overige vrijwilligers ernaar streefden het in hun ogen zozeer verheven en begeerde schrijversvak te beheersen en tot hun competentie en vaardigheid te kunnen rekenen en…

Op een dag zag ik het miezerige verpauperde verdiepinkje in de achterbuurt weer vanaf een afstand en de nu verduisterde en geblindeerde ramen, die me aan leken te grijnzen, leken tot in alle eeuwigheid een onheilspellend verhaal te vertellen.
Daarachter werd eens het tragische en tot mateloos ongeluk leidende en veroordeelde leven dat al te spoedig ten einde gevoerd zou worden geleid. Hier werd eens hartstochtelijk en wanhopig de zozeer gewenste en vereiste en ondanks alles onmisbare en…

De Boulevard Périférique slingert zich rond de wereldberoemde metropool, waar ontelbaren hun levens volvoeren en hun lotsbestemming ten einde toe dragen. Zij omhelst, figuurlijk gesproken, de stad. Het verkeer raast er bij dag en nacht voort.
Van ver kan men de trotse stalen toren zien die zich boven de daken en boven het stadsgewoel verheft: de Eiffeltoren, constructie van vernuftige ingenieurs uit een voorgaande turbulente eeuw. Tot op de huidige dag het trotse kenmerk en het symbool van…

We schrijven de 27e juni 2025. Het morgenlicht van de nieuwe dag die mij nog gegeven is, heeft mij opnieuw begroet.
Bezield door een zekere melancholieke weemoed vier ik mijn 72e verjaardag.
In 1953 vocht ik mij een weg naar het licht vanuit de donkere, besloten cocon van de baarmoeder en werd ik overgebracht naar het glazen broeikasje dat men de naam "couveuse" heeft toebedeeld.
In Bokhoven, aan de traag stromende rivier, heb ik de langstlevenden ontmoet: mijn overgebleven familie die nog…

Het is een grijze dag in Biezenmortel. Onder een dichtgetrokken, grauwe hemel staan berkenbomen zij aan zij op het terrein van de inrichting en even verderop zie je de weelderige kruinen van kastanjebomen, verlevendigd door vele witte kaarsjes.
Binnen in de paviljoens, die fantasierijke namen dragen, vindt het vierentwiniguursbedrijf van de zwakzinnigenverpleging plaats. Het is de een-op-een-verpleging en als de cliënten met hun ogen knipperen, worden zij bediend.
In een lederen zitzak ligt…

We waren op die dag in juni weer eens uit Tilburg vertrokken. Naast mij een uiterst zwijgzame mede-passagiere met een gezicht als van perkament, doorweven met diepe rimpels.
De andere dames zouden terwijl de auto voorthobbelde de verhalen over hun lange, voorbije levens ten beste geven, ongeacht of daar oprecht naar geluisterd werd of een toehoorder voor was. Die verhalen waren als een soort verkapte, zinledige ego-documenten en - als men dit zo zou kunnen zeggen - als een soort van…

Op die zondagavonden bezocht ik haar en sloeg ik haar gade in de vele gedaanten en stemmingen die schenen voort te vloeien uit haar geestesziekte. Soms was ze ontdaan en opstandig naar aanleiding van het beleid in het psychiatrisch ziekenhuis, dan weer was ze verzonken in neerslachtigheid. Ook zag ze soms spoken en demonen in haar verwarring.
En eens toonde ze me een foto van haar knappe nog jonge zus die niet meer te midden van de levenden is. Net als zijzelf was zij slachtoffer van genetische…

Vandaag gaf mevrouw me het zelf geknutselde voorwerpje cadeau "als aandenken", een klein origineel kunstwerkje. Het is een wekkertje geweest met glas vóór de wijzers maar in plaats daarvan heeft mevrouw twee crèmekleurige gedroogde bloemen achter het glas bevestigd.
Ze tobt erg over de a.s. verhuizing en herhaalt dezelfde zinnen steeds weer die uitdrukking geven aan haar grote bezorgdheid. Nu kan ze nog haar dagelijkse wandeling met haar rollator maken rond het gebouw waarin ze woont en de…

Eens had ik een vriend. Zijn kaken werden omlijst door een zware, zwarte baard en zijn gezicht werd gedomineerd door zijn mokkabruine Indonesische ogen van waaruit mij een stroom van intelligentie en warmte tegemoet trad.
Maar de jarenlange, gefundeerde, kennelijk gevestigde traditie van onze vriendschap werd ogenschijnlijk vernietigd door enkele futiele misverstanden, zoals een rietstengel buigt en breekt onder de uitbarstingen van een vulkaan als waren de grondvesten rot en poreus en…

Je houdt van de regen en je weet niet waarom. Is het omdat je lang overleden vader je af en toe het gedicht voorlas over de regen die regent op daken en dakpannen, op weilanden en velden?
Of is het wegens het liedje van Rob de Nijs over zijn ongelukkige liefde dat je jeugd begeleidde? Zoveel is zeker; als een enkele druppel 's nachts je vensters beroert, ben je gelukkig. Je houdt van de regen en je weet niet waarom....

Hotel en Conferentieoord "Boschoord" rijst hoog en monumentaal op. Zijn oranje-beige muren schemeren door een wirwar van boomstammen die ermee wedijveren in hoogte, waardoor we niet onmiddellijk ertegen op hoeven te zien als lilliputters tegen een reusachtige, eerbiedwaardige gestalte.
We wandelen door langgerekte paden die zich om ijsblauwe ovale vennen slingeren. In hun rimpelende oppervlakte weerspiegelen zich de zwarte contouren van hoge dennen.
Ergens raap ik van de zanderige grond, die…

Ver, verscholen in de tijd, ligt de herinnering aan de man die mijn Vader was; mijn eerste leraar en mentor die goedwillend over mij waakte; met wie ik op de foto sta: een fragiele baby in de armen en handen van Hem, die ik later zo goed zou leren kennen.
Muziek begeleidde zijn leven; hij dook weg in romantische fantasieën die het verdriet om de zeer zwak begaafde zoon en om de haat en het gepest van de collega's op kantoor nauwelijks konden vergoeden.
Door Vader maakte ik kennis met Mozart,…

Plotseling ben je opgedoken uit mij voorheen duistere, onbekende contreien en op de valreep, toen onze levens zich al voor tweederde ontrold en geprofileerd hadden, maakten we kennis.
We volgden het parcours van je leven met terugwerkende kracht en we bezochten de gedenkplaatsen, de staties van je jonge jaren en van je volwassenheid.
Daar was het toneel, het decor van je leed en onze toekomst, die zich nog voor ons zal ontvouwen, lijkt illusoir en dubieus...

Ik kocht een schamele, armzalige plant, een geranium. Te midden van het assortiment, dat uitgestald was op de marktkraam, nam deze geranium een bescheiden plaats in en viel zij niet op.
Ik nam haar mee naar huis en kweekte haar zorgvuldig op.
Een stengel groeit aan, draagt veelbelovende knoppen en richt zich naar het licht. De knoppen zwellen aan en iedere dag wordt een stukje méér zichtbaar van het felle rood dat de plant nu siert. Eén bloempje ontluikt tenslotte, het ontvouwt zich…

We ontmoetten elkaar bij de bushalte. Dwars en frontaal over zijn borst was op zijn grijze T-shirt met capuchon de tekst "New York" geborduurd; aanleiding voor mij te vragen of hij de "Big Apple" al eens bezocht had.
Hierop volgde een ontkennend antwoord en hij maakte het bekende gebaar met duim en wijsvinger dat duidt op geldnood.
We kwamen te praten over geldzaken en duidelijk was dat hij me wel een extreem psychiatrisch probleemgeval achtte na mijn bekentenis dat mijn geldgebrek me bij tijd…

We hadden de oude, middeleeuwse kapel bezocht en de vele flakkerende vlammetjes van de kaarsjes hadden ruimschoots tot onze verbeelding gesproken.
In het lokaal van het café-restaurant had ons gezelschap zich rond een lange tafel geschaard. Het rumoer van de luide stemmen van de overige aanwezigen op de achtergrond was overheersend zodat we welhaast tot stilzwijgen veroordeeld waren.
De onpeilbare gezichten van mijn tafelgenoten - belangstellend, welwillend, vriendelijk, meelevend dan wel…

Ik was dus te werk gesteld op die school, de Openluchtschool, die ergens gesitueerd was in het bosgebied tussen Tilburg en Goirle, in de nabijheid van de Tilburgseweg, geflankeerd door vele villa's, die de genoemde gemeenten als vanouds verbindt.
Op de eerste werkdag verklaarde ik aan mijn toekomstige collega's bij mijn eerste kennismaking met hen - wellicht al te optimistisch en met vooruitziende blik - de beroerdste niet te zijn of te willen zijn.
Men vroeg mij de vertrekken van het gebouw te…

Een nieuwe en mooie aanwinst voor onze stad en voor ons Stadhuisplein vormt het metalen, langwerpige plateau met "enthousiast" loodrecht opspattende fonteintjes dat tot voor kort aan mijn blikken ontsnapt was en waarop mijn ogen zich nog niet hadden kunnen vestigen.
In de onmiddellijke nabijheid van dit nieuwe stadse sieraad treft men de beide monumentale "kolossen" aan; het negentiende-eeuwse paleis van Koning Willem II, bekroond door zijn kantelen, zozeer kenmerkend en karakteristiek voor…