DE DOM VAN TRIER
Nou dat is de Dom voor de domme
zo dacht ik direct bij het binnentreden
De Dom voor de dommen, de 'onnozelen'…

Ik verzocht de nog jonge en zo elegante dame achter de toonbank van de boekwinkel het jeugdboek als een cadeautje in te pakken. Ze voldeed graag aan mijn wens en met rappe vingers die eindigden in keurig gelakte spitse nageltjes deed ze het papier er omheen. Ze vroeg nog of het cadeau voor een jongen of voor een meisje was.
Het was voor mij onuitsprekelijk dat mijn broer voor wie het presentje bestemd was de leeftijd van zesenzestig jaar zou bereiken maar voor altijd een kind van drie jaar is…

De lerarenkamer lag aan het eind van de lange, betegelde gang, die door haar ramen, die ondersteund werden door witte tweelingzuiltjes, uitzicht boden op de drukke Ringbaan Oost.
De enkele gymnasiasten die "de studie overleefd hadden" onder wie ook ikzelf kwamen daar bijeen aan een lange tafel, overdekt met een linnen kleed, onder leiding van de mateloos enthousiaste leraar Grieks. De grammatica, het idioom, de wendingen, de woordenschat, het ritme en de melodie van de oude taal bleven ons…

Een klein zonnetje, dat nauwelijks nog verwacht werd na de vele dagen met regen, piepte tussen de wolken door en mevrouw de receptioniste verwelkomde het zeer. Regen schijnt wel een van de meest gruwelijke verschrikkingen te zijn die men mensen kan aandoen....
De wachtkamer van de mondhygiënepraktijk aan het Rosmolenplein kan men niet luxueus noemen maar gelukkig bood deze bij mijn bezoek uitzicht op een gigantische gele hijskraan, opgesteld voor een vervallen pand en omringd door stoere…

De Maycrete-woningen zijn lage, witte behuizingen, vermoedelijk kort na de Tweede Wereldoorlog in het kader van de Wederopbouw of de Marshallhulp gebouwd op drie locaties in Tilburg, zo ook in de wijk Fatima.
Mijn jeugdvriendje Martin woonde met zijn ouders, broer en zus in zo'n woning. In de gang van dat huisje knikkerden we samen met de glanzende, glazen, bonte knikkers.
Op straat sloegen we de zweep om de kleine, houten, kleurige tollen die we een eindje ingroeven tussen de straatstenen in…

De Conradhof bevindt zich in een uithoek van onze stad, afzijdig van de Korvelseweg, in een buurt die geen naam mag hebben en die allerminst uitmunt door architectonische schoonheid. Voor het kleine, bescheiden huis van mijn vriendin op huisnummer tien is een klein tuintje dat van nul en generlei betekenis lijkt te midden van de overweldigende woelingen in de wereld.
Daar ontdekte ik een plantje met een klein roze bloempje, kunstig geconstrueerd als een pantoffeltje, naast indigoblauwe klokjes…

Hij leek me nog jong. Zwart, achterovergekamd haar, eveneens zwarte leren jas en vanzelfsprekend een mobiele telefoon, die aangaf dat de bus waarop we stonden te wachten bij de bushalte op de Korvelseweg, snel zou arriveren. Er was dus nog even tijd om hem te vragen of hij student was. Nu ik zeventig ben lijken alle jongeren mij overtuigend, stralend en uitbundig jong.
Hij was geen student meer maar verklaarde dat hij al de leeftijd van achtentwintig jaar telde. Mijn nieuwe kennis bleek in de…

Toen ik de lange Schouwburgpromenade was doorgewandeld en halt hield voor de zaak van Bruna die spoedig open zou gaan en die met haar assortiment aan boeken, speelgoed en schrijfwaren heel wat wensen en beloften vervult, wierp ik mijn blik omhoog en zag op een soort reling of balustrade boven de winkels het kopje van een vogel, wellicht een duif. Zorgzaam en zorgvuldig vloog de vogel af en aan en ze sloeg haar vleugels uit. Een nieuwe lente was aangebroken en ook in de Schouwburgpromenade…

Er werd aangebeld. Op het schermpje van het Intercom-apparaat vertoonden zich de opgewekte gezichten van een jongeman en van een jongedame, goedgunstige vertegenwoordigers van de liefdadige organisatie die in Tilburg opkomt voor de armen. Ze torsten een grote kartonnen doos die ze de drie trappen die leiden naar mijn appartement opsleepten.
Hun geschenk verdiende ik nauwelijks. Het was mij toebedeeld door de veronderstelling en het vermoeden van de goedgunstige bestuurders van de…

De heren waren opnieuw gekomen: de laatste hand moest worden gelegd aan de werkzaamheden. Het geluid van boren was spoedig hoorbaar. Toen ik uit ging zag ik dat de bruine deuren van de berging die zolang de ondergrondse ruimte hadden afgesloten tegen de buitenmuur gestapeld stonden. Spoedig mocht ik nieuwe, glanzend wit gelakte deuren "begroeten" die nu de ruimte begrenzen en als het ware een "voorgeborchte" doen ontstaan dat nog niet onmiddellijk toegang verleent tot de kelder.

In de nabijheid van het station, waar meerderen wachten op de bussen van "Arriva" die af en aan rijden en die de haltes aandoen zoals bijen de bloemen in een welvoorziene tuin, drentelde hij heen en weer. Hij strekte zijn hand uit naar de passanten die hij hen gekromd en komvormig voorhield, bedelend om een kleine fooi.
Stuurs, onverschillig en onwelwillend, met gladgestreken gezichten wezen ze hem allen af. Ze vervolgden gehaast hun weg, tot die ene uitzonderlijke meneer zijn jas opende en in…

De riedel van een traditioneel Kerstliedje weerklonk op de achtergrond in de boekwinkel. Maar het Kerstgevoel bezielde mij niet waar de medemenselijkheid - zozeer gewenst en zozeer eeuwenlang gepropageerd door de traditionele godsdiensten - in deze tot onheil gedoemde wereld in een grote mate eeuwenlang geschonden is en wordt.

De piano, die altijd altijd haar schamele en onzalige, ronduit armoedige behuizingen had gesierd, vormde het stoffelijke bewijs van haar enige en prominente talent, geschonken door de liefhebbende ouders aan hun "zorgenkind".
Ten afscheid van mij, haar levenslange vriendin, speelde zij eens nog "Abschied vom Klavier" voor mij, maar door grenzeloze lusteloosheid beroerde zij de toetsen van het instrument nooit meer tot aan haar stervensuur...

We schreven in die tijd nog met de kroontjespen en inkt. We doopten de pen in het inktpotje en veegden deze af aan de zelfgebreide inktlap. Mejuffrouw S. zwaaide de scepter in het lokaal van het lage houten gebouw, belegd met planken van Zweeds hout, onze lagere school. Ze ordonneerde ons de letters te schrijven in het schuine, lopende schrift: de sierlijke, ingewikkelde en elegante hoofdletters met de krullen en tierelantijnen en de kleinere letters.
Eens had ik me wel heel erg vergaloppeerd.…

In de avond staat Woonzorgcentrum "De Kivitshorst" in de schijnwerpers. Stalen trappen staan tegen de gevel die voeren naar de hogere verdiepingen. De nieuwbouw is in volle gang.
Eens was ik als vaste maar vrijwillige journaliste welkom in de zalen, kamers en gangen van "De Kivitshorst". Kennelijk werden mijn artikelen voor de Wijkkrant gewaardeerd.
Mijn tranen vloeiden echter toen ik op onvoorspelbare en voor mij onbegrijpelijke wijze mijn werkzaamheden moest beëindigen.

De mannen- en vrouwenstemmen hebben zich verenigd in het koor dat op gezag van de gigant en het genie Mendelssohn de jammerklacht "Kyrie Eleison" ten hemel heft: Grieks voor "Heer heb medelijden".
De larmoyante klacht is gericht aan de onbekende God die de wereld heeft achtergelaten in diepe ellende, leed en vertwijfeling. De wereld en de natuur die in hun lieflijkheid en schoonheid bestemd en geschikt waren voor grote liefde, harmonie en vredelievendheid.

Een felle pijn had mijn been getroffen, was dit onverwacht en plotseling komen bezetten als een leger in oorlogstijd. Een ranselende pijn die geselde en die het been doorsneed als een mes. De pijn noodzaakte mij te strompelen bij mijn trage parcours door de straten en deze veroordeelde mij bijna tot de status en de lotsbestemming van een slachtoffer, van een voortijdig gehandicapte, van een invalide die nog net niet rolstoelgebonden was.

Plotseling en onverwacht smolt de pijn echter weg als…

Het is niet ver lopen vanuit mijn stille stadse woning naar de Kwaadeindstraat. Ik passeer woningen met tropische palmen voor de deur, welhaast afkomstig uit vreemde contreien, als gasten die hier in dit land misplaatst zijn. De woningen sluiten zich als het ware vijandig voor me af en deze herbergen voorgoed en definitief onbekenden, ontoegankelijke vreemdelingen, als beheerst door het modieuze en trendmatige, alomtegenwoordige "virus" van het individualisme.
De slotenmaker zet nog altijd zijn…

Om de winkel van Piet Kennis aan de Korvelseweg te bereiken moet men een zijstraat in. De etalage prijkt aan de straatkant. Aldaar kan men het volledige en uitgebreide assortiment in ogenschouw nemen. Ook de kleine eivormige lampjes die ik zoek blijkt men voorradig te hebben. Meneer de verkoper diept ze op na een korte aarzeling. De prijs bedraagt negenenvijftig euro.
Het is de bedoeling dat ze de staande schemerlamp gaan sieren die sinds jaar en dag mijn interieur completeert. Thuisgekomen…

We waren via de langgerekte Bosscheweg, die geflankeerd wordt door villa's die ieder voor zich getuigen door hun bouwstijl van een individuele "identiteit", de kruising genaderd waar Hotel-Restaurant "De Druiventros" haar muren verheft, in de omgeving van Berkel-Enschot.
Daar zijn kunstzinnig verantwoorde metalen figuren opgesteld, een soort poppen die de handen ten hemel heffen als in een denkbeeldige noodkreet of rouwklacht. Vandaag dragen ze om mij onbekende redenen een felgeel hesje.
In de…