We schreven negentienvijfenzestig. Ik was goed door het toelatingsexamen gekomen en trad aan voor de brugklas. Mijn trotse en liefdevolle oma schonk mij bij die gelegenheid de boekentas. De bruine lederen tas was zoals boekentassen horen te zijn en zoals deze gangbaar zijn. Ruim van inhoud, met twee voorvakken en een hengsel. Ze zou zes jaar dienen…

De Theresiakerk steekt als vanouds haar toren de hemel in die al van verre zichtbaar is vanaf de Spoorzone. Haar stenen gestalte verheft zich aan de rand van het gelijknamige plein met de chique, statige bebouwing. Vandaag de dag herbergt zij na de verbouwing appartementen. Eens, in lang vervlogen jaren, vluchtte ik naar haar in de dolzinnige verwarring…

De hond staat hoog op de slanke poten en houdt deze stram gestrekt. Zijn cognackleurige vacht glanst onder het licht dat het terras overspoelt op deze late augustusdag. Hij klemt de zwarte, gekromde nagels vast aan de harde ondergrond. De viltachtig beklede flaporen zijn gedrapeerd over de kop met de gloeiende bruine ogen die zich liefdevol en haast…

Bij "Manfield" in de Heuvelstraat staat met heel grote letters op het glas van de ruit van de etalage het woord "Sale" vermeld. Binnen treft men op het hoge staketsel van een rek een hele rij schoenen aan. Momenteel alle in de aanbieding. En zoals de bevolking een enorme verscheidenheid aan menstypen kent en men zijn partner wellicht kiest op…

Een veld vol zonnebloemen die hun kopjes naar de zon heffen siert nu het terrein bij de inrichting waarin mijn broer sinds jaar en dag verblijft. En dartel en frivool vlindertje fladdert over het veld. September is aangebroken en de kou zit al in de lucht. Spoedig zullen we een nieuwe herfst verwelkomen. We moeten langzamerhand afscheid gaan nemen…

In een bocht van onze Heuvelstraat, waar deze bijna afbuigt en overgaat in de Nieuwlandstraat, naast de drogisterij die haar assortiment breed uitstalt en tegenover mijn voorvaderlijk huis, bevindt zich een kleine, bescheiden speelgoedwinkel. In haar etalage tref je welhaast onverwacht een Bambi aan die je aankijkt met weerloze, verdrietige, bruine…

Een moeder moest voor altijd afscheid nemen.... De Natuur heeft me in haar groene omhelzing genomen, waar Haar armen voorgoed voor me gesloten zijn.... En ik heb de dieprode en paarse bloemen van de rododendrons bewonderd die iets van Haar geest, van Haar hart en ziel weerspiegelen, waarin Haar leven bewaard en gevangen lijken te zijn En de wind…

Het was een dag in de vroege zomer waarop de ziel zich kon koesteren in vage dromen van onduidelijke signatuur als een hommel in de zon en de stoelen met de bekleding met bonte motieven stonden al klaar in de vergaderzaal. Het was een dag om te dromen voor een ziel die nog kon dromen maar tijdens de vergadering vroeg ik mij af; zoemden de zielen…

In het hart van mijn donkerblonde kruin nestelt zich een krans van grijsheid, voorheen ongekend, mogelijk een teken of symbool van de wijsheid die zo oneindig moeizaam en traag tenslotte komt met de ouderdom, met de jaren. De fotograaf vuurt als het ware het flitsende, felle licht van de camera op me af en het resultaat op de pasfoto is wellicht…

Het was in die jaren waarin de allerliefste nog bij ons was dat de Kermis, zoals gebruikelijk ieder jaar, de centrale pleinen van onze stad in beslag nam. Bij de bonte kramen speelde men een spel en gokte men en men liet zich de hoogte in tillen door de Hooggaatie, men zwierde rond en men bezette de terrassen. En zo was het in al die jaren traditie…

Het was een mooie ambiance in de Umberstraat, in het langwerpige, lage gebouw dat zo merkwaardig gesitueerd is te midden van de troosteloosheid en somberheid van de overige bebouwing aan het Paletplein. Door malversaties die ik niet kan achterhalen en waarbij mijn brein het laat afweten is de artsenpraktijk teloor gegaan en een zeer ontoereikend…

Ik wist dat ik eens de reis zou gaan maken en moest gaan maken; de reis naar de wijk van onze stad waarin we zo lang gewoond hadden; de reis naar het kleine arbeidershuisje dat ik nog een keer wilde zien en dat het schouwtoneel was geweest van mijn jeugd en van zoveel onvergetelijke gebeurtenissen. De Arriva-bus doorkruist eerst de straten van mijn…

Voor het eerst wachtte mevrouw die zondagmiddag al op mijn komst, althans dat bleek duidelijk doordat ze in de septemberzon heen en weer drentelde achter haar rollator vóór de hoofdingang van het Zorgcentrum en mij blij begroette bij mijn aankomst. Het vertrouwen tussen ons was gegroeid en ik wilde haar niet meer kwijt. Eenmaal aangekomen in de…

De straten rondom het gigantische complex van het Zorgcentrum dragen namen van kleuren zoals "vermiljoen" of "indigo". Ik nader het witte gebouw met de vele ramen waarachter de appartementen van de bejaarden schuilgaan. Mijn toekomstige begeleider staat al op me te wachten bij de receptie. Ik geef hem een hand en hij voert me naar een tafeltje…

Het leek een rustige middag te worden bij de Huisartsenpost. De pastelkleurige plastic stoelen schenen te wachten tot ze bezet zouden worden door patiënten. De artsen zouden het vermoedelijk niet druk krijgen die middag. Het was rustig totdat een meneer, vergezeld van een corpulente dame, arriveerde. Er gebeurde aanvankelijk niets totdat de meneer…

Eens, echter nog niet zo lang geleden, bevond ik mij in de wachtkamer van de Huisartsenpost en trof ik daar een babypop aan. Deze lag daar zomaar als een door achteloosheid of verwaarlozing achtergelaten kind, als een baby die om onduidelijke redenen verstoken was van de onontbeerlijke zorg van een vader en moeder. De pop droeg een soort van wit…

Altijd zal ik me blijven herinneren hoe mevrouw Van Keulen in haar uitspraak de letter "a" vervormde tot "oa". "Waolwijk" zei ze en "zoaterdag". Ook weet ik nog goed hoe ze haar identiteitsbewijs een "intentiebewijs" noemde. Ik hield zeker van haar om de manier waarop ze me haar vertrouwen schonk en ook om haar leringen en lessen, om het…

Meneer draagt de kerven en insnijdingen van de vele verliezen in zijn hart, ziel en gemoed. Hij wankelt op de evenwichtsbalk van het leven onder de uitdagingen en beproevingen die hem gepresenteerd worden tussen blijmoedigheid en neerslachtigheid. We zetten via Udenhout en Oisterwijk koers naar Oirschot waar het carillon van de grote kerk, dat aarzelt…

De man, vergezeld door het kleine, zwarte hondje met het Schnautzer-achtige kopje, solliciteert kennelijk naar een zingeving voor zijn dag en voor zijn leven als hij voor de zoveelste keer paradeert in het park naast de snelweg met zijn kleine kameraad. Soms neemt hij het hondje op schoot. Wordt het leven tussen veertigjarig eikenhouten meubilair…

De verdiepingen van het huis waren verbonden door twee trappen. In de vierkante, grote voorkamer, gesitueerd op de eerste verdieping, bracht ik de eerste drie jaar van mijn leven merendeels door. De bekleding van de ronde stoelen en van de bank die behoorden tot het bankstel was goudkleurig en daarin zette ik mijn dierbare poppen in een cirkel. Uit…