Verdriet had zich opgestapeld als een onzalige Toren van Babel. Het bezette mijn middenrif als een steen tot op het moment dat de tranen uit mijn ogen vloeiden als gletsjers, als smeltend zieke-ijs. De tranen die gedurende mijn hele lange leven bevroren waren geweest en ik huilde... Het lieflijke jonge meisje (waar kwam ze plotseling vandaan?) was…

De kou van een late novemberavond drong door mijn dunne jas en de nacht lag als een donkere deken over de wereld toen ik de afstand tussen de beide woningen te voet overbrugde. Mijn zozeer dierbare woning waarin ik al dertig jaar nutteloos de ongenadige tijd gepasseerd heb, lag erbij als een verwaarloosd en onttakeld, ontredderd slachtoffer, als een…

Hotel-Restaurant "De Druiventros" is een accommodatie die iets buiten de stad gesitueerd is en wel vlakbij Berkel-Enschot. Zij is te bereiken via de lange Bosscheweg (geflankeerd door villa's) en zij heeft in het verleden diverse doeleinden gediend en verschillende bestemmingen gekend. Vandaag was op deze locatie een ruim en enthousiast publiek…

Het huis waarin ik geboren ben; het huis waarin mijn opa en oma zich vestigden in de dertiger jaren na de teloorgang van hun zaak; dat huis is onherkenbaar veranderd. Ik kon er niet naar kijken op Internet waar het met veel "pump and circumstance" gepresenteerd wordt aan de potentiële kapitaalkrachtige toekomstige bezitter of bewoner. De geest van…

In het dorp St. Willebrord, behorend tot de Gemeente Rucphen, koestert men in een merkwaardig museum een eveneens curieuze verzameling. In enkele houten paviljoentjes treft men hier een huiskamer uit 1890 aan die zelfs herinneringen aan de Napoleontische tijd met zich meebrengt. Ook is hier een klaslokaal uit een zo ver, haast vergeten jaar waar…

De lange weg naar de "Reeshof", de buitenwijk van onze stad die men door haar sfeerloze bebouwing bezwaarlijk een Eldorado dan wel paradijselijke omgeving kan noemen is goed begaanbaar door het busvervoer. De buslijnen sluiten op elkaar aan en als men een beetje geluk heeft, volgen ze elkaar snel op. De grondeloze en gruwelijke eenzaamheid is wel…

De witte auto van de Regiotaxi naderde een breed, groot pand dat zijn innerlijk vooralsnog verborgen hield. Van buiten af beschouwd leek het op een soort van "alternatief" kantoorpand. Bij nadere inspectie bleek het labyrintische gangen en kamers te bevatten en bevolkt te worden door tandartsen en hun assistentes, gehuld in witte beroepskledij.…

In onze jeugdjaren, jaren van onschuld getekend door armoede, hadden we niet veel, maar eens bezochten we met onze ouders bij uitzondering Scheveningen, Den Haag en Madurodam. Hoe goed herinner ik me nog de aanblik van het trotse en monumentale Vredespaleis, gesitueerd te midden van haar parkachtige omgeving! Madurodam was ook bezienswaardig en curieus…

Eigenlijk heb ik maar een vraag aan Mark Rutte. Keer op keer stelt hij dat Israël het recht heeft zich te verdedigen en dat recht wil ik Israël ook niet ontnemen. Het recht op verdedigen zit diep in ons rechtsgevoel. Je mag zelfs iemand vermoorden als dat nodig is om je eigen leven te verdedigen. Het recht op verdedigen gaat dus heel erg ver. Maar…

Eens sierde een dubbele rij bomen de langgerekte Ringbaan Oost die zich uitstrekte van de Gerard van Swietenstraat tot de Jan van Beverwijckstraat en nog veel verder en in haar midden was het ruiterpad. Daar zag ik voor het eerst in mijn leven paarden. En in de zomer van mijn vijfde levensjaar zag ik de vermiljoenrode zonneschermen aan de elegante gevels…

...en zo duikt dwars door de langdurige schemer van de jaren die zich opgestapeld hebben - vele jaren - in mijn bewustzijn mijn verre schooltijd op; op zaterdagmorgen naar school; "Deutscher Wortschatz"; "English Idiom for Grammar Schools"; de stalen poort die zich voor je sloot als je te laat was; het paraafje van de conrector (rode ballpoint!…

Nu herfst en winter aanbreken en nu zij ons begroeten is de tijd gekomen van het afscheid van wat mij enige tijd tot onderdak en woning diende; de summier en provisorisch ingerichte maar van chique meubilair voorziene kamer op de vierde verdieping die mij vertrouwd werd maar waarin de eenzaamheid regeerde en deze mij omringde.... Iemand anders zal…

Bij Bruna, aan de Schouwburgpromenade, drentelde ik als verdwaasd en gedesoriënteerd, en peinzend, mijmerend, geruime tijd rond vóór de uitgebreide collectie kleurige tijdschriften die een hele wand beslaat. Voor de hitsige en frivole heren hebben ze daar zelfs de edities van "Playboy" met voluptueuze, rondborstige dames op de cover, maar voor de…

Soms schreeuwen mensen zo hard zo hard als een ‘gloeiende’ groeiende sneeuwbal welke met een dondervaart naar beneden rolt en steeds groter en groter wordt tot ie volledig uit elkaar barst, valt en verstomd in de stilte van het niets Want als iets niet helpt is het schreeuwen behalve dan bij levensnood Sos, help, help, help…

In vroege jeugdjaren toen ik met mijn liefhebbende ouders de chique woning bewoonde in de doktoren- en specialistenbuurt rond het oude St. Elisabeth Ziekenhuis, keek ik vaak vanuit onze met roodbruin hout betimmerde zolder uit op het in mijn ogen magische huis van de zenuwarts Dr. Taverne die ik met de verbastering van mijn kinderlijke gebrekkige spreekvaardigheid…

In het café strekte je plotseling en onverwacht je handen uit en pakte die van mij vast. Mijn oude, verweerde, maar tengere handen waar de aderen die mijn onschuldige bloed nog zo trouw vervoeren prominent als dikke, blauwe koorden, als kronkelige riviertjes zonder bestemming op liggen. Je gebaar verwachtte ik nauwelijks; ik kon nooit vermoeden dat…

Het meisje, onze klasgenote met de gitaar, genaamd Marijke, dat prijzen had gewonnen met haar zang en spel bij wedstrijden en songfestivals, vergezelde ons naar Rome. De touringcar had op onze reis via Frankrijk en Zwitserland de Eeuwige Stad bereikt en we vonden onderdak in een klooster in de buitenwijk Trastevere bij een congregatie van nonnen. Laat…

...en dan zit ze vóór me in het café; in ons stamcafé, genaamd "Anvers" aan de Oude Markt en dan kijkt ze met haar trouwhartige, bruine ogen in die van mij. Veertig jaar geleden keek ik voor het eerst in die ogen. En dan is het of de lange jaren zijn overbrugd als met de machtige overspanning van een brug die men ergens ter wereld zou kunnen aantreffen…

BEA, NICO EN JAN JACOB spontane ontmoeting en het TroostGedachtenis-concert en -Kerkdienst van 12 en 26 november a.s. in de Westerkerk Ze zaten aan een visje Ze zaten met hun 2: Bea en Nico Bij de Volendamse Vishandel Aan de Kinkerstraat in Amsterdam Maar die 2 werden er 3 Ik, Jan Jacob, mocht aanschuiven aan ‘t tafeltje Het…

Vroeg in de morgen, toen de duisternis nog heerste, had het voor even opgehouden met regenen. Ik had het smalle, kronkelende pad, omzoomd met bomen, bewandeld dat al belegd was met bladeren en ik was de flat gepasseerd, mijn geliefde woning sinds dertig jaar. Een lichtschijnsel ontsnapte aan de ramen op de tweede verdieping en het afschrikwekkende,…