Op mijn kastje staat een kop en schotel van breekbaar porselein met turquoise en zwarte motieven; srmzalig overblijfsel, souvenir, bewijsstuk en erfstuk van een vriendschap die drie jaar duurde en die plotseling afgebroken werd door het onvermijdelijke noodlot dat ons allen te wachten staat.... Nooit meer zal ik op weg gaan naar het bejaardentehuis…

Eens per jaar leg ik de weg af; ben ik gedwongen de weg af te leggen die ons door het jaar heen gescheiden houdt en wandel ik langs de chique huizenrij die de Ringbaan West flankeert en signaleer ik de stokrozen in de tuinen die hun kopjes als in rouw onder regendruppels laten hangen en de blauwe hortensia's en al de overige bloeiende planten en struiken…

Ze zaten steeds vóór me tijdens de vergadering en wierpen me hun onpeilbare, duistere blikken toe, tot het moment aanbrak, het onvermijdelijke, onherroepelijke tijdstip waarop ik vernemen moest dat ze niet langer te midden van de levenden verkeerden, dat hun wanhoopsdaad een feit was. Ik had hen nooit gekend en gepeild en heb nooit kunnen begrijpen…

Ik had de rouwannonce, in feite tegen beter weten in, op het prikbord geprikt dat een prominente plaats innam in de ruimte die gefrequenteerd werd door de bezoekers van de eetclub. Ik had echter kunnen beseffen dat al mijn zogenaamde "vrienden" dermate ziekelijk opgingen in hun overigens eveneens ziekelijke en ziekmakende ego's en eigenbelang dat…

De ogen van mevrouw zijn bijna blind, maar op het brede scherm van de nieuwe Sony-televisie, pas nog aangeschaft, zag ze nog de koddige figuren van een aangeklede kat en van muizen, die allerlei avonturen beleefden en ze vertelt er opgetogen over. Het lijkt of mevrouw haar levensweg in omgekeerde volgorde aan het bewandelen is; van de volwassenheid…

Een dag met een randje, zeg maar gerust, een gouden randje. Hulp wordt van alle kanten aangeboden en ik heb het afgeleerd, om het af te slaan. Een dag met een randje, oké, een aantal keren gaat de bel maar de mensen die dan voor de deur staan, komen voor mij. Ze bieden hulp, ze staan met plantjes voor de deur, oké ik had wat voor ze gedaan, maar…

Het is november. De huilende tonen van de wind die raast om het hoekige huis interpreteert mevrouw ten onrechte als muziek door de vervorming die het gehoorapparaat met zich meebrengt. We leggen de ivoorkleurige steentjes met de zwarte stippen, die een getal weergeven, aaneen op de tafel, op het tafelkleedje met de bordeauxrode en roze strepen, dat…

Het is december 2008. Buiten heerst de vrieskou. Terwijl de warmte van het dekbed mij omgeeft, opent zich de wereld van droom en slaap voor mij. Een hel licht valt over een tafereel uit het verre verleden. Het moet 1964 zijn. Daar is de zonnige tuin. Mijn beide nichtjes, over wie mama zich goedgunstig ontfermd had na de tragische dood van hun moeder…

Vaak passeer ik nog met de bus van "Arriva" het lage gebouw waarvan ik het innerlijk eens zo goed gekend heb. Het is van een moderne architectuur en draagt de trotse naam "Maranatha" ("de heer zal komen") tot op de huidige dag op haar gevel en haar kamers en de gebedsruimte zijn gegroepeerd rond een bescheiden binnenplaats met spaarzame begroeiing…

Het zou een sprookje kunnen wezen, het zou een verhaaltje kunnen zijn maar het is geen van beide, het joch mag er zijn. Drie jaar geleden als nummer drie in de lijn, werd ie als jongen geboren en vooral zijn zussen vonden dat meer dan fijn. Twee meisjes die beiden het jochie bemoederden tot ie er een baard van kreeg. Nou ja niet letterlijk natuurlijk…

Het was een moment in de aaneenschakeling van momenten die mijn leven vormt, een eenmalig moment waarop ik opnieuw de vijver aanschouwde die daar lag te glanzen met in de verte de houten brug. Twintig jaar daarvoor zat ik op haar grassige oevers met mijn minnaar en keek ik naar de eenden, ganzen en zwanen die klapperden met hun voorwereldlijk aandoende…

In de immense, langgerekte ziekenzaal met het hoge plafond (een zaal die tot de verbeelding sprak en reminiscenties opriep aan zalen in ziekenhuizen, krankzinnigeninrichtingen en lazaretten) stonden de witte bedden als in slagorde opgesteld en er weerklonk een lied dat over de hoofden schalde van de weerloze, onschuldige en zeer kwetsbare gedupeerden…

Voor de oorlog woonde ik als kind in een gehucht in de kop van Noord-Holland. Het was een klein huisje tegen de duinen aan. Vader werkte bij een boer en moeder deed het huishouden en onderhield de moestuin. Elke dag hadden we verse groenten en fruit. Voor de winter deed ze groenten in wekflessen. Het leven was eenvoudig. Een radio hadden we niet en…

De lange laan eindigt in een blauwachtig verschiet, zoals de toekomst en het leven zich hullen in naamloze nevelen van onzekerheid. Mijn gestage pas brengt me naar Zorgcentrum "Zonnehof", een instituut dat haar naam niet in alle opzichten eer bewijst, maar vanaf het eerste moment van onze kennismaking hebben de mevrouw die ik nu regelmatig bezoek…

Het Tilburgse "Stadsstrand" ligt op merkwaardige wijze verscholen achter de straten van de wijk "Jeruzalem"; mij uit mijn verre jeugd nog zozeer bekend en het vormt een echt "strand" met kiezels en wit zand en ligstoelen en een boot, scheef op het land getrokken, van binnen bekleed met helblauwe houten planken. Is het hier een paradijs voor…

Mijn blik verzacht om de glans van d'avondzon en de bedenking dat je als kind leerde praten en je als ouderling opnieuw leert zwijgen, luisterend naar je eigen hartslag die over het leven vertelt en waarbij je denken in de fluisterende stilte blijft hangen. Speels laat je je even vangen in de armen van de zomerwind om met een zucht de lucht als een…

Als je zoveel op je " bordje " krijgt, als jij is het niet zo vreemd dat je hoofd zegt: tot hier- en niet verder. Als je zoveel te verduren krijgt, als jij is het niet raar dat je lijf je zegt: stop. Als je zoveel mee moet maken als jij gaat de wereld tollen, klopt er niks meer behalve jij. Je incasseringsvermogen is groot, maar zelfs…

Velen hadden zich verzameld op het centrale plein vanwaar de fakkeltocht van start zou gaan. Ik was in het gezelschap van een vriendin die dit evenement had uitgekozen als alternatieve en "charitatieve" besteding van haar Kerstavond en die zich er een buitengewoon romantische voorstelling van had gemaakt.... Een bontgeklede harpspeler speelde een…

Het wordt me niet gegund, maar de vlekjes op mijn handen die groeien naar mijn armen die eens mijn kinderen omhelsden, die liegen niet de jaren. Afscheid is kortdag, zie daar maar eens tussen te komen met die honderden inzendingen. Wat ik zeggen wil is dat ik hier met plezier mijn stukkies heb neergepleurd met wat er met mij is gebeurd. Eindebrei…

Jouw hand lag in de achterkant van mijn nek. Haar warmte is nog voelbaar aan de onderkant van mijn schedelhuid. Jouw vingers zochten een weg door mijn haren, alsof ze op zoek waren naar de gedachten die door mijn hoofd dwaalden . Misschien weet je het nog niet, maar toen je mijn hand aanraakte raakte je ook mijn binnenwereld aan, mijn hart en ziel…