De mannen in de witte pakken zijn in de inrichting gekomen bij mijn arme, schuldeloze broer die daar sinds jaar en dag zijn haveloze en armzalige "appartementje" bewoont. "Ik ben Joey", verklaarde één van hen en toen was de angst verdwenen en het ijs gebroken. Nee, het was geen Corona, maar de adem stokt mijn broer in de keel: zorgelijk en verontrustend.
Voor zijn tweeënzestigste verjaardag zal ik hem de "olifantchocolade" zenden, door hem zo genoemd wegens de kleine olifant die hij ondanks…

Hoe heb je in je laatste jaren, in je troosteloze nadagen, in je woninkje van oude vrouw, gebogen over de lectuur die je niet meer tot je kon nemen, gezeten in de sierlijke stoel met de gewelfde leuningen, nog je levenslange verdriet op je schouders kunnen dragen?
Je "televisiehelden" die je vereerde, vormden nog je troost: Ivo Niehe, André van Duin, en de meest lullige, maar onschuldige, mateloos oppervlakkige programma's, die een geluk en een vrolijkheid met zich mee schenen te brengen…

"Wanneer men niets te geven heeft, voelt men zich onwaardig", las ik eens in een cursus Engels en zo schonk ik het boek met de mooie zwart-wit-foto's van beeldhouwwerken uit de vijftiger en zestiger jaren van de vorige eeuw, geërfd van een vriend, aan de vriendin van lange jaren die mij mede door haar veelzijdigheid in alles heeft bijgestaan.
Diana zal voor mij blijven; de trouwe vriendin met het door rimpels diep doorgroefde gezicht en de grijze haardos, de vriendin van de lange, plezierige…

Hoe solidair zijn we echt als het er op aan komt? Deze vraag kwam bij me op toen ik hoorde wat de koning, tijdens zijn nu al als historisch geziene mei toespraak had gezegd over zijn overgrootmoeder.
Heel flink en heel persoonlijk dat hij daar vraagtekens bij durfde te zetten. Volgens hem had Wilhelmina wel iets vaker iets meer ter ondersteuning van de Joodse bevolking mogen zeggen in al haar zogenaamde ‘opbeurende’ open deuren toespraken in de trant van: hou de moed erin en wij zullen…

Op mijn dwaaltocht door de labyrintische gangen van het Twee Steden Ziekenhuis aanschouwde ik een merkwaardig aandoende wandschildering, mogelijk bedoeld om het sombere gemoed van slachtoffers en gedupeerden op te vrolijken met de afbeelding van een onschuldig, dartel haasje met opstaande flaporen dat misschien zou moeten herinneren aan een zomerse pracht van de natuur, door een zieke eens beleefd in verre, voorbije tijden toen het zo onheilspellende regime van ziekte, afscheid en naderende…

Zouden kinderen van nu, iets begrijpen van de vrijheid die ooit verworven werd door onze voorouders? Als wij het zelf al lastig vinden, te begrijpen wat zij moesten doorstaan, als wij ons niet kunnen voorstellen hoe men de mensen naar kampen vervoerden door een veewagen te gebruiken.
Door afstanden lopend te moeten overbruggen, geen step, fiets, brommer, auto of wat dan ook. Verhalen ooit verteld door een overgrootmoeder: dat families dagen te voet onderweg waren om voedsel te bemachtigen?…

Haiku 's
Teer paars bloeit tierig
rondom de dode boom, die
stevig rechtop staat.…

Men zegt en men blijft zeggen: "Het is business as usual" of "alles gaat zijn gangetje". Men neemt dus kennelijk het wonder van de werkelijkheid niet waar, de steeds wisselende sferen, ook in de natuur, het geschenk van iedere nieuwe dag en is men er blij mee?

Je had me de hand gereikt tijdens de cursus literatuur en verklaard dat je wel iets in me zag en kennis wilde maken en zo zou ik huisvriendin worden in de riante villa in Hilvarenbeek waar je boekenbezit tegen de wand prijkte en de kunstzinnig verantwoorde herinneringen aan je verre reizen, naast de elegante, sierlijke cognacfles.
Je had een grote voorliefde voor Franse middeleeuwse wandtapijten die je in verre kerken en kloostergebouwen wenste te savoureren en bezichtigen en samen namen we…

Het meisje staat steevast lachend op die oude zwart-witfoto's, die ik nog bewaar in het omvangrijke foto-album....
De foto's zijn genomen in de achterkamer bij oma, waar de tropische planten op het ontluiken van hun bloemen wachtten....Het meisje lacht met scheve tanden....Het slaag had zij altijd vanzelfsprekend gevonden.....
Toen echter die wijkverpleegster, gekleed in de traditionele witte schort het gezin was komen bezoeken en kaartspelletjes met het kind had gedaan en het versjes had…

In die tijd droeg mijn vriendje Martin nog de korte broek en we knikkerden met de glazen, doorzichtige, wonderlijke stuiters in de gang van de lage, witte "Maycrete-woning" waar zijn moeder ons voorlas uit het dikke boek met de okergele kaft over "Raja de olifant" en waar we knutselden aan een waterput aan de hand van een afbeelding in ons lijfblad "Donald Duck". Op straat sloegen we de zweep om de tollen die we een stukje ingroeven in het zand tussen de klinkers en die heftig en enthousiast…

KAPPER
Jammer jammer, de kappers mogen nog steeds niet aan het werk. Mijn kapsel begint weer enigszins de lengte en het model van eind jaren zestig aan te nemen.
Wat mij opviel – niet dat ik er wakker van lig – was dat veel parlementsleden er keurig gekapt bij lopen. Rutte had volgens mij zelfs z’n haar donker geverfd. En die strenge zuinige en die frivole van het CDA, zagen er ook gesoigneerd uit. Zijn het deugnieten die de regels overtreden? Of doet hun vrouw of vriend dit? Rara.

Uit het rijke en zo veelzijdige assortiment bij de supermarkt had ik onder meer de "Wiener Melange" besteld die ze kwam bezorgen en die ongelooflijk feestelijk en luxueus verpakt was en met een kunstzinnig verantwoorde opdruk.
Personeelsleden zijn nu razendsnel en plotseling in vrijwilligers veranderd en de weldadige zorg is uitgebreid en uitgesmeerd als een genezende balsem over de maatschappij die deze vóór de crisis vaak moest ontberen. De welzijnsorganisatie die we voorheen wellicht…

De desolate en verwaarloosde flatjes aan de Antilopenweg bezitten ongetwijfeld een onheilspellende uitstraling. Eens woonde daar de schizofrene mevrouw die het leven uiteindelijk niet meer kon dragen. Haar enige gezelschap vormde een goudvis die lusteloos zijn rondjes zwom in een glazen kom.
De torenhoge flat aan de Componistenlaan had een merkwaardige aantrekkingskracht en de sprong in de diepte van zeventienhoog is niet uitgebleven en scheen hoe dan ook onvermijdelijk....

En toen: viel er water. Neen, niet bij ons in huis maar buiten, in de vorm van regen, wat een vrolijkheid was er ineens! Eh, vrolijkheid zeg je? Jazeker wel, luister maar: ik hoorde de blaadjes ritselen van geluk, de boom deed stevig mee ook nog en kijkend naar het gras dacht ik even mijn bril te hebben vergeten want:
op de maat van vallende druppels bewogen ze mee, elke grasspriet weer een andere dans als het ware....en kijk nou: de madeliefjes, boter- en paardenbloemen deden van de…

In een merkwaardig gewelfd doosje uit tropisch hout dat rondingen vertoont als van een voluptueuze dame, bewaar ik nog altijd enkele curieuze en nietige en zo schamele voorwerpjes, enkele herinneringen of souvenirs, zoals daar zijn: een lok van het grijze, stugge haar van mijn oude moeder, afgeknipt toen haar stervensuur naderde, het fragiele, zilveren kettinkje met minuscuul, nietig steentje, geschonken door een oude man, mijn dierbare vriend. En een klein, onbetekenend stempeltje dat de naam…

Op het kunstzinnig verantwoorde hoesje van de moole CD, geschonken door een vriendin, de gestalte, het silhouet van een slanke zwarte man en op de achtergrond de zonneschijf....
Een herinnering aan het zo uitgestrekte, immense, tropische continent dat in mijn jeugd al zozeer tot mijn verbeelding sprak.
De muziek is rustig en rustgevend en zij kabbelt ongestoord voort als een placide, kalme rivier die in haar loop door niets wordt belemmerd, maar anderzijds doen de felle drums mijn hart…

Wat een genot, wat een heerlijkheid om deze man te horen zingen. Vandaag komen alle liedjes en clips voorbij die ik natuurlijk allemaal (bijna dan) mee kan zingen. De jaren verspringen van 1978 naar 1988, naar meer en meer. Puur genieten want van alles komt voorbij. Mooi, mooier, mooist. Van heerlijk jong broekie, tot wat ouder, tot middelbaar tot..... ineens schrik ik.
Een onbekend geluid wat liedje betreft en ik kijk omhoog, zie tot mijn verbijstering Rob, zittend op een kruk, een beetje…

Met de inkt uit de inktpot die regelmatig bijgevuld werd uit de grote fles en die afgeveegd werd aan de tijdens de handwerkles vervaardigde inktlap die in het midden gesierd werd door een knoop en met de kroontjespen moet ik in mijn tiende levensjaar het gedicht genoteerd hebben dat mij nu zo'n verdriet doet en zo ontroert.
Het gaat over een oude man en zijn kleinzoon, die, balancerend op de rand van de dood en het ultieme afscheid de jongen nog het uurwerk wil schenken met de lange, zware…

De touringcar was op weg gegaan en had haar weg vervolgd; door Frankrijk, door Zwitserland en was uiteindelijk met haar levende bagage van scholieren gearriveerd in de Eeuwige Stad. De reis had driehonderd gulden gevraagd van het krappe ouderlijke budget maar het bedrag was van harte geschonken.
Vrolijke Italiaanse jongens inspecteerden belangstellend de jonge meisjes die gearriveerd waren in Rome toen de reis voltooid was. Het gezelschap zou verblijven in de buitenwijk Trastevere bij…