Vanuit de wachtkamer van de "Polikliniek Chirurgie" heeft men onbeperkt uitzicht op openschuivende deuren die toegang bieden tot de zaal waarin de patiënten zijn ondergebracht. Het wachten duurde lang en ik wierp mijn blikken op een mevrouw naast mij, gekleed in een zomerjurk met panter-print, ongetwijfeld door de zon gebruinde benen en in de slippers…

Mijn beste vriendin droeg een luchtige, frivole zomerpantalon en samen wandelden we naar het terrasje. Ik zag na alle consternatie mijn dierbare Tilburg weer: kringloopwinkel "Portagora", brandpunt van mijn vele voorgaande bezoeken en de zaak waar in de etalage geadverteerd wordt met Tilburgse wijnen; tevens het gigantische gebouw van ons stadhuis…

Haiku Een zucht treft de hei; licht zoemend en geurend deint het honingpurper. Prozatekst Onder een bewolkte hemel ligt het heideveld, dat licht beroerd wordt door een zwakke wind. De donkerpaarse struikjes wiegen zacht heen en weer. Daardoor zullen de honing zoekende bijen hun verlangde buit des te sterker ruiken. Aangenaam klinkt dat…

Altijd had mevrouw me, kennelijk omhuld door stilzwijgende melancholische sentimenten, aan zitten staren tijdens de vergaderingen, maar nooit en te nimmer had ik de diepte van de beerput waarin zij gezonken was, het onmenselijke panorama van haar geestes- en gevoelsleven kunnen beseffen of peilen tot het bericht kwam dat zij niet meer te midden van…

Vroeger zegt eega, toen had ik van die spierbundels, van die stoere armen en ik knik jazeker dat klopt! Het was een gespierde kerel echt eentje waar je beter kersen mee kon eten dan ruzie zoeken want de kracht in zijn handen en armen logen er niet om, vroeger dus...inmiddels zijn we een aantal decennia verder en natuurlijk ook ouder. Als hij…

Zo bewegen zij zich voor mijn ogen: als onherkenbare dansers, als figuranten in een spookvoorstelling: mijn beschermelingen. Wat er omgaat in de diepe, geheimzinnige krochten van hun innerlijk blijft mij voorgoed onbekend. In de onpeilbare diepten van het geestes- en gemoedsleven van mijn medemensen hengel ik als een onbekwame, ondeskundige visser…

Hij was haar zoon, haar zozeer geliefde zoon, die ze de naam "Richard" had meegegeven en gedurende lange jaren waren moeder en zoon onze buren in de arbeiderswijk maar het moet gezegd worden dat "onzen Rich" wel rijkelijk excentriek was. Altijd zal ik me de poppenkastvoorstellingen blijven herinneren die hij gaf voor alle kinderen uit de buurt…

Waar haal jij steeds die inspiratie vandaan vraagt een bezoeker die een boekje afneemt. Nou gewoon dat vind je overal, bij de ALDI, POIESZ, HEMA vaak bij je partner, familie, bij buren, bij dorpsgenoten, in boeken, in gedichten, in de natuur. Inspiratie hangt in de lucht is overal om je heen – alleen je moet het wel zien , herkennen, voelen en zo…

De eenzaamheid waardoor ook haar ongelukkige jeugd getekend was, vervulde haar dermate met afschuw en weerzin, dat zij zelfs de dodelijke ziekte prefereerde boven een leven zonder haar echtgenoot.... In het algemeen vormt de eenzaamheid de meest duivelse en helse kwelling waarvoor de mensheid in dodelijke angst wegvlucht; de kwaal aller kwalen, de…

Vandaag de dag is Recreatiepark "Beekse Bergen" goed geoutilleerd en voorzien van de gehele accommodatie die het economisch rendabel en uiterst aantrekkelijk voor de vele bezoekers doet zijn. De velden in het "Safaripark" evenaren een tropische savanne, alsof de evenaar op wonderbaarlijke wijze verplaatst is naar onze provincie. In een ver verleden…

In mijn kamer getuigen nog altijd de cadeaus die je me eens, in lang-vergeten tijd schonk; de gordijnen die je voor me naaide en de grote foto van het Wilhelminakanaal met op de voorgrond de boot met kringelende rookpluimen uit de schoorsteen van onze tweeëntwintigjarige vriendschap die je plotseling wenste te verbreken door het verwijt van mijn zogenaamde…

In die tijd hingen de leerkrachten op mijn lagere school, die gevestigd was in het lage gebouw uit Zweeds hout waar de planken als de schubben van een vis overheen lagen, die feeërieke en romantisch aandoende wandplaten voor de klas en de Bijbelverhalen circuleerden, zoöok de geschiedenis van de Zondvloed en de Ark van Noach, die zeer tot de verbeelding…

Je portret in grijstinten staart me als het ware aan vanaf de wand alsof je mond ieder moment zou kunnen gaan bewegen in een gesprek en je woorden tot me zou kunnen richten; alsof je je handen nog een keer uit zou kunnen strekken; je blauw-dooraderde handen die mij eens hebben gestreeld.... Maar je kijkt als het ware mijn kamer in met nietsziende…

De thermometer toonde hoge cijfers. We raakten in gesprek bij de bushalte waar de diverse buslijnen af en aan rijden. Ze droeg een mallotig soort "zomerrok" en ik moest schreeuwen om tot haar brein te kunnen doordringen. Ze wilde mij kennelijk alle geheimen die ze bij me vermoedde, ontfutselen: "Bent u getrouwd, hebt u kinderen?" Het ontkennende…

In duistere, onherleidbare regionen van onze lichamen kan zich van alles ophouden: gezwellen, poliepen en andere ongewenste gedrochten die het daglicht niet kunnen verdragen..... Ze hadden me gevraagd me uit te strekken op de brancard en ze hielpen me snel buiten westen. Een droom drong zich aan me op die ik me later niet zou kunnen herinneren...…

BESTE MENSEN, IN HET BIJZONDER HELENE EN PASCAL ( zijn dochter, zijn zoon) WOORDEN, EEN GEDICHT Woorden zijn het credo in het leven het zijn de meesten van ons gegeven ze uit te spreken of op te schrijven om aan te horen of om te blijven taal is het teken van ieders kracht die zelfs bij onmacht leven bracht Ik schreef deze…

Nog altijd ligt het panorama aan mijn venster voor mij open. De zomer is in volle gang. Het welige gras is met vlekken doorweven. De bomen staan in strenge orde, als trouwe wachters....Maar het appel is weer geblazen. Ik wil nog terugwijken; niet gehoorzamen.....Maar de auto zal ongetwijfeld arriveren en mij meenemen naar bestemming St. Elisabeth. Er…

Te midden van de menigte zag ik Hem eens; de schizofrene man die mij ooit genodigd had in zijn flat. Hij haastte zich kennelijk voort tussen de anonieme massa..... De afstand tussen de diepste eenzaamheid en vertwijfeling en de toppen van het geluk is een afstand die in lichtjaren niet te meten is; voor de schizofrenen zijn er de leegte en de wanhoop…

Ik had lijn zeven net gemist. Ze zong. Zacht en melancholiek zong ze en ik vroeg de zwarte vrouw of het een Afrikaans lied was. "Het is Spaans" verklaarde ze. "No hablo Espagnol" liet ik haar weten. Ze lachte twee rijen parelwitte tanden bloot en haastte zich naar haar bus.....…

De Liefde die allen zozeer gemist hebben is op wonderlijke wijze teruggekeerd in de voorheen zozeer individualistisch getinte maatschappij.... En zo mocht ik mijn gemondkapte mede-passagiers begroeten met de uitspraak: "Allemaal hetzelfde!", doelend op de vermomming, de metamorfose die allen ondergaan hebben, nu zij "gemaskerd" zijn.... Ach…