Het was vandaag een warme zaterdag, een mooie zaterdag met veel vertier, overal in Gouda was wel iets te doen aangaande schepen en vissers, kunst en cultuur. Ik hou van Gouda, het is geen Amsterdam of Utrecht, maar het heeft toch zijn innemende charme, zijn onverwachtse, grootse kanten. Er speelde vanochtend een jeugdorkest op de Sint Jansbrug, een…

Morgen ziet oma haar kleinzoon. Dat overkomt wel meer grootmoeders, zult u denken, maar deze oma ziet haar kleinzoon slechts een keer per half jaar. Onder begeleiding mag ze een uur genieten van hem, er speelt een en ander in de familie, sommigen van hen mogen daar zelfs niet bij zijn. De vorige keer, ik was daar voor het eerst bij, vond een familielid…

Lang heb ik enige huivering gevoeld voor het schrijven van hartenkreten. Is het niet egocentrisch om te schrijven over persoonlijke zaken? Nu zie ik in dat daar niets op tegen is, want niemand is tot lezen verplicht en je dringt niemand iets op. Bovendien is het zomaar mogelijk dat een ander tegen je verwachting in iets aan je stukje heeft. Daarom…

Aha, daar ben je weer, oude geest van Oscar Wilde, wat is het lang geleden zeg, waar zat je toch al die tijd van dralen en geluk bezingen, ik heb je gemist, ben reeds enkele wijnkelders verder, ai, die hypnotische magie van je aantrekkingskracht en de aandoenlijkheid van een plomp lichaam in een pak voor droogstoppels en elitaire kakkerlakken. Kijk…

Burgemeester Cohen van Amsterdam (toen nog) weigerde een gezin excuses aan te bieden om een onterechte arrestatie wegens terroristische activiteiten. Hij deed dit met de motivering dat excuses aanbieden betekent dat je zegt ergens spijt van te hebben en het nooit meer te zullen doen. Voor mij is dit een heel leerzaam verhaal. Zelf ben ik vaak te…

Hoe de afdronk smaakt kun je het beste aan kenners overlaten, aan jezelf dus. Donkere vloed verscheurt mijn binnenste, nergens weet ik mij aan vast te klampen, als een discipel van Slauerhoff, als een tweelingbroer van Rimbaud, het aardse ontglipt mij en slechts de engelen vermoeden mijn val. Maar ja, ik ben een geest, die zich zeker waant in een nest…

Ik heb mij gewenteld in woorden, zoals een drenkeling naar wrakhout snakt, maar ik heb mijn gespierde armen nog en de therapeutische verzen kunnen mij gestolen worden, mijn donkere Jonasjaren zijn voorbij en de lyrische walvis spuugt mij uit. Ik beland in de chaos van de grenzeloze leegte, waar vragen geen mooie antwoorden meer kennen. Ik ben de afgesleten…

Zuurzoet, die glimlach om dat beter wetende pruimenmondje. Die infectie aan zijn voet heeft hij nog even snel laten behandelen vooraleer een minister de middelvinger naar het volk trok, 'zum kotzen'. Honderd dagen en twintig commissies, en nog weet hij niet wat er leeft onder het volk. Een echte vent was gebleven, een echte man neemt zijn verlies…

Bleek van ingehouden emotie daalt hij af naar het katheder, zijn immer bevallige vrouw naast hem. Zijn zwarte pak heeft het al lang geweten: het gaat niet goed. Een daverend applaus voor een man die de kastanjes uit het vuur probeert te halen en daarvoor moet boeten. Nog eenmaal verheft hij zich en spreekt hij zijn vrienden een afscheid toe. Woorden…

(voor Anton Heyboer) Hij ontmoette aartsengelen in zwerfkleren, Griekse godinnen met halfblote borsten in versleten tuinbroeken, lachende wijsgeren in alledaagse studentes. Maar de meesten droegen gekleurde veren onder hun potsierlijke silhouetten. Het geraaskal uit die gebekte snavels tergde hem keer op keer, een schijnheiligheid die onuitstaanbaar…

Ik zou ook graag een duit in het zakje willen doen, helaas heeft men er geen stuiver voor over.…

(voor August Macke) Ik kus hun bruine haren, iedere vezel van de ranke lichamen, die zo erotisch opdoemen tussen de groene bomen, de slanke vrouwen met bruine jurken. Als naakte bomen staan zij daar, in volle bloei. Ik kijk mee over de tedere schouder van het geklede meisje in gespannen houding. Haar zwarte haar glijdt zachtjes weg tot in haar bilspleet…

Na mijn bad in zee, in mijn blootje te Domburg tussen Duitse feeën met harige driehoeken, Franse stokbroodborsten en Engelse trilbillen beland ik via de makke paarden achter mijn glas trappistenbier. Ik doezel weg en ik zie vier mensen een rondedans maken in een lege feesttent, twee moeders met twee dochters, blij en zingend, terwijl Walcheren toch…

Deze sierlijke mannequin, weelderig magnetisch en geestelijk verruimd, aan deze ene muze van jaren geleden, die alles neemt, die woorden doet verstommen, omdat zij als vermomde witte haai geen spatje genade kent. Zij wil niet echt de woorden, een quasi-literatuurliefhebster, zij neemt het vlees van de weerloze dichters als onstuitbare piranha's. Borsthappen…

Ga je maar warm lopen, zegt de trainer. Het stadion juicht, want zometeen komt hun favoriet in het veld, niemand weet dat hij zichzelf verkocht heeft naar een club in de heetste competitie van de wereld. De toeschouwer wil gewoon bedrogen worden. U kunt er iets aan doen, roeptoetert een Amerikaanse kloon, we gaan er aan, we gaan dood, mijn film is…

Ik werd geheel onwel, want ik zag borsten die zo groot zijn, dat ik ze liever laat hangen om me geen ongeluk te eten aan al te dolle vruchten, nee, dan zie ik toch liever stevige handperen. De geile negerin, die ermee rondliep, zag mijn pupillen verschrikt op tilt gaan, de gekartelde bruine ballenlonnenhouder deed me vermoeden dat ze een ordinair bijbaantje…

Ik word ’s nachts waker gemaakt door de Zeisenman die met de deur in huis valt: “Ik heb ruzie met m’n baas dat ik me door jou heb laten overbluffen toen ik je wilde halen, je obstructie tegen het systeem heeft nogal deining veroorzaakt en ik kan het niet op z’n beloop laten, dan kan ik m'n botten pakken en vertrekken, zegt de baas”. Ik kijk hem…

De titel zegt alles, Nederland in een notendop, als je niet mee doet, belandt je hoofd in een strop. Schuifkaas is uitgevonden door linkse betweters, je doet een hap in verwachting van beleg maar je eet droog brood. Marktconform is het middenkader in de zorg wegbezuinigd, de werkvloer ontslagen. Het hogere echelon bleef zitten, verroerde zich niet…

Ik ben de pen voorbij en nog hameren de woorden op de tromvel van mijn lege brein, kan ik dan nooit ontkomen aan dat nare ritme, waar mijn genen in gevangen zitten? Waarlijk, ik beken, mijn dichterschap is een kwelling en een vermorzelend noodlot. De aanstormende woorden zijn meer vijand dan vriend, de engelen proberen mijn ziel te redden, maar zij…

Elke dag stel ik mezelf de vraag..waarom gaat dit gevoel niet over, geen moment rust in mijn hoofd, ik blijf maar aan hem denken. Ik ben een gelukkig getrouwde vrouw, en heb de mooiste dochter gekregen. Maar elke nacht voordat ik mijn ogen sluit, elke ochtend als ik mijn ogen weer open, dan denk ik maar aan één persoon. Zal hij me kunnen voelen…