Mijn liefste zus! Heb je me de kaart gestuurd met de drie bomen waarvan die onvergelijkelijke sfeer uitgaat en dat meer dan voortreffelijke kunstenaarschap dat men alleen bij Rembrandt kan vinden om mij te symboliseren dat WIJ die drie bomen zijn, statig en stevig geworteld, maar toch alle drie gehavend, verminkt, geschonden, zij het ieder op andere…

Ik heb een beetje lente in mijn kamer al schrijven we begin februari en al draalt en talmt de winter en al vergast zij ons nog op sneeuwstormen en ijsvelden. De bolletjes in het okergele bakje, geschonken door een vriendin, hebben enige tijd in stille afwachting op mijn bureau gestaan. Maar al te spoedig ontluikte uit het omhulsel, uit het foedraaltje…

Elke keer weer, als ik niet dood wakker word, pluk ik de dag waarbij de veren in de rondte vliegen. Kip carbonara, pasta tricolore en een eenvoudige salade. Kan ik me de hele dag op verheugen, mediterraan schaf ik mij een Rioja aan van de hoogste berg.…

We waren weer met een klein gezelschap vertrokken uit onze stad in het voertuig waarvoor wellicht de benaming "bejaardenbus", door mijzelf gemunt, toepasselijk is en iedereen die er wel eens geweest is zal toegeven dat de bebouwing radicaal verschillend is zodra men het bord met de trotse naam "Vlaanderen" gepasseerd is. Welke omschrijving zou…

Af en toe valt er in mijn brievenbus een klein "kunstwerkje" waarop met houterige, stakerige letters een naam staat geschreven, die moeilijk te ontcijferen is, maar er kan geen twijfel over bestaan dat het hier gaat om de ultieme prestatie van mijn broer: het op gebrekkige wijze schrijven van de eigen naam: de naam "Thijs" die zij, die niet meer…

Zoals zo velen google ik wel eens naar oude bekenden. Daarbij kwam ik uit bij Sarah, die ik twintig geleden voor het laatste heb gezien. Dat was in een tram in Den Haag en het was al zo'n dertig jaar daarvoor dat wij elkaar hadden gesproken. Ik was dolblij haar te zien en dat moet van me af hebben gespat. Maar helaas, zij draaide haar hoofd weg…

Met zijn tweetjes even boodschappen doen, oke, niet mijn hobby maar het moet nou eenmaal omdat " van de liefde leven " zo'n eentonig diner wordt. Het is druk bij de zaak en allerlei mensen doorkruisen de winkel, al dan niet met een winkelwagentje. Ook een moeder met twee dochters doen boodschappen. Het oudste kind van een jaar of drie en een half…

Stel je nou eens voor dat je vreselijk overhoop ligt met bijvoorbeeld een instantie, gewoon een simpel voorbeeld. Je krijgt je gelijk niet, terwijl je dit wel hebt, maar ze blijven nee-schudden, nee-zeggen en je hebt het nakijken. Of je hebt een meningsverschil met de belastingdienst, ook al zo'n fijne instantie waar de stoelen worden ingenomen…

Die zondagmiddag, wachtend bij de bushalte op de komst van mijn wandelmaatje, droeg ik de muts die mijn gezicht geheel omsluit en die mij schijnt te flatteren, hoewel ik me daarvan niet bewust ben en die me welhaast het aanzien van een moslima verschaft..... Aanspraak was dus niet uitgesloten en inderdaad kwam ik, eerst nog voorzichtig en aarzelend…

Op een landelijk terrein in het naburige dorp staan kleine, popperige huisjes. In één ervan woont Aleida, die de zuurstoffles tot vaste "metgezel" heeft. Onder haar neus draagt zij een plastic slangetje dat de noodzakelijke lucht aanvoert. Haar huisje heeft een spits toelopende zoldering en vele beeldjes en andere snuisterijen weerspiegelen de smaak…

De villa's daar lijken alle een eigen identiteit te bezitten, een eigen karakter, als het ware een eigen persoonlijkheid, misschien afgeleid van de smaak en identiteit van hun respectievelijke architecten...... Je keek niet naar de huizen, maar je telde je voetstappen, je zette je voeten voorzichtig voor elkaar nu je krachten waren verminderd, nu…

Toen de esdoorn aan mijn venster uitbottende knoppen van veelbelovend helgroen gebladerte droeg en iedere dag een ietsje meer in bloei kwam te staan en toen de maisgele en citroengele narcissen in het plantsoen dicht opeengedrongen, als zochten zij steun bij elkaar, weerstand boden aan de nog snijdende wind, is tante M. weer gekomen met de koffer,…

Het enige wat ik moet doen is blij zijn. Dan mag ik er weer bij zijn. Ik moet een persoon zijn die overwint, anders irriteer ik andere getraumatiseerde zielen. Koester uw trauma en vertel het vereiste succesverhaal. De beste stuurlui staan altijd aan de wal. Te kijken. Maar als de naaste verdrinkt gaan zij ook dood. Wij gaan steeds doder naarmate…

Het zal mij niet in dank worden afgenomen, maar ik begrijp Trump wel. Overal waar de islam intrede doet wordt de rust verstoord, daar sluiten deuren die eens open stonden.…

Ter gelegenheid van Kerstmis waren toentertijd her en der vele rijkelijk versierde Kerstbomen opgesteld, ook in een Wijkcentrum waar ik die morgen bivakkeerde om de collectie thrillers in de aangrenzende bibliotheek in ogenschouw nam, onder tranen overdenkend hoe mijn langjarige werkzaamheden voor een wijkkrant voorgoed ten einde waren gekomen en hoe…

Het is wel mooi geweest, ik heb een fraaie collectie vrienden opgebouwd en met wereldwijde, interessante, verlichte, sjamanistische mensen, maar op de een of andere manier lukt het me niet om die sociale contactmanier te handhaven. Te vaak strandde ik op gecompliceerde toestanden om de boel weer te activeren en als dombo/leek heb ik daar nu meer dan…

Ik was op die voorjaarsdag gekwetst als nooit voorheen en mijn hart was nog meer beschadigd als gewoonlijk door een onafzienbare reeks van kwetsuren die zich opgestapeld hadden als betrof her een blokkentoren, een alternatief soort Toren van Babel of een onzalig en vermaledijd, verfoeilijk bouwwerk dat in de loop van mijn 58-jarige leven opgericht was…

Vederlicht en tot kussens toe, schaterlachend in lakens gehuld hebben wij het bed gedekt. Verstrengeld waren we in lichaamsdelen, de nacht glooide zacht.…

Zo'n zes jaar lang heb ik mijn gedichten geplaatst bij www.gedichten.nl. Daarna voelde ik aan dat ik toch over mijn dichterlijk hoogtepunt heen begon te komen. Zowel voor mijzelf als voor bovengenoemde site vond ik het min of meer een afgang om ermee door te gaan. Wel plaats ik nog gedichten van reeds overleden dichters op het tabblad poezie. Eigen…

Op 7 oktober zat de kou al in de lucht. Tijdelijk nam ik afscheid van Tilburg, van "mijn" Tilburg; van de Noordhoekring en van de Hart van Brabantlaan en van de helblauwe neonletters die de aanduiding "Résidence Noordhoek" weergeven, van de Westermarkt waar het fruit, opgetast op de marktkramen, lag te blinken onder vaalwit zeildoek. Mijn bus drong…