De deuren van de woningen van mijn medebewoners van het appartementencomplex komen uit op ons trapportaal, maar nooit heb ik toegang tot hun wereld, tot hun sfeer, tot hun besloten en unieke universa, hemelsbreed van dat van mij verschillend. Soms bestijg ik de trappen als een noodzaak me hiertoe noopt maar meestal verblijven wij hier solitair als monniken in hun cellen, ieder op zichzelf, zoals kennelijk meer en meer in het algemeen de trend en de mode geworden schijnt te zijn in de huidige…

Ik knipper met m’n ogen
De slaap verlaat me
Een nieuwe dag in Zuid-Spanje
Ik voel de zon op mijn balkon…

Het is stil, het is rustig
Het is een prachtig uitzicht
Het is een plaatje van een uitzicht
Ik wordt wakker in Zuid-Spanje…

De agenda's, die ik mijn arme, gehavende en getormenteerde broer geschonken had - voorwerpen van zijn obsessie en idolatrie en zijn de kostbaarste bezit - koestert hij zoals de duivel een ziel koestert. Hij bewaakt ze en is er zuinig op.
De vijfenzestigjarige man heeft de leeftijd van drie jaar nooit overschreden. Hij glimlacht uitbundig en extatisch als hij naar een smurfenfilm mag kijken.
Zijn liefhebbende ouders gaven het zoontje bij zijn geboorte de trotse en eervolle naam Thijs, naar de…

Een wit, geëmailleerd naamplaatje met daarop de naam "Broeckx-Schmitz" in zwarte letters sierde de voordeur van het oude huis aan de Gerard de Bondtstraat. Het huis waarnaar mijn voorouders gevlucht waren na de economische malaise van de twintiger jaren van de vorige eeuw. Het kapitale huis met drie verdiepingen waarin mijn ooms en tantes, de zoons en hun echtgenotes en de dochter van de weduwe Broeckx-Schmitz, om mij heen stonden.
Ik zie hun beeltenissen op die oude foto, door de fotograaf…

De kitsch is niet van de lucht
in de Katholieke Kerken van Spanje
'T is in feite een kunst op zich zoveel
vrijelijke en vindingrijke kunst te aanschouwen…

Het portret ontroerde mij. Afgebeeld was een jonge vrouw, in feite een meisje nog, met een pop in de tedere armen. Op het gezicht van het meisje tekent zich de kwetsbaarheid, de naïviteit, de onschuld en de argeloosheid af die van alle tijden zijn en die de jeugd, nog niet aangeroerd door de wreedheid van het leven, zozeer kenmerken.
De naam van de desbetreffende kunstenaar is mij ontschoten. Lange tijd verbleef hij in het kunstenaarsdorp Heeze en in het Noord-Brabants Museum is hij…

Ze bereikte de leeftijd van honderd jaar. Zij rust voor altijd in het stille graf dat in het voorjaar omringd wordt door struiken die bloesems dragen in de tuin van het klooster.
Haar liefhebbende broer kon zijn tranen nooit bedwingen als hij haar bezocht. In die jaren van het Rijke Roomse Leven had iedere Tilburgse familie wel een tante nonneke of oom die in het klooster ging. Wegens haar overwegende lelijkheid die haar uitsloot van een huwelijk vormde het klooster eveneens de lotsbestemming…

In de wijk "Fatima" in Tilburg Zuid verstreken tien van mijn jeugdjaren.
De parallelle straten, genoemd naar wethouders van onze stad, herbergden ook ons arbeidershuisje in de Wethouder van Roesselstraat. Smalle gangen, aan weerszijden uitmondend in een ronde poort, scheidden de straten van elkaar. Vanuit ons tuintje hadden we het uitzicht op het raam op de eerste verdieping waarin vaak een jongeman met de naam John Desmares op de gitaar speelde en zong.
Ons, kinderen nog, moet ontgaan zijn…

Eens, lang geleden, betrad ik voor het eerst de kamer van de man die ik later zo goed zou leren kennen. De tropen, waar hij eens vertoefde en waar hij terug zou keren, had hij zozeer lief dat hij reeds in deze kamer, in zijn kleine universum, een soort voorafschaduwing, een afspiegeling hiervan, een tropische sfeer had opgebouwd. Met vele weelderige planten die zich slingerden om zijn meubilair en die kronkelend een tropische sfeer tot stand brachten.
Onze "vriendschapskussen" verwerden tot…

De stam en de takken van de kale boom wiegen en wankelen in een licht briesje. De esdoorn verwelkomt enkele kraaien die op haar takken neerstrijken en een gezellig praatje met elkaar lijken te houden. We hebben de winter verwacht en deze regeert nu over de stad. De hemel toont haar palet van tinten, van loodgrijs tot lichtblauw.
De bosschages, die parallel lopen aan de flats aan de overzijde, tonen hun leerachtige bladeren die zich met elkaar verstrengelen en die de struiken bedekken met hun…

Zelfs de "Afdeling Dagbehandeling" van het Twee Steden Ziekenhuis was, afgezien van de mij van oudsher bekende grote foto's in de wachtkamer van Afrikaanse jongemannen met lendendoek, bezig met het aanleggen van een vuur, getooid met Kerstversierselen, zilverkleurige guirlandes langs de wanden in de anders zo kale gangen, een paar vermiljoenrode ballen aan de klink van een deur.
De zwarte bloeddrukmeter sluit zich snel en stevig om de bovenarm. De computer verstrekt een gunstig cijfer en de…

We naderden onze zusterstad 's-Hertogenbosch, die sinds eeuwen ingebed ligt in groene landerijen. De toren van de kathedraal die zich verheft boven de overige indrukwekkende panden begroette ons al als het ware.
Het monumentale gebouw van het Noord-Brabants Museum ligt enigszins afzijdig van de straat. Binnen voeren lange gangen naar de in elkaar overlopende zalen waarin vandaag een menigte zich verdrong voor de formidabele en fenomenale schilderijen van de onovertroffen kunstenaar Brueghel.…

Ik had eens een goede, lieve oma die zonder slag of stoot, ziekte, zwakte of misselijkheid de leeftijd van drieënnegentig jaar heeft bereikt. Op haar dressoir in de eenzame bejaardenflat koesterde zij altijd mijn portret van jonge vrouw.
Zij is het geweest die mij mijn allereerste taal- en rekenlesjes gegeven heeft. Gezeten aan het kleine tafeltje dat Sinterklaas gebracht had tekende ik kersjes en huisjes om deze bij elkaar op te tellen en verwierf daardoor in de eerste klas een…

Wie ons de schoolbank bezorgd heeft, kunnen we ons niet herinneren. Mogelijk was deze afgestaan door onze lagere school waar inderdaad zulke banken in die tijd Gang und Gebe waren.
De bank was van bruin, glanzend, gepolitoerd hout en bevatte kastjes voor het schrijfmateriaal, de pennen, de schriften en de inktlap. Aan de bank speelde ik als een echte onderwijzeres schooltje met mijn nichtjes, genaamd Mieke en Desiree. In een latere tijd bestudeerde ik aan de bank de Griekse vervoegingen waarin…

De lange, lange jaren die gepasseerd waren en de turbulente, dramatische gebeurtenissen die zich in onze beider levens voorgedaan hadden, schenen ons van elkaar losgekoppeld en verwijderd te hebben tot we elkaar terugvonden. Haar blikken had ze gericht op een foto, opgesteld in mijn woonkamer die haar voorkeur had en die haar fascineerde van ons gezinnetje, gerangschikt in een evenwichtige, harmonieuze compositie waarop onze moeder in een frivool maar teder gebaar een arm om haar, mijn zusje,…

Het gigantische gebouw van "De Leyhoeve", gesitueerd in Tilburg Zuid aan de rand van het groene Leypark en in de nabijheid van de beide forse woontorens die men in de volksmond "De Zwarte Madonna" noemt, strekt zich in de breedte uit als een persoon die, overtuigd van zijn eigen importantie, zijn rechtmatige plaats in deze wereld in wenst te nemen.
Momenteel, in de kersttijd, zijn bijna alle verdiepingen feestelijk versierd alsof bewoners hiermee de kerstgedachte uit willen dragen waar de…

De morgen; de nieuwe dag gloort aan mijn venster. In de verte, achter de kale bomen, die als in een noodkreet, als in een hulpeloos gebed hun takken ten hemel heffen, vertoont zich de skyline van mijn zo dierbare geboortestad die eveneens haar stem wil laten horen in het grote koor van de mensheid; die ook de pretentie van metropool hoog wil houden.

De morgen is snel gekomen; de eenzame, schitterende ster aan het firmament is snel gevlucht voor het naderende, overrompelende licht dat de…

Als ik het flatgebouw genaamd "Berkenrode" passeer met bus of auto, weet ik dat je daar bent, dat daar, op die velden, onder die oude eik, eens je zilverwitte as is uitgestrooid, mama! Dat was je wens; daar wilde je voorgoed rusten.
Je portret in grijstinten siert mijn wand. Je draagt daarop het grijze vest dat je gehaakt hebt om je rookverslaving te overwinnen. Je glimlach waarmee je steeds je levenslange leed maskeerde is afgedwongen door de fotograaf en het is alsof je ieder moment kunt…

Naast het schoolplein lag het stenen gebouw van de jongensschool, als het ware een beetje misplaatst en afzijdig van het lage, houten bouwsel van de meisjesschool waar de planken overheen lagen als de schubben van een vis.
Jongens en meisjes werden gescheiden in die lang voorbije jaren van mijn jeugd. En zo voerde Frater Nicasio, gekleed in de enkellange zwarte soutane het beleid en het bewind in dat ene lokaal van de jongensschool en onder zijn leiding zongen we in koor:
"Oh give me a…