Inloggen
voeg je autobiografie toe

Autobiografieen over verdriet

Onbreekbare papa

 

Een jaar of 8 was ik, mijn grote stoere en sterke papa ging het gras maaien in de boomgaard.

Mijn broertje en ik mochten mijn vader helpen. De geur van de maaier met de benzine lucht, gemengd met de geur van vers gemaaid gras vond ik onweerstaanbaar.

Geboeid keek ik toe hoe eerst mijn kleine broertje van 5 een stukje mocht doen. Dat was nadat mijn vader duidelijke instructies had gegeven wat betreft de maaier: Kom niet met je voetjes in de buurt van de messen, dat is gevaarlijk!

Ik zag de fascinatie in de ogen van mijn broertje, wat was hij trots! Hij keek net als papa, en voelde zich stoer en onbreekbaar.

Uitdagend keek hij naar me, alsof hij wilde zeggen: Zie mij, dat kun jij niet he!?

Maar natuurlijk kon ik dat wel, en dus mocht ik ook het gras maaien van mijn vader.

Net als mijn broertje, vond ik het machtig mooi om met zo’n grote machine door de boomgaard te ploegen.

Toen mijn vader even was afgeleid kon ik lekker mijn gang gaan maar mijn broertje vond het eigenlijk wel welletjes. Volgens hem werd het tijd dat ik de maaier weer aan hem afstond en hij werd ongeduldig.

Ik liet me niet van de wijs brengen en maaide stug door, maar koppig en boos als hij was begon hij me uit te dagen door met zijn voetjes richting de maaier de schoppen.

Ik vond het maar niets maar mijn broertje was nogal een driftkop en liet duidelijk merken dat hij het er niet mee eens was.

Ineens was daar het moment, hij maakte weer een schoppende beweging richting de grote messen van de grasmaaier, zijn rubber laarsje verdween onmiddellijk tussen de messen en er volgde een akelige schreeuw, ik bevroor, de wereld stond even stil!

Als in een slow motion zag ik mijn grote stoere vader zich omdraaien, ogen groot van paniek, angst en schuld, zijn ijzige schreeuw van wanhoop door de hele buurt.

Een half laarsje, teentjes die aan draadjes hingen, het snikken van mijn kleine broertje en veel bloed…Mijn grote stoere onbreekbare vader die ik nog nooit had zien huilen……..zag ik ter plekke breken.

Als een toeschouwer van een nare film, stond ik buiten mezelf te kijken naar iedereen die afkwam op de paniek, een buurvrouw die verpleegkundige was, een buurman die er bij kwam….Alles leek niet echt, ik stond buiten mezelf en voelde me onzichtbaar, verdrietig om de pijn van mijn broertje en de pijn van mijn vader

Schrijver: Judith, 20 januari 2019


Geplaatst in de categorie: verdriet

5.0 met 3 stemmen 1.936



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)