Inloggen
voeg je autobiografie toe

Autobiografieen over school

Herfst 2015

Bjarne Gosse had een boek met de gedichten van Kaváfis uit de boekenkast gehaald en hij begon er in te lezen:

Muren

Zonder voorzorg, zonder medelijden, zonder schaamte
bouwden ze rondom mij grote hoge muren.
En nu zit ik hier en ik ben in wanhoop.
Aan niets anders denk ik: dit lot verteert mijn geest;
want veel dingen had ik buiten nog te doen.
O. toen ze de muren bouwden, hoe kon ik er niet op letten.
Maar ik hoorde nooit rumoer van metselaars of geluid.
Onmerkbaar sloten ze mij uit de wereld buiten.

Kaváfis (1896)

Bjarne herinnerde zich het gedicht. Hij had het jaren geleden voor het eerst gelezen. Het boek ging weer terug naar de boekenkast. Het was een boek dat hij van Emma had gekregen.

Opnieuw kwamen er herinneringen uit het verleden de gedachten van Bjarne bezoeken. Deze keer kwam er een sterke herinnering aan een periode op de lagere school. Bjarne zocht zijn schrijfpen, toen hij die gevonden had schreef hij:

Schooltuintjes

Ondanks dat ze gepest werd vanwege haar licht afwijkende motoriek, had Edith het mooiste schooltuintje van klas vijf van de lagere school. Haar paden waren egaal, haar worteltjes waren groter, haar radijsjes waren ronder, haar bietjes waren roder en zoeter. Ik bofte enorm dat mijn tuintje naast haar tuintje lag.

Ik was de enige jongen in de klas tegen wie ze wel eens iets zei. Ze kon niet zo goed praten, korte zinnen, soms half onverstaanbaar. De andere kinderen meden haar, maar ik voelde op onverklaarbare wijze sympathie voor haar onbeholpenheid. Ze leerde mij, zonder er veel bij te zeggen, de fijne kneepjes van het tuinieren, zodat ook mijn radijsjes ronder werden en mijn bietjes zoeter en mijn worteltjes sappiger.

De hele klas deed mee aan de wedstrijd die draaide om wie de mooiste wortel had geteeld. Edith en ik wonnen de eerste en de tweede prijs voor de mooiste wortel.
Het was onze heimelijke overwinning op de rest, die hier wel even van stond te kijken. Er werden foto's van onze lachende gezichten en winnende wortels gemaakt voor een artikel in de schoolkrant.
De juffrouw vroeg of Bjarne er een verhaaltje bij wilde schrijven en dat deed ik. In mijn kinderschriftje beschreef ik de details van het wortel kweken, met hier een daar een gevoelige link naar het fijne van onze in het geheim beklonken vriendschap. De juffrouw was verbaasd over het verhaaltje, ze zei wel drie keer dat ik veel fantasie had.

Toen ik een paar weken later afscheid nam van de schooltuintjes was Edith in een voor haar ongebruikelijke vrolijke stemming. Ze wilde later tuinder worden en ze ging er vanuit dat Bjarne dat ook wilde. Zo maakte ze kenbaar. Ze werd zelfs een beetje opdringerig en liet mij steeds haar grootste rode biet zien. Ik werd er verlegen van en ik probeerde aan haar aandacht te ontsnappen door naast de roodharige Carla te gaan lopen.
Carla was het meisje dat de hoogste cijfers voor taal had in onze klas. Ze sprak wonderbaarlijke mooie zinnen voor een meisje van onze leeftijd. Het bleek haar te bevallen dat ik naast haar kwam lopen. Ze was de laatste tijd opmerkelijk vriendelijk tegen mij.

Toen het eindelijk lukte om Edith voorlopig af te schudden, brak Carla los in een woordenstroom. Ze vertelde hoe enthousiast ze was over mijn winnende wortel verhaaltje in de schoolkrant, en ze zei met een overduidelijke ernst in haar stem dat ik later schrijver moest worden. Ik wist niet meteen wat ik terug moest zeggen. De grootste biet van Edith zat nog in mijn hoofd, maar ik keek Carla aan, in haar ernstige ogen, en ik bedacht dat het misschien niet zo'n gek idee was. Je had er niet zoveel bij nodig en er waren woorden in overvloed. Ik was onwetend en naïef. Ik had geen verstand van zaken, maar ik was blij dat Carla had genoten van mijn schrijven in de schoolkrant.

Bjarne Gosse

Bjarne was moe na het schrijven, zijn schrijfpen begon steeds vaker te weigeren en het nog niet beschreven papier begon op te raken. Het werd de hoogste tijd om Berend te vragen zijn oude computer te repareren. Maar Berend was vaak ziek.

Het was jammer dat Bjarne geen brieven meer kon schrijven aan Emma Petronella die zelfs vanuit haar graf niet bleef zwijgen in de gedachten van het hoofd van Bjarne. Het was ook jammer dat er geen correspondentie meer was met Kees Broodakker, die ooit de muze van zijn latente gevoelens voor de herenliefde was. Zelfs Gerard Vroeg en Maarten Wolvenknaap was hij uit het oog verloren.

Ergens tussen de papieren lagen de verhalen van Gerard Vroeg en de ansichtkaarten van Wolvenknaap en de brieven van Emma die hij niet durfde te verscheuren.

Schrijver: Bjarne Gosse
11 december 2023


Geplaatst in de categorie: school

4.5 met 2 stemmen 111



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)