Trauma en geloof.
Het gebeurt weleens dat ik iemand verlies om mijn geloof. Ik dring het nooit op zoals sommige christenen die zeggen dat je te pas en te onpas het evangelie moet vertellen aan ongelovigen en andersdenkenden. Ik kan die stelling niet vinden in de bijbel. Wel dat ik over het evangelie moet vertellen als men dit aan mij vraagt. Dat kan te pas en te onpas zijn, dus ook als dat mij niet uitkomt. Als niemand dit vraagt dan vertel ik niet meer dan in wie ik geloof zonder de ander het gevoel te geven dat hij dat ook moet doen.
Maar zelfs dat kan al te veel zijn voor iemand die het christelijk geloof om gegronde redenen aan dezelfde wilgen heeft gehangen zoals ik ooit heb gedaan. Mijn ouders geloofden in God omdat ze nu eenmaal als rooms-katholieken waren geboren. Mijn lieve rechtvaardige vader keek uit naar ufo's en mijn narcistische moeder naar het grote geld. Ik werd een anti-kapitalist en ging op zoek naar de waarheid. Die vond mij.
Dat is vierendertig jaar geleden. Nadat ik tot geloof was gekomen, heb ik me laten dopen in een baptistenkerk. Mijn beste vrienden waren erbij. Hippies, jonge kunstenaars en spirituele zoekers behoorden tot deze kennissen en vriendenkring.
Een van hen was als kind seksueel misbruikt door haar christelijke vader, die aangesloten was bij de kerk waar ik me liet dopen. En toch ging ze mee. Na al die jaren was ze klaar met dit trauma, zo vertelde ze. Dat ze mijn uitnodiging aannam, zegt dat ze een goede vriendin was. Wij hebben samen heel wat flessen zelf getapte witte wijn gedeeld tijdens goede gesprekken over het leven. Later verwaterde het contact om onbekende redenen. Als we elkaar dan eens tegenkwamen, vroeg ze steevast: "Geloof je nog steeds hetzelfde?"
Kon ik nog maar een keer een van die leerzame gezellige gesprekken met haar voeren. Dan zou ze weten dat ik nog steeds zelf nadenk en dus ook geen christelijke platgetreden paden volg. Ik sta buiten de geloofsgemeenschap. Want wie tot andere conclusies komt dan de algemene traditionele opvattingen wordt verbannen door doodzwijgen. Deze stiltebehandeling is niet te verdragen.
Ja, ik geloof nog steeds hetzelfde, maar ik hoor er allang niet meer bij.
Met name toen ik verloren rondliep omdat mijn kwaadaardige moeder mij met de dood bedreigde. In zo'n situatie komt ook het geloof in een ander licht te staan. Of eigenlijk in een onbekende duisternis.
Ik werd niet alleen kerkelijk doodgezwegen, maar ook maatschappelijk. Ik durfde niet meer over mijn geloof te praten. Men zag mij aan voor een gestoorde omdat mijn moeder niet goed wijs is. Meer ellende kon ik niet verdragen.
Dus hield ik mijn mond en trok me terug.
De praktijkondersteuner bij een huisarts zweeg bevestigend toen ik haar ronduit vroeg of ik volgens de GGZ zelf als de gestoorde werd gezien, in plaats van mijn moeder, als ik zou spreken over mijn geloof in deze juridische omstandigheden.
Het antwoord was: ja. Iemand die in een christelijk gezin is geboren is niet gestoord onder deze omstandigheden, maar als je op latere leeftijd tot geloof bent gekomen zoals ik en met dit soort familieproblematiek rondloopt, dan word je verdacht van een stoornis. Je kunt alleen psychologisch geholpen worden als je dat toegeeft.
Na twaalf jaar zoeken, twee advocaten verder en een rechter, vond ik de psychologische hulp die ik nodig had om de schuld te leggen waar dit hoort. Dat wist ik zelf ook wel, maar ik had bevestiging nodig. Vanaf toen herstelde ik en voelde me weer vrijer om te zijn wie ik ben en om te vertellen wat ik geloof.
Prompt verloor ik weer iemand. Een kennis, want ik heb het afgeleerd iemand te snel een vriend te noemen. Hij heeft een narcistische ex en is hiermee een lotgenoot. Hij is een boeddhist en sjamaan. Hij verwijt mij dat ik me negatief uitliet over het sjamanisme en dat ik alle andere goden uitsluit. Hij vroeg niet of ik de opmerking - waarvan hij me niet op de hoogte bracht - ook zo bedoelde zoals hij dat opvatte. Hij vroeg me niets. Het contact verbrak hij ter plekke in zijn e-mail zonder persoonlijke groet.
Hij kwam uit een zwaar gereformeerd gezin waar zijn vader het geloof erin ramde onder bedreigingen met de hel. En hij was nog maar een kleine jongen. Een gevoelig kind dat dingen zag die anderen niet zagen. In mijn fantasie hoor ik hem als kind vertellen over de aura's en de graancirkels die hij zag, in de kinderlijke overtuiging zijn vader iets bijzonders te kunnen bijbrengen. Zo dacht ik als puber mijn moeder te kunnen verrijken met mijn psychologische en filosofische inzichten, zonder dat ik in staat was om op te merken dat ik daarmee haar woede aanboorde.
Gelukkig ben ik niet christelijk opgevoed. Ik houd van lezen, maar met die 'jurken' in de bijbel kon ik jarenlang niets. Dat frustreerde me een beetje. Totdat ik tot geloof kwam. De bijbel ging open vanaf dat moment.
Daarna kreeg ik er net zo van langs als hij. Er vielen harde christelijke woorden die pijn deden als zwaarden omdat het onmogelijk was om mij te verzoenen met mijn moeder als dat van één kant bleef komen. Omdat ik geen kind meer was, liet ik me niet zover geestelijk intimideren dat ik mijn geloof verloor. Dat God mij had geroepen wist ik zeker. Ik ging de bijbel op eigen houtje lezen zoals je een roman leest. Letterlijk, van begin tot eind, naar wat er staat, want anders kun je een verhaal niet begrijpen. En ik kwam onder andere tot de conclusie dat het psychologische inzicht vaak ontbreekt in de uitleg van bijbelteksten en dat er veel wordt gebrainwasht in preken en bijbelstudies door weglating van sommige feiten en verdraaiing van teksten.
Mijn ex-kennis is hiervan de dupe geworden.
En nu sluit hij voor mij de deur zoals zijn vader ooit voor hem. Hij ontvlucht mij letterlijk zoals hij zijn vader heeft moeten ontvluchten. Hij is ervan overtuigd dat ik hem veroordeel om zijn overtuiging. Dat ik zijn goden vertrap met mijn enige ware God, net zoals zijn vader dat deed. Maar ik vond hem gewoon een goeie vent zonder kapsones met een levensovertuiging waar ik me niet in kan vinden, maar ook niet aan stoor.
Nu vecht hij met zijn eigen spoken. En die bestaan alleen in zijn eigen hoofd.
Ik ben gewoon een christen, ik ben niet het christendom.
26 maart 2025
Geplaatst in de categorie: religie
narcisme
130
Geef je reactie op deze inzending: