Andante sostenuto
Vroeger kon mij bij thuiskomst van school de volgende ontvangst wachten:
'Hoe gaat dat nu in zijn werk als jullie omwisselen? Gebeurt dat in het portiek door de muur heen? Je ogen zijn andere dan die van het jongetje dat vanochtend vertrok.'
Mijn moeder dacht dat er meer versies van mij waren en zo ben ik vroeg in mijn leven beland in iets dat veel weg had van een surrealistische film, maar haar fantasieën lieten me niet plaatsnemen in een gerieflijke bioscoopstoel voor luchtig vermaak. Nee, het was bittere ernst en ik vroeg me, te jong nog om realiteit en illusie bij voorbaat te kunnen scheiden, af of het mogelijk was dat een parallel universum een nagenoeg perfecte dubbelganger van mij onderdak bood, zoals ze me wilde doen geloven.
Ik besloot voor mijn bestwil van niet, maar ben voor de lieve vrede meegegaan in haar wanen.
Later werden mij door een psychologe benamingen aangereikt: mijn moeder heette psychotisch en ik stond te boek als een kopp-kind wat inhoudt kind van ouders met psychische problemen. Fijn om een naambordje omgehangen te krijgen waar je mee kunt zwaaien als de grond je te heet onder de voeten wordt.
Mijn moeder was een mooie vrouw: intelligent, gevoelig, zacht, vervuld van goede bedoelingen, bijzonder fantasierijk, maar ook kwetsbaar en vaak in conflict met haar omgeving.
Een buurvrouw vertelde me na haar dood dat toen ze haar een keer tegengekomen was met mij in de kinderwagen en in de lijn der verwachting had gevraagd 'hoe oud of ik was' ze onorthodox geantwoord had dat ze dat `al niet meer wist' en ik kon me haar reactie ook wel weer voorstellen op zo'n uitgemolken vraag, maar dat zal ook komen omdat ik haar genen heb.
Het negatieve zelfbeeld dat haar parten speelde was aanvankelijk voor een belangrijk deel mijn leidraad naar de wereld. Ik kan niet ontkennen dat ik jaloers geweest ben op kinderen met moeders die zelfbewust de lijnen wisten uit te zetten.
Ze sjouwde met mij achterop de fiets rond, psychologen bezoekend, omdat ze dacht dat er met mij iets mis was. Ik heb op behandeltafels gelegen met plakkers op mijn lijf en veel puzzelkamers van binnen gezien, waar ik de simpelste raadsels diende op te lossen om aan te tonen dat ik gezond was; driehoekjes in driehoekjes, rondjes in rondjes passen, dat idee. Kinderbescherming kreeg er lucht van en zo belandde ik uiteindelijk in een kindertehuis. Ik weet niet hoe dat tegenwoordig in zijn werk gaat, maar ik werd op de Scheveningseweg nr. 68 zonder aankondiging vooraf uit het kinderzitje getild en er werd mij te verstaan gegeven dat ik daar diende te blijven. Ik hoop dat kinderen tegenwoordig vóór uithuisplaatsing zelfs op de prille leeftijd van 7 jaar die ik had naar hun mening wordt gevraagd of op z'n minst een idee hebben van wat hen te wachten staat. Hoezeer mijn ouders langs elkaar heen leefden, bleek uit mijn vaders compleet overvallen zijn door mijn verdwijning.
Er is mij wel eens gevraagd of ik niet kwaad geweest ben op mijn moeder. Nee, ik voel geen wrok, want ze kon er uiteindelijk niets aan doen. En daarvoor heb ik teveel van haar gehouden. Haar portret dat hier in alle jeugdige schoonheid aan de muur hangt, wordt geschraagd door twee kaarsen en het stoeltje waar ze haar shagjes op rookte in de keuken en waar de vellen authentiek bij hangen is nog niet van de hand gedaan.
Vroeger luisterden we samen vaak naar klassieke muziek. De laatste pianosonate van Schubert waarvan het ritme van het andante sostenuto (https://youtu.be/tfnY_sdK1ZY?si=ZKE_FU3qgCG3bETp) haar veelzeggend de begeleidende woorden ingaf `hoe moet dat nou?' roept haar muzikaal in herinnering.
Zie ook: https://www.apartefact.nl
Schrijver: Albert Goudberg, 15 oktober 2025
casema.nl
Biografie van deze schrijverGeplaatst in de categorie: ouders
moeder kopp kind jeugd kinderbescherming uithuisplaatsing Schubert
278
Geef je reactie op deze inzending: