Andante sostenuto
Vroeger kon mij bij thuiskomst van school de volgende ontvangst wachten:
'Hoe gaat dat nu als jullie omwisselen? Gebeurt dat in het portiek door de muur heen? Je ogen zijn andere dan die van het jongetje dat wegging vanochtend.'
Mijn moeder dacht dat er meer versies van mij waren en zo ben ik vroeg in mijn leven beland in iets dat leek op een surrealistische film, maar haar fantasieën lieten me niet plaatsnemen in een gerieflijke bioscoopstoel voor onschuldig vermaak. Nee, het was bittere ernst en ik vroeg me, te jong nog om realiteit en illusie bij voorbaat te kunnen scheiden, af of het mogelijk was dat een parallel universum een nagenoeg perfecte dubbelganger van mij onderdak bood, zoals mijn moeder me wilde doen geloven.
Ik concludeerde voor mijn bestwil van niet, maar besloot voor de lieve vrede in schijn mee te gaan in haar wanen.
Later werden mij door een psychologe benamingen aangereikt: mijn moeder heette psychotisch en ik stond te boek als een kopp-kind wat inhoudt kind van ouders met psychische problemen. Fijn om een naambordje omgehangen te krijgen waar je mee kunt zwaaien als de grond je te heet onder de voeten wordt.
Mijn moeder was uiterlijk en innerlijk een mooie vrouw: intelligent, gevoelig, zacht, vervuld van goede bedoelingen, bijzonder fantasierijk, maar weinig weerbaar en vaak in conflict met haar omgeving.
Een buurvrouw vertelde me na haar dood dat toen ze haar een keer tegengekomen was met mij in de kinderwagen en in de lijn der verwachting had gevraagd 'hoe oud of ik was' mijn moeder nogal onalledaags geantwoord had dat ze dat `al niet meer wist' en ik kon me dat antwoord ook wel weer voorstellen op zo'n uitgemolken vraag, maar dat zal ook komen omdat ik haar genen heb.
Het negatieve zelfbeeld dat haar parten speelde was voor een belangrijk deel mijn leidraad naar de wereld.
Ze sjouwde met mij achterop de fiets stad en land af, psychologen bezoekend, omdat ze dacht dat er met mij iets mis was. Ik heb op behandeltafels gelegen met plakkers op mijn lijf en veel puzzelkamers van binnen gezien, waar ik de simpelste raadsels diende op te lossen om aan te tonen dat ik gezond was; driehoekjes in driehoekjes, rondjes in rondjes passen, dat idee. Kinderbescherming kreeg er lucht van en zo belandde ik uiteindelijk in een kindertehuis. Ik weet niet hoe dat tegenwoordig in zijn werk gaat, maar ik werd op de Scheveningseweg nr. 68 zonder aankondiging vooraf uit het kinderzitje getild en er werd mij te verstaan gegeven dat ik daar diende te blijven. Ik hoop dat kinderen tegenwoordig vóór uithuisplaatsing zelfs vanaf de prille leeftijd van 7 jaar die ik had een beetje inspraak hebben in wat er met ze gebeurt of op z'n minst weten wat hen te wachten staat. Hoezeer mijn ouders langs elkaar heen leefden, wordt geïllustreerd door mijn vaders compleet verrast zijn door mijn verdwijning.
Er is mij wel eens gevraagd of ik niet kwaad geweest ben op mijn moeder. Nee, ik voel geen wrok, want ze kon er uiteindelijk niets aan doen. En daarvoor heb ik teveel van haar gehouden. Haar portret dat hier in alle jeugdige schoonheid aan de muur hangt, wordt geschraagd door twee kaarsen en het stoeltje waar ze haar shagjes op rookte in de keuken en waar de vellen bij hangen is nog niet van de hand gedaan.
Vroeger luisterden we samen vaak naar klassieke muziek. De laatste pianosonate van Schubert waarvan het ritme van het andante sostenuto (https://youtu.be/tfnY_sdK1ZY?si=ZKE_FU3qgCG3bETp) haar veelzeggend de begeleidende woorden ingaf `hoe moet dat nou?' roept haar muzikaal in herinnering.
Zie ook: https://www.apartefact.nl
Schrijver: Albert Goudberg, 15 oktober 2025
casema.nl
Biografie van deze schrijverGeplaatst in de categorie: ouders
moeder kopp kind jeugd kinderbescherming uithuisplaatsing Schubert
110
Geef je reactie op deze inzending: