Met de vangrail in het vizier
Zeer binnenkort, begin april, hoop ik de leeftijd van 88 jaar te mogen bereiken. Nu is dit feit tegenwoordig echt niet meer zo uitzonderlijk en tóch zou ik sommige gedachten die daarover bij mij opkomen graag met geïnteresseerden onder u willen delen. Ik zou dit willen doen door gebruik te maken van een imaginaire rit langs een even zo imaginaire snelweg. Om de objectiviteit niet uit het oog te verliezen maar ook om mezelf tegen onnodige overdrijvingen te beschermen houd ik de vangrail tijdens het afleggen van de te volgen, licht ludieke en met een tikje humor voorziene route, nauwlettend in de gaten. Daarbij sta ik steeds kort even stil bij een interval van elf jaar, zoals 11, 22, 33, 44 enz. - Ik nodig u gaarne uit om met me mee te gaan; de noodrem zit rechts boven uw hoofd; natuurlijk stop ik prompt om u veilig te laten uitstappen wanneer de rit niet boeit.
11 jaar: Na onbezorgde kleuter- en speelse jeugdjaren van 1942 t/m augustus 1945 in de Beierse landsdeel, de Ost-Allgäu, zit ik al weer een half jaar op de lagere school van mijn geboortestad Mühlheim an der Ruhr. In het najaar van 1945 doe ik toelatingsexamen voor de zg. Realschule (niveau vergelijkbaar met een mix tussen Mulo en HBS; duur van de opleiding is 6 jaar). Mijn lievelingsvakken zijn tekenen, muziek, fysica, scheikunde, Griekse en Romeinse geschiedenis met hun mythologieën.
We eten in het eerste jaar na de capitulatie in de winter o.a. gedroogde groenten uit de VS en, speciaal recept en vondst van mijn moeder: boekweitpannenkoeken gebakken in enkele druppels naaimachine-olie. Smerig, maar het vult de maag. Ik heb inmiddels begrepen, dat de hongerwinter alhier vele malen erger was en veel slachtoffers heeft gemaakt. Op mijn 16e ben ik klaar en volg de opleiding etaleur/decorateur.
22 jaar: Op mijn 16e had ik mijn eerste verkering. Het was een tamme periode van nog geen 6 maanden; handje-pepermuntje en platonische adoratie, meer zat er niet in. Zij maakte het na enkele maanden uit omdat zij vond, dat wij nog te jong waren. Thuis gaf men niet thuis op de vraag naar voorlichting op seksueel gebied. Later vernam ik per toeval, dat mijn eerste liefde (even oud als ik) op 60-jarige leeftijd aan kanker was overleden. Als wij toen voor elkaar bestemd waren geweest, dan zou ik nu al lang weduwnaar zijn.
In 1953 leer ik, tijdens een culturele uitwisseling, mijn huidige echtgenote kennen. Ik schrijf ijverig met haar, die ik op mijn 18e leerde kennen. Na het verkrijgen van een werkvergunning, een visum en een verblijfsvergunning vestig ik mij in 1956 in Rotterdam. Ik begin vol goede moed met het leren van de Nederlandse taal (wat een ramp was dat, met bloed, zweet, tranen en vooral schaamte voor mijn nationaliteit).
33 jaar: Er volgt een drukke periode van elf jaar. In augustus 1959 bezegelen mijn huidige partner en ik onze verloving door met elkaar in het huwelijk te treden. In de jaren 1961 en 1963 aanschouwen achtereenvolgend een dochter en een zoon het levenslicht. Bovendien behaagt het in 1963, toen Hare Majesteit Koningin Juliana, mij de Nederlandse nationaliteit te verlenen. Ik ben inmiddels, na een opleiding van drie jaar, omgeschoold tot machine(letter)zetter bij de toen nog bestaande NRC bv. Als er in een jong gezin met kinderen brood op de plank moest komen, dan waren mijn capaciteiten als etaleur te gering gebleken om ooit promotie te kunnen maken. U ziet, er gebeurde genoeg op mijn levenspad, maar toch vond ik de leeftijden tussen mijn 30e en 40e verjaardag behoorlijk saai. Ik was niet jong meer maar ook nog niet oud, maar ja, van de term midlifecrisis had ik toen nog nooit gehoord.
44 jaar: Mijn haar begint grijs te worden, mijn figuur minder slank en mijn onder(bloed)druk te hoog. Achteraf logisch, als je graag regelmatig een biertje lust en rookt als een ketter. Op 1 januari 1980 (één dag na verloop van déze omschreven periode) definitief gestopt met de alcoholconsumptie, helaas niet met het roken. In het jaar 1987 wordt onze eerste kleindochter geboren. Vreemd om opeens oma en opa te zijn en zo groots, alsof je dit schepseltje zelf had gecreëerd. Nummer twee ziet in 1989 het levenslicht. Wij lopen van blijheid bijna naast onze schoenen!
55 t/m 88 jaar: Gordels vast we gaan accelereren! Over deze 33 jaar kan ik gerust kort zijn, omdat deze jaren worden beheerst door zorgen over de gezondheid van mijn echtgenote en die van mij. In het jaar 1999, na een hartinfarct ben ook ik definitief gestopt met roken (mijn vrouw uit vrije wil “HULDE” al een jaar eerder). Wij zijn toch nog redelijk gezond en matig mobiel, maar hebben inmiddels vier klein- én vier achterkleinkinderen. Alleen al ten opzichte van het laatste feit willen we nog een tijdje op dit ondermaanse blijven en van het opgroeiende spul genieten. We hopen in augustus van dit jaar 64 jaar getrouwd te zijn na elkaar al 70 jaar lang te kennen.
Ik belijd, net als mijn echtgenote, geen geloof en beiden maken we ons ook geen beeld over het zg. hiernamaals. En tóch heb ik, al jaren, een in mijn beleving mooi en wellicht rechtvaardig Duits gezegde in mijn hoofd: “Gottes Mühlen mahlen langsam, mahlen aber stetig fein.” Conclusie: ook al meen je evt. verdiende straf te kunnen ontlopen, ooit kom je tussen de maalstenen om alsnog te worden verpulverd.
Ik kijk over mijn schouder: er zit waarachtig nog één passagier terwijl er niemand aan de noodrem trok. Toch niet eruit gesprongen tijdens de iets te lang uitgevallen “life-seeing?” Dat zou mij oprecht spijten.
Context: 88 jaar met 22-mijlslaarzen
Schrijver: Günter Schulz, 3 maart 2023Geplaatst in de categorie: tijd
Voor hoe lang? Dat is sedert die tijd ook voor mij een prangende vraag, omdat de conclusie: 'begin van een lichte vorm van dementie' mij nogal van mijn stuk bracht en bevestigde wat ik al een poosje zelf vermoedde.
Dus houd ik jouw gezegde aan: "Wie schrijft, die blijft". Het ga je goed!
Moge je nog lang leven en schrijven, Günter. Wie schrijft, die blijft :).