Kansloze zandhazen
Je verwacht het bij LuckyTV. Een ijsbeer loopt door de woestijn, zoekend naar zeehonden. Een onzinnige situatie, uiteraard. Het lijkt op Malinezen die zich in de Atlantische Oceaan wagen, een watermassa die ze nooit eerder hebben aanschouwd. Toch stappen migranten ergens ter hoogte van Noakchott in lekke roeiboten om te proberen de Canarische Eilanden, misschien wel Spanje of Portugal te bereiken.
Soms lukt dat, maar dan moeten ze wel beschikken over creditcards, proviand, maritieme hulpmiddelen, dieselmotoren, navigatiesystemen, reddingsvesten en een zeewaardig vaartuig. Zoniet, dan heb je grote kans ten offer te vallen aan de duizenden gevaren van de zee. De Barbarije der piraten, zeeschuimers, neo-slavendrijvers en uskokken bestaat onverminderd. Bijna-drenkelingen worden regelmatig door de sectie Frontex van een of andere kustwacht onderschept. In dat geval hebben ze ‘geluk’ gehad.
In zijn tv-serie ‘Langs en door de grootste zandwoestijn op aarde’, zigzaggend tussen West-Sahara en Port Sudan, onderzocht Bram Vermeulen de achtergronden en motieven van migranten. Zonder geografische kennis is het sowieso gekkenwerk om de Mauritanië-route te volgen. Oorzaak: de invloed van de Warme Golfstroom, voorheen de Florida-stroom geheten. De buitenste banen van die wereldcirculatie voeren je onherroepelijk in zuidwestelijke richting, steeds verder verwijderd van de bewoonde wereld. Geen enkele ontheemde uit een centraalafrikaans land is daarvan op de hoogte. En ‘mare liberum’ bestaat niet meer.
Vissers op de armzalig-verlaten stranden van West-Afrika vergelijken het met vogeltrek. Iets oefent aantrekkingskracht uit op jongemannen die hebben gehoord over Kaap Finisterre, Finis Terrae, de rand van de oude wereld die voor hen in de fata morgana van een mogelijk beter leven lijkt te zijn getransformeerd.
Het zijn voorboden van de demografische ramp die ons wacht: varianten op wat we ‘het tijdperk der grote volksverhuizingen’ noemden. Op wandkaarten van de Grote Bosatlas zagen we pijlen, ter verduidelijking van de Pax Romana (stammen sloten ‘vredesakkoorden’ met het Romeinse Rijk) en het opstomen van Attila de Hun en Dzjengis Khan en zijn vurige Mongoolse ruiters die hun heil aan deze kant van het Oeralgebergte zochten. Toen waren het Gothen en Illyriers, nu zijn het kansloze zandhazen die ten zuiden van Agadir in zee steken.
Geplaatst in de categorie: wereld
migratie
751
Geef je reactie op deze inzending:
Zolang wij als struisvogels met de koppen in het zand op onze handen blijven zitten zal de toevloed van zandhazen met de jaren toenemen. Trekvogels, wanhopig op zoek naar het paradijs van de vleespotten, de geïndustrialiseerde oorden, waar zij stranden als eilandbewoners, wachtend voor de poorten van Fort Europa.
De Pax Romana heeft hier niets mee van doen, dat was geen IND; maar lang voor de Romeinen zochten de Grieken al hun heil buiten de voedselschaarse gebieden rond hun stadstaten, voor landbouw minder geschikt. Zo voeren zij uit naar de laars van Italië, Sicilië, Marseille en de overkant van de Aegeische Zee. Migranten avant la lettre, onverhoeds opstekende vervaarlijke stormen trotserend met hun wankele roei- en zeilschepen op de Middellandse Zee - meer dan 25 eeuwen geleden...
ps: dacht niet dat onze kersverse wereldkampioenes zich kansloos waanden in Japan (foto)