Sjoemelzaad (1/7) Een koperen jubileum
In vervolg op “Een kortverhaal lang verteld”.
Een in de media terugkerend fenomeen is rommelen bij spermadonatie. Eind 2024 was het Rijnstate-ziekenhuis in Arnhem aan de beurt. De afdeling vruchtbaarheid werd voorzien van sperma door hun eigen vruchtbaarheidsartsen. Alweer!
Een variant op dit staaltje vermeerderingsdrang: in 2023 en 2024 stonden de kranten bol over een massazaaddonor. Topdonor Jonathan M. heeft met zijn 500+ nakomelingen wereldroem verworven. Er is nog een derde categorie rotzooien met zaad:
Buiten de ziekenhuizen kunnen zwanglustige vrouwen in het zogenaamde zwartzaadcircuit terecht. Als zondagsschrijver beschreef ik ooit hoe twee lesbische dames daarin gretig hadden rond geshopt. In tegenstelling tot bovenstaande voorbeelden waren ze echter geen slachtoffer, maar dader. Het betreft een gevalletje zaadroof rond 1990, waarbij een goedgelovige zaaddonor, Ben, de klos was. Gratis zaad… wie wil dat nou niet? Onder valse voorwendsels troggelden zij die onnozele hals zijn zaad af. Mooier kunnen we het niet maken, waarder echter wel. (Ik weet het: het woord ”waarder” bestaat niet).
In de drugshandel kent men zo’n actie als ripdeal. Na dat succes werden er door hen nog meer luizenstreken uitgevoerd. In verhaalhalen(dot)jouwwebdot)nl/ staan slechts enkele amusante voorbeeldjes daarvan. Ik kan die sterke verhalen hier niet dunnetjes over doen.
Juist die rauwe waarheid in mijn schrijfsels werd aanleiding voor de aangifte in 2012 tegen mij wegens smaad en laster op het internet. Want ja, hoe haal ik het in mijn hoofd om uit de school te klappen? Laat die meiden toch lekker aanrommelen. Waar bemoei ik mij mee? Wel, als biograaf van Ben wilde ik andere potentiële zaaddonoren waarschuwen voor malafide zaadzoeksters. Ieder ander kon de door mij beschreven vuige kunstjes ook waarnemen. Alleen schreef ik ze nou eens op. En zoals De Jeugd van Tegenwoordig in een rap uitlegt: Dat Mag Niet.
Omdat die verhalen iets deprimerends hadden heb ik ze wat opgeleukt met een grap en een grol. Humor kan immers geen kwaad? Nou… blijkbaar wel dus. Die luchtige toon viel niet goed. Een rancuneuze lezeres-met-humordeficiëntie hing mij een proces aan mijn broek. Hoe haalde ik het in mijn hoofd om om iemands lange teentjes te staan? Klaarblijkelijk boden sociale media geen uitlaatklep voor haar gekwetste ziel.
In de zomer van 2012 werd ik uitgenodigd om op een Amsterdams politiebureau te komen voor een verhoor. Dat zou plaatsvinden op een onzalig tijdstip en na een lange reis. Ik kon dat niet regelen. Daarom nam ik een advocaat in de arm. Inmiddels was ik geregistreerd als verdachte. Dat is het item waar het hier om draait: theoretisch kan zoiets problemen opleveren. Als je - als geregistreerde verdachte - bijvoorbeeld op Schiphol de douane passeert. Laat staan als je zoals ik twaalf en een half jaar lang als verdachte staat geregistreerd. Bolle Jos en Holle Harrem komen niet door het detectiepoortje heen.
Ik vierde eind 2024/begin 2025 het koperen jubileum Lang Wachten. In het licht van het wereldgebeuren volstrekt onbelangrijk, maar intrigerend genoeg om eens te onderzoeken waarom er nog steeds geen ondervraging heeft plaatsgevonden. Wat was er toch aan de hand? Of erger nog: wat plakt er aan de knikker? Het onvoorstelbare wordt voorgesteld:
Vervolg: Sjoemelzaad (2/7) Een bizarre aanklacht
Zie ook: https://verhaalhalen.jouwweb.nl/
Schrijver: harrem
7 februari 2025
Geplaatst in de categorie: actualiteit