Inloggen
voeg je column toe

Columns over afscheid

Niet bang zijn om afscheid te nemen

Nadat ik enkele boeken had doorgenomen ter inspiratie met tips over wanneer, waar en wat te schrijven, maakte ik een lijstje met schrijfthema’s. Twee van de thema’s zijn vriendschappen en herinneringen. Terwijl ik herinneringen aan het ophalen was kwam ik ook uit bij een vriendschap die ik in vroegere jaren heb gekend. Zij was een levenslustige jonge vrouw die verkering kreeg met een jongen die ik niet zo zag zitten. We groeiden uit elkaar mede ook doordat wij gewoon anders in het leven stonden. Maar mijn gevoel voor haar is wezenlijk nooit veranderd. Ik googelde haar naam om te zien of ik iets over haar kon vinden. En zowaar diende zich een melding van een site van genealogie aan. Hierop werd vermeld wanneer zij is geboren, dat zij op een bepaalde datum is gehuwd en ook gescheiden alsook haar overlijdensdatum. De naam van haar voormalige man en kinderen zijn niet openbaar. Tevens werd in dit bericht vermeld waar zij begraven ligt. Dit heb ik nooit geweten en heb mij daar ook nooit mee bezig gehouden.

Toevallig ligt zij begraven in de stad waarin ik nu woon, en waar zij destijds ook woonde, op de algemene begraafplaats. Vanavond ben ik wezen kijken bij haar graf en was onder de indruk van de staat ervan en met name de steen. Zoiets heb ik nog niet eerder gezien. Ik kan de steen niet omschrijven maar deze maakte indruk op mij. Op de steen staat dat zij hier als mama ligt begraven, niet als dochter en/of zus. Naast haar ligt haar vader die op dezelfde dag als zij is overleden. Best een heel triest verhaal. Naar wat ik vernomen heb heeft haar vader zijn eigen leven genomen omdat hij kapot van verdriet was van haar overlijden. Zij stierf aan kanker.

Rond mijn twaalfde (meen ik) was ik enige jaren bevriend met haar en rond mijn vijfendertigste kwam mij ter ore dat zij ernstig ziek was. Ik heb toen contact met haar gezocht. Alsof het de dag van gisteren was zie ik haar nog die deur opendoen. Zij was niet veel veranderd en zag geel in haar gezicht. Ik wist niets van kanker destijds en dacht dat zij misschien een maskertje ophad. Deze cosmetische schoonheidsproducten kunnen soms de raarste kleuren hebben. Het bleek een gevolg van de lever te zijn. Zij was blij dat ik haar bezocht daar diverse mensen de confrontatie uit de weg gingen. Zij had een bewonderenswaardige sereniteit over zich en dat maakte dat ik haar heel dapper vond. Dankbaar ben ik dat ik afscheid heb kunnen nemen want binnen nog geen maand overleed zij. Zij werd slechts zesendertig jaar oud.

Het is heel belangrijk voor ernstig zieke mensen die de dood tegemoet gaan om de mogelijkheid te hebben afscheid te nemen van mensen die in hun leven iets betekend hebben of waarmee zij in het reine willen komen. De angst voor ziekte en dood weerhoudt diverse mensen om dit aan te gaan. Het is iets wat je maar een keer kunt doen. Voor je eigen gemoedsrust is het een must om die confrontatie aan te gaan. Wat kan je nu eigenlijk gebeuren door dit te doen? Het nalaten ervan kan je je hele verdere leven achtervolgen. Dan doemt ineens dat stemmetje weer op dat zegt: ‘Had ik maar…’.

Schrijver: Jet Rood
12 juli 2023


Geplaatst in de categorie: afscheid

2.5 met 4 stemmen 233



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)