Inloggen
voeg je column toe

Columns over ouders

Ondertussen in het verpleeghuis

De man die denkt met haar getrouwd te zijn, loopt voorop, mijn moeder schuifelend achter hem. Mijn broer wil haar begroeten. De man denkt dat het voor hem bedoeld is en kijkt hem vragend aan. Als mijn broer een stap opzij zet, doet de man dat ook, en nog een keer, als een danspas op de plaats. Het voelt een beetje alsof ik naar een scène in een klucht kijk.

Mijn moeder is breekbaarder dan de vorige keer dat we haar zagen. Ze ziet er moe en bleek uit en lijkt niet verrast dat we er zijn. Ze wil wel met ons mee in de lift naar de brasserie van het verpleeghuis. Ik ga naast haar zitten, mijn hand in de hare. Af en toe valt ze in slaap. Ze hoort onze stemmen, opent haar ogen en zakt weer weg. Bij de thee ligt er een chocolaatje in knisperend papier.

Als ik haar help, pakt ze het chocolaatje onwennig tussen duim en wijsvinger vast. "Lekker, ma, chocola, eet maar." De laatste keer dat ik zo sprak was tegen mijn zoon, jaren geleden. Ze kijkt me aan zonder begrip. Mijn broer imiteert het nemen van een hapje, trefzeker, met een expressieve blik. Ze lacht flauwtjes, maar pikt het gebaar niet op.

Als we haar terugbrengen naar de gezamenlijke huiskamer voor de lunch, vertelt de verzorger dat mijn moeder de halve nacht heeft rondgelopen. Het kost hen moeite om haar weer in bed te krijgen. Ze wordt boos, lees ik later in haar zorgdossier. Steeds vaker draait ze dag en nacht om.

Met grote, starende ogen sluit de medebewoner die zich haar echtgenoot waant, zich enthousiast bij ons aan. Wij weten dat het niet altijd vredig is tussen hen. Laatst gaf hij haar een flinke duw en viel ze op de grond. (Die scène knip ik er liever uit).

We nemen afscheid. Ik omhels haar en draai me om. Direct steekt de man zijn hand naar me uit. "En dit is mijn vrouw," stelt hij mijn moeder nogmaals aan ons voor.

Op de terugweg, naast mijn broer in de auto, besef ik hoe absurd de situatie is waarin mijn moeder terecht is gekomen sinds ze door haar 'grote vergeetziekte' in het verpleeghuis woont. En velen met haar. Het voelt als een tragikomisch toneelstuk. Soms dwing ik mezelf er zo naar te kijken, met humor als wapen tegen mijn wanhoop.

Schrijver: Mohair
21 oktober 2024


Geplaatst in de categorie: ouders

3.8 met 8 stemmen aantal keer bekeken 136

Er zijn 2 reacties op deze inzending:

Mohair, 2 weken geleden
Ja klopt, je zegt het precies zoals ik het ervaren heb, dank voor je reactie, Jet.
Mooi dat het contact met je vader door de ziekte zelfs waardevoller werd.
Jet Rood, 3 weken geleden
Prachtig verwoord dit fragment met je moeder en dat je het de vergeetziekte noemt klinkt zoveel vriendelijker.
Je komt in een vroeg rouwproces wanneer een ouder dementeert. Stukje bij beetje verlies je elkaar in begrip en woorden. Toch waren die laatste jaren voor mij met mijn vader waardevol omdat we op hartgebied juist nader kwamen.

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)