Het is nooit te laat

Gisteravond was ik genodigd om aan te schuiven bij een avond voor mensen in de mantelzorg met het thema zorg voor jezelf. De groep was meer divers en groter dan ik verwacht had. Tot mijn verrassing zat mijn overbuurvrouw ook in de zaal. Ik nam naast haar plaats aan een tafeltje. Zij heeft mantelzorg gehad voor een oma, is nu mantelzorger voor haar ouders en is ook in enige mate beschikbaar voor een andere oudere buurvrouw in ons hofje. Vanochtend heb ik mezelf ook iets duidelijker geprofileerd als beschikbaar indien nodig. De man van deze andere buurvrouw heeft eerder dit jaar een hersenbloeding gehad en is langzamerhand na revalidatie aan het opknappen. Niet alle functies van de hersenen zullen nog hetzelfde werken. Het is al een echtpaar op leeftijd.

Tijdens de thema-avond gingen we met vraagstellingen en een thermometer aan de slag. Het betrof hier geen thermometer om je lichaamstemperatuur te meten maar een meter met de getallen van 0 tot 10. Hiermee mocht je aangeven welk cijfer je op dit moment aan je leven geeft. Tot mijn eigen verrassing vulde ik een acht in. Een 10 zou perfectie zijn, wat utopisch is, en iets waar ik niet (meer) naar streef. Ik doe mijn best. Ook mocht je dingen opschrijven bij de getallen die maken dat het een acht is en dingen die je nog nodig acht om bijvoorbeeld het getal hoger te krijgen indien je dit wenselijk vindt. Voor mij is het op dit moment wel genoeg. Heb al veel betakt in mijn leven, ben al heel wat aangegaan en heb al veel over mijzelf ontdekt. Weet bovenal inmiddels wel dat het nooit stopt, de dingen des levens die aandacht vragen. Hier mocht ik dan ook nog iets over noteren en wat er nog voor nodig is om dit uit te werken. Heb daar op dit moment nog niet zo een goed beeld van. Ik ben stappen aan het zetten en de tijd zal ontvouwen wat dit brengt en hoe dit gaat uitpakken.

Bij binnenkomst, of aan het einde van de avond, mocht je een kaartje trekken met een tekst. Op mijn kaartje stond: ‘Het is nooit te laat’. Dit sluit op dit moment goed aan bij mijn leven want ik dacht dat er bepaalde dingen niet meer te herstellen of te ontwikkelen waren in mijzelf of mijn leefomgeving. Toch door afgelopen weekend ook een andere bijeenkomst te hebben bezocht en gisteravond en deze ochtend de verbinding te zijn aangegaan met de beide buurvrouwen heb ik toch het idee dat die verbindingen er al wel lagen maar nog sluimerden door wat voor omstandigheid dan ook. Hetzij aan de kant van deze mensen, hetzij mijnerzijds of door inmenging van mensen die een ander niet goedgezind zijn.

Nieuwe contacten, studies, werkzaamheden professioneel of als hobby, liefdesrelaties en zo meer aangaan, een helpende hand bieden, relaties herstellen, kan altijd. Alles is nooit goed maar levensomstandigheden kunnen leefbaar zijn met de plussen en de minnen.

Schrijver: Jet Rood
11 september 2024