Eisen van lezers
Vorig jaar ben ik weer actief geworden met schrijven op gedichten.nl en nederlands.nl. Zo af en toe heb je ineens van die mensen die ergens iets van vinden zoals of je schrijfsel wel proza is of dat het schrijfsel voor een column mag doorgaan. Zelf weet ik ook niet altijd waar het hoort dus plaats ik het gewoon ergens onder een kopje en de redactie doet de rest.
Op gedichten.nl constateerde onlangs iemand dat ik geen analfabeet ben en werd mij gevraagd wie of ik ben, wat ik in het dagelijks leven doe, of ik een benedictijn, pastores of profeet zou zijn, of ik wist wat bepaalde woorden betekenen en werd mij dringend, in de wij-vorm verzocht of ik mijn wijsheden elders aan de man c.q. vrouw wil brengen. De persoon zijn benadering was zo denigrerend dat ik werkelijk verbijsterd was dat mensen het nodig vinden om zo op mensen hun schrijfsels te reageren. Je kunt als lezer ook gewoon ‘bladeren’ door de gedichten of scrollen zo je wilt, die je niet aanspreken. En als er een schaap over de dam is dan volgen er vaak meer. En die eisen dan dat je op hun visie op jouw schrijven reageert.
De reacties vond ik van het gehalte sociale media niveau in een niet positieve zin. Het idee van zeiken om het zeiken. Ik heb een paar keer een reactie geplaatst en ben er wel klaar mee, het kost alleen maar energie en naar mijn idee blijf ik dan waarschijnlijk aan de gang.
De interpretatie van een lezer verschilt veelal met wat je nu zegt in de tekst. Met andere woorden, de lezer snapt het vaak niet eens en het eigen onvermogen wordt dan geprojecteerd op dat jouw schrijfsel niet zou deugen. Schrijversvrijheid vind ik reuze belangrijk. Ik ben wars van regels over hoe het allemaal heurt en bepaal zelf hoe ik vorm geef aan mijn tekst en wat ik ermee wil zeggen. Indien de lezer het niets vindt; soit, het zij zo. Vele poëzy van ‘liefhebbers’ vind ik helemaal niets en totaal onbegrijpelijk. Zelf vinden de schrijvers het waarschijnlijk geweldig. Het dedain waarmee zij de in hun ogen schrijvers van ‘prozalaria’, zoals de persoon het benoemde, benaderen getuigt niet van een empathisch vermogen aangaande hun medemens.
Dat allemaal gezegd hebbende wil ik deze, al dan niet zichzelf benoemde, begenadigde schrijvers meegeven dat het mij niet zal weerhouden mijn schrijfsels te plaatsen. Het is een prachtige manier om mijn innerlijke wereld naar buiten te brengen op een wijze die ik veelal niet onder woorden kan brengen in een gesprek. Er zijn altijd schrijfsels die een lezer wel of niet raken, irriteren of niet irriteren, jaloers maken of niet jaloers maken, bewondering wekken of geen bewondering wekken en het mag er allemaal zijn.
Regelmatig vraag ik mij overigens af op wat voor tijdstip sommige lezers een tekst lezen en of zij nuchter waren of onder invloed van het een of ander. Het kan zomaar zo zijn en de ervaring heeft mij geleerd dat dit ook raakt aan de kwaliteit van de medemenselijkheid als het gaat om het reageren op elkaars teksten.
27 september 2024
hotmail.nl
Biografie van deze schrijverGeplaatst in de categorie: overig
schrijven
209
Geef je reactie op deze inzending:
Ook interesseert het haar niet in welke rubriek haar bijdragen komen. Ze ziet wel, de redactie organiseert. Ze levert bakkenvol bijdragen aan en de redactie ordent wel. Met andere woorden voor een enigszins vooropgezet schrijfdoel is bij haar blijkbaar geen enkele sprake. Dit ervaar ik als een wat kille onverschilligheid. Maar wie haar kritisch beoordeelt, krijgt een litanie aan bitterheid en jij-bakken op schrift. Al met al lijkt het het alsof Rood iets te veel pretentie heeft in haar schrijfwerk. Er zitten hier en daar ook wel aardige bijdragen bij van veelschrijfster Rood. Maar regelmatig irriteert (mij) de stroom van haar innerlijke roerselen. Helaas niet zozeer vanwege de prikkelende literaire kwaliteiten, maar meer door een soort babbelstijl in haar innerlijke openbaringen.
Bij toeval kom ik vanavond op Nederlands.nl terecht. Vraag me niet hoe het kan...het heeft waarschijnlijk zo moeten zijn, denk ik, alhoewel ik steeds minder geneigd ben in toeval te geloven.
Het is sowieso al een eeuwigheid geleden dat ook ik op Nederlands.nl stukjes heb geplaatst. Teksten waar ik bij het maken plezier in had, teksten die zelfs veel meer dan duizend lezers hebben getrokken...
Die stukjes tekst waren geen hap-snap bijeengegraaide dagboekconterfeitsels, geen papegaaiengewauwel of loze constateringen van reeds lang bestaande misstanden in onze samenleving. Ook geen simpele taal bestaande uit onopgesmukte dagboeknotities, integendeel! Inventieve vondsten met woordspelingen, geïnspireerd en creatief.
Ook poëzie, de oudste vorm van literatuur, bedient zich van die elementen. Maar om iets lyrisch te verwoorden moet je woorden en zinnen gaan boetseren. Daarvoor lénen woorden en zinnen zich juist, Jet!
Woorden refereren niet alleen aan de werkelijkheid, ze bestaan zelf ook uit een rijk geschakeerde reeks klanken. Heb je daar weleens bij stil gestaan?
Of schrijf je maar raak en kan het je niet schelen wat je aan wetens- en lezenswaardigs neerkalkt op Gedichten.nl?
Gebruik je fantasie, als je wat schrijft en laat je inspireren!...en als je omhoog zit, neem dan een kijkje in het Rijm- c.q. dichtwoordenboek op onze site!
Het is inderdaad nog altijd de redactie die het laatste woord heeft - ook als het gaat om het plaatsen van fundamentele, weldoordachte kritiek,
juist wanneer er in de ogen van de lezer (los van de sterrengevers die geen moeite hebben met jouw proza) hoegenaamd geen sprake is van poëzie en lyriek.
Wij boetseren woorden en klanken om elkaar te vermaken, Jet. Niet om hapsnap klare snelkookpangerechten te consumeren!
Ik wens je veel inspiratie!
Max