De man doet een mobiel in een doos en pakt het in. Cadeauverpakking. Met zijn pinken omhoog vouwt hij het papier om de doos en trekt behendig een reep plakband van een rol. Ook met de pink omhoog. Hij heeft een vlinderdas om. En bretels. Zie je niet vaak meer. Als hij klaar is en afscheid heeft genomen van zijn klant draait hij zich glimlachend naar…

Wil degene die de handtas van mijn moeder heeft gestolen ook een cadeautje kopen voor de verjaardag van mijn zusje? Ik ben erg boos op de dieven die de tas van mijn moeder uit de auto hebben gestolen. De verzekering dekt maar een deel van het bedrag maar daar komt nog eens bij dat niemand haar gestolen dagboek met herinneringen aan mijn pas overleden…

“Je veux l’amour, je veux l’amour”…zingt Raymond van het Groenewoud. Opgelet alvast met die kreet. Het zou je kunnen berouwen. Voorbeelden zijn legio. Het is ieder van ons al veelvuldig overkomen dat we, geboeid voor een uitstalraam, het aangeboden kwaliteitsproduct met goedkeurende blikken hebben gemonsterd. De aangeprezen handelswaren (kledij vooral…

ik zag deze avond DWHN, Driek zat aan maar de pointe strandde in gebral van heertje hazenlip, de humor overschreeuwde zichzelf..... poezenkind krabde de bank, voor- en achterkant, dus er moest iets liggen, de moeite waard, zij daagde mij uit er een stokske voor dan wel achter te steken, je weet maar nooit..... ik druk op een knop, raoul en jan…

Ik zit aan de verste kant van de tafel, tegenover haar. Ze schuift een blonde lok haar achter haar oor. Rommelt met de sleutels die ze in haar hand houdt, die weerklinken op het tafelblad. Ik tik met de neus van mijn schoen tegen de poot van de tafel. Schuif heen en weer op mijn stoel, ondanks dat dit zeer doet. Ik verdenk mevrouw de pschychiater…

Ik heb om rust geroepen, dagen, inmiddels wekenlang dagelijks. En nu, nu is er een lege dag en nu verwoordt deze een gat, niet wetend hoe in te vullen. Alles wat ik, in de zogenoemde, ongekende rust wilde doen, lijkt nu geen optie meer. Mijn diepste verlangen te slapen wordt beleefd als tijdverspilling, immers, ik zou ál die dingen kunnen doen,…

"Het plok is over", een of andere cabaretier uit het verleden heeft dit ooit gezegd. Had te maken met de Nederlandse Spoorwegen (goeie ouwe tijd) en een stem die over de perrons schalde, was bedoeld voor een nog immer onbekende 'meester'. De conducteur, staand in de enige open deur, floot begrijpend de laatste, gehaaste, passagiers naar binnen…

entourage, binnen komen met een geweldagige bos, de buit al onder handbereik, kinderen spelen veel te laat in een voormalig koningshuis, genomineerden aan de hand van ambassadeurs, wrijf het er maar in, ik denk alleen maar brandnetels, aanzittend zat iedereen zich vol te vreten, en niemand had aandacht voor de plataan, schilferend in de herfst biedt…

Je hand zweet, glijdt in die van mij. Je handdruk stevig, niet van plan los te laten. Je lichaam trilt, en je lippen zijn tot een smalle streep getrokken. Je ogen staan opengesperd, de angst staat op je gezicht. Ze vragen of je de Here je hart wilt geven.... je trekt je los. Het oordeel was er nog niet, maar je plaste net niet in je broek. Je…

Weten dat je op die plek bent, waar je bedoeld was. Berustend in de wetenschap dat je hier veilig bent. Wat er ook gebeurt, van kleine naar grote ramp, je weet jezelf op de plek, waar je zou moeten zijn, mocht dit gebeuren. De angst die je normaliter door de dagen jaagt, tot rust gekomen, de onrust gebonden, in naam van de Heer. Zit je op je stoel…

(Hardop goed articulerend lezen svp.) MIJN ODE AAN DE TAAL EN BEELD: ‘Waar kan ik heen als de stinkende dik koppige breed bek-kige blinde fanaten mijn handen aan flarden schieten, zodat mijn pennen en penselen verloren gehavend in een dor muf geslagen doodlopend armoedig steegje achterblijft? Waar moeten al mijn dierbare duizenden woorden…

Van mij mag de stroom uitvallen, een dag, langer zelfs. Radiostilte, dommepraat gesmoord, het scherm digitaal de mond gesnoerd. Sterren vallend op hun bek, het ijs was te glad, tweederangs acteurs terug in hun kooi, idolen en popsterren voetenstruikelend, applaus achterwege. Dit land is slechts klatergoud, kletterend rolt de jubel van de tribunes…

In een gesprek met mijn partner belanden wij ineens op het onderwerp: de masturbatie van de man. Hij vertelde mij, dat de gemiddelde man meerdere keren per dag aan seks denkt en daarbij soms ook zelf de verlossende handeling verricht. Niets wonderlijks aan zou je denken, iedereen weet toch dat een man aan zelfbevrediging doet, uitzonderingen daargelaten…

Eens was ik katholiek, kazuifelend onderdanig als eerste misdienaar, zijkapellend was ik Jezus' zoon en dochter. En nu, ja nu, ben ik de afvallige die men nooit verwachtte, misschien wel het Lam Gods dat men ooit slachtte. Ik ben zuiver, alles afgezworen wat mij belemmert, ik geloof niet meer, voor geen stuiver. Visserslatijn.....…

Misschien ben ik het wel, maar ik verbaas me tegenwoordig steeds vaker over mensen die last van “iets” hebben. En dan niet “iets” lichamelijks, maar over het algemeen ergeren ze zich vaak aan “iets”. Ik begin me wel eens af te vragen of ik wel helemaal normaal ben, omdat ik me niet zo vaak aan “iets” stoor (en je hoeft niet de vraag te beanwoorden of…

Ik kwam mank aanlopen, zag je met je hoofd op je armen liggen, in het restaurant van het ziekenhuis, op tafel. Ik had toen al moeten voelen, welke wending deze ontmoeting zou nemen, maar voelen begint steeds meer van mij te vervreemden. Of ik van gevoel. Er ligt in ieder geval een waas van methadon tussen mij en alles daarbuiten. Een soort vertrouwde…

We rennen weg. Jij en ik – samen. Er is geen noodzaak – geen onzekerheden of angsten die ons dwingen te gaan. We rennen weg omdat we willen. We lopen door straten, over duistere enge wegen, en doorkruisen grote, onbekende pleinen en wanneer we moe zijn, rusten we uit op plekken waar het geluk ons blijft achtervolgen. We vermommen ons – want misschien…

Jij, Ik schreef je op. Je naam boven aan de bladzijde, als een soort trotse, adellijke titel: groot en sierlijk, opvallend en krachtig - maar tegelijkertijd ook ingetogen, klein en zwak. De letters stonden als huizen, als grote villa’s, met een zwembad, een butler en vierentwintig slaapkamers – maar een woeste wind zou ze als krakkemikkige tuinhuisjes…

Appels en peren, ik schik ze op de fruitschaal naar goeddunken, voor later als ik iets te schillen wil hebben. Rins stropend, rood kokend, ik lust ze ook rauw. Bananen, aardbeien of tomaten, een koninkrijk voor een republiek, steek af die kroon, de eikels vallen dit jaar bij duizenden, kastanjes worden tammer dan ooit. Kersen, druiven, mandarijnen…

Het asfalt ligt opgeweld bij de bushalte, ik rijd er omheen met mijn fiets, herken de de aanrijdroute van het openbaar vervoer, de chauffeur kan niet anders. Elke keer weer die zelfde koppen, stempelen of knikken naar de jaarkaart, soms verbaasd grijpen naar wisselgeld, iemand vraagt om 2 of 3 zones, betaald wordt ie ergens afgezet. Op tijd drukken…