Nina

Ik ben over de vijftig en Nina is denk ik rond de twintig. Nina werkt bij de kaas- en vleesafdeling in de Albert Heijn en tijdens mijn eerste kennismaking met haar attendeerde ik haar op 'Nina, pretty ballerina', een hitsong van ABBA.
ABBA kende ze niet en dat lied al helemaal niet, waarop een man van mijn leeftijd mij attendeerde op het feit, dat ABBA ver voor haar tijd is. Pas toen begreep ik de miscommunicatie. Oude mannen hebben een soort van penopauze of zoiets, geloof ik, waardoor ze opeens met jongere vrouwen aan de zwier willen gaan, maar dat was het niet bij mij, verzekerde ik mijzelf. Ik vond haar leuk en ik wilde gewoon aardig zijn en contact maken.

Nina heeft een kort, jongensachtig kapsel en ze is nogal sportief, want ik zag haar al meerdere keren op een skateboard. Ik vraag me af of ze een vaste vriend heeft, raar toch! Ik heb al gedichten voor haar gepubliceerd op Gedichten.nl en op het punt gestaan om haar daarop te wijzen, maar gêne houdt me tegen.

Mijn zelfbeeld klopt ook niet helemaal, zo ben ik echt geen George Clooney, maar eerder een Oliver Hardy. Mijn denkwereld is vervuld van de magische tekenen en aanwijzingen. Ooit kocht ik dagelijks de Telegraaf, enkel en alleen om de Garfield-strip, waarin ik allerlei persoonlijke boodschappen zag. Ik identificeerde me volop met Garfield. Ik stemde mijn leven op zijn belevenissen en wijsheden af. Ik beschouwde Jim Davis als geniaal.

Op een dag zwalkte ik weer high starend rond de kaasafdeling en bewonderde ik de lieve en schone uitstraling van Nina, die daar met een grijze machine vlees in plakjes aan het snijden was. 'Vroeger hadden ze ook al zulke snijmachines!', zei ik, 'in mijn kindertijd had een slager in Kollum exact dezelfde machine!'. Nina lachte wat en moet me maar een wartaal uitslaande klant hebben gevonden.
Daarna durfde ik haar te zeggen, dat ze sprekend op Monique Samuël lijkt, die, zoals de meesten weten, tegenwoordig liever een man wil zijn. Dat dichtte ik Nina overigens niet toe, want ik zag haar met bevriende, mannelijke leeftijdgenoten. Soms met een koptelefoon op. Vaak nog zoekend naar voor haar passende kledij. Onlangs zag ze uit zichzelf dat ik een opvallend nieuw kapsel heb. De grasmaaier is er over heen geweest. Gisteren zat ik met een tas vol boodschappen onder een afdak te wachten tot de regen zou stoppen en ineens fietst Nina voorbij en groet zij mij heel vriendelijk. Dat beurde me gelijk weer op.

Door mijn inzoomogen weet ik ook dat Nina een tongpiercing heeft en dat vind ik als ouderwetse heikneuter best een beetje eng. Is zo'n ding er om seksueel genot te vergroten? Ik dacht ooit zoiets te hebben gelezen, want waarom doe je jezelf anders zo'n verminking aan? Nina begint voor mij meer en meer de proporties van de mysterieuze Nadja van André Breton aan te nemen of de lolita van Nabokov. Ik voel me de magiër, die door een meerdere betoverd wordt. Zoals vrouwen meestal sneller de boel beheersen dan mannen. Ik weet niet hoe ik met Nina bevriend kan geraken, wat ik graag wil, maar blijkbaar zal zij weer één van die vele vrouwen zijn, die mijn muzen zijn.