Herfst 1988

Het was herfst in Nederland. Op de radio was de grote hit van Womack and Womack te horen, een dansnummer, “Teardrops”.

Emma had een dik boek gekocht. Een boek waarin een heleboel schrijvers die op deze wereld hadden geleefd en geschreven in beschreven stonden. Het was haar eigen encyclopedie, een naslagwerk waarin ze informatie op kon zoeken over de vele schrijvers van wie ze boeken had gelezen. Haar favoriete leesplek was de oude handgemaakte leren Italiaanse stoel. De stoel waarop ze had gezeten toen ze de laatste keer met de jeugdige Bjarne de liefde had bedreven in standje hopeloos.
Ze schreef Bjarne een brief waarin ze vroeg of hij die stoel bij wijze van erfenis wilde bemachtigen, mocht ze komen te overlijden in de toekomst. Bjarne had geen idee hoe ver weg die toekomst was.
Hij mocht niet meer op bezoek komen. Ze schreef hem dat ze hem niet leuk meer vond, dat had hij ook al van andere mensen vernomen. Ze stuurde Bjarne gekopieerde bladzijden uit het dikke boek, met informatie over de schrijvers van wie ze wist dat hij er boeken van had gelezen.

“Whenever I hear goodbyes, remind me baby of you
I break down and cry, next time I'll be true, yeah
Fever for lost romance remind me baby of you
I took a crazy chance
And next time I'll be true, I'll be true, I'll be true”

Bjarne begon de tekst van ”Teardrops “ steeds beter te herkennen. Het was een gedreven song die uitnodigde om te gaan dansen.
Al meerdere keren had Bjarne aan Emma laten weten dat ze hem geen post meer moest sturen, maar ze kon haar gewoonten moeilijk afleren. De informatie over de stoel deed Bjarne Gosse twijfelen. Waarom begon ze over een erfstuk terwijl ze nog volop in leven was?

Bjarne besloot een wandeling te maken. De bomen in het kleine stadspark lieten een bonte pracht aan herfstkleuren zien, toen hij op weg naar de bakker met het lekkerste brood van Amsterdam terugdacht aan zijn zomerse avontuur met Kees Broodakker. De herinneringen aan die onbezorgde tijd deden Bjarne sneller wandelen dan eigenlijk de bedoeling was.

Thuisgekomen zag hij de oude vaas van Emma staan, in de kleine kamer waar hij maar niet aan kon wennen. De vaas waar hij zoveel verhalen over had gehoord. De kleine kamer waar nauwelijks voldoende ruimte was om te wonen.
Bjarne had zin om te gaan dansen. In de Rozenstraat was een kleine dansgelegenheid waar op vrijdagavond dansmuziek klonk. Het was de eerste keer dat hij Astrid zag. Een moment op de dansvloer. En twintig minuten later kreeg hij een uitnodiging om bij haar te komen eten in de studentenflat aan de rand van de stad.

De vaas van Emma was een weerloos kunstwerk, gemaakt door een oude vrouw op het Griekse eiland Kreta. Toen Bjarne moe door het dansen en uitgeput door het bier weer thuis kwam leunde hij iets te stevig tegen de wankele kast.
Het was een dof tergend geluid. Bjarne keek naar wat er was gebeurd. Er zaten vijf grote barsten in de vaas en toen Bjarne de vaas wilde oprapen, viel die in stukken uit elkaar.

De volgende dag belde Astrid om de afspraak voor een studentendiner te maken. Astrid droeg de geur van blauwe bloemen rond haar schouders. Bjarne stemde toe. Hij kon er naar toe gaan met zijn fiets. Het was wel ver, maar hij wilde Astrid weer zien en haar beter leren kennen.

muziek herfst Astrid

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.3 met 3 stemmen 152