De aprilmaand van 2006

“Jammer dat jij jouw intelligentie inzet voor duistere zaken. We hadden een sprankelend contact samen, totdat jij zonder duidelijk aanwijsbare reden het pad van de misdaad koos. Jouw leugens, en telkens nieuwe leugens, ze hebben mij doen wankelen. Je hebt al die tijd een toneelstuk opgevoerd. Je woont waarschijnlijk niet in Kazachstan, maar op een waddeneiland.”
Bjarne Gosse viel in slaap met het nieuwe boek van Violette op zijn donkerrode nachtkastje. Hij probeerde het ingewikkelde verhaal te begrijpen. Het had tijd nodig. Beter was het wat minder snel te lezen en de informatie eerst rustig laten bezinken.

Het voorjaar van 2006 was al begonnen, toen Bjarne in de intense droomfase van een bijzondere droom zich realiseerde dat hij niet langer afhankelijk was van de meningen van Emma, over het leven en haar intieme momenten. Hij had een nieuwe muze gevonden, de misdaadromans van Violette en hij vond voldoening in het schrijven van gedichten die over het echte leven gingen.

Bjarne Gosse had diverse gedichten geschreven over het liefdesleven van een man. Gedichten over de natuur, niet altijd onder maneschijn. Gedichten over vriendschap. Hij had de vele reacties gelezen en er een antwoord op gegeven.

Helaas liet de technische kwaliteit van “het Blijvertje” te wensen over. Regelmatig verdwenen er gedichten of reacties of er verdwenen hele dagen met gedichten. Op een drukke dag waren er soms meer dan honderd inzendingen per dag. Die waren dan allemaal kwijt op de site bij een storing. Het rumoer en ongenoegen onder de gebruikers werd steeds groter. Bjarne koos opnieuw voor de misdaadroman van Violette, die hij bladzijde na bladzijde verslond met zijn lezers-ogen.

“Je verliet me op het meest verschrikkelijke moment van mijn leven en je brak mijn hart. Toen ik in de gevangenis zat, schreef je me niet eens meer dan één brief. Ik haat je. Je spuugt op al mijn gevoelens en liefde en ik kan niet meer bij je zijn. Wat een dwaas was ik! Ik geloofde echt in liefde door correspondentie. Waar ik mijn tijd aan besteedde toen ik kaartjes kocht met het geld van mijn moeder. In het begin wilde je niet eens bij me wonen. Ik zal nooit meer vallen voor al je woorden van liefde en brieven.“

Het nieuwe boek van Violette was aan het laatste hoofdstuk toe. Bjarne aarzelde of hij het wilde uitlezen. Hij had Violette al een tijd niet gezien. Hij vroeg zich af hoe het met haar ging.

Op een zonnige middag in april 2006 kwam hij Esther tegen in een boekenwinkel waar Bjarne dikwijls kwam, op zoek naar boeken. Esther Bevillia kwam met een aardig voorstel.
“Bjarne wil jij één van jouw creatieve werken ruilen voor het verzamelde werk van Louis Couperus?“, vroeg ze vriendelijk met haar verleidelijke stemgeluid. Bjarne dacht even na en stemde er toen mee in. Hij wilde de boeken graag hebben en hij had voldoende creatieve werken als ruilmateriaal.

Een paar dagen later stond ze voor de deur met de boeken in een grote tas. Ze zocht een aardig schilderwerk uit. De abstracte versie van een blauwe giraffe in de vrije natuur, een van de fantasie-dieren die Bjarne had geschilderd. Esther was erg vriendelijk in haar donkerblauwe jurk. Even was de aandacht van Bjarne afgeleid door haar gouden oorbellen. Ze bleek Violette ook te kennen. Niet alleen vanwege haar misdaadromans, maar ook in het echte leven. Ze waren vriendinnen, al jarenlang.

misdaadroman Violette Lezen

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.0 met 4 stemmen 129