Tweede Kamerlid René Leegte voert voor de VVD niet langer het woord over de gaswinning in Groningen. Leegte maakte dit vanavond bekend. Eerder dit weekeinde maakte hij al excuses voor een telefoongesprek dat hij vrijdag in de trein voerde na een werkbezoek in het door aardbevingen getroffen Groningen. Medereizigers hadden er verontwaardigd over getwitterd…

In een nieuwbouwwijk kom ik ter wereld. Binnen acht dagen worden in het begin van onze straat vijf stieren geboren. Later komt er nog een geïmporteerde bij. We komen met zijn zessen in dezelfde klas. Een klasje van slechts zestien kinderen. Met overhand vormen we de grootste kudde. We hoeven elkaar nooit iets uit te leggen. Een stier houdt vooral niet…

Tijdens het omkleden in het badhokje, kletst zoon wat af. ‘Weet je wat leuk is? zegt hij, terwijl hij zijn spijkerbroek uittrekt. ‘We staan op de bowlingbaan. Dan staan we op een rijtje, iedereen laat zijn blote billen zien. Dan gaan we op een rijtje allemaal poepen. We pakken de drol op en gaan er mee bowlen’. Zijn heldere stem klinkt door de ruimte…

Een man die ik ken, gaat in de supermarkt languit op de vloer liggen. Een vrouw met een gezicht op onweer duwt haar karretje voort alsof er niets aan de hand is. Twee pubermeisjes giechelen het uit. Terwijl hij onverwacht opstaat, vraagt hij of ze een liedje willen horen. 'Mag ik dan filmen?', vraagt het meisje met de beugel. 'Ach, ik sta toch al…

Bij zo'n kop in de krant huivert iedereen, bij het horen op het nieuws huivert iedereen, sowieso bij het vernemen dat een kind van slechts zes jaar oud in het verkeer is omgekomen huivert de gehele mensheid. Inclusief mijn persoontje. Vanzelf! En nadat het huiveren iets minder wordt, rijzen de vragen die onbeantwoord blijven, vanzelf. De buschauffeur…

Als ze op nieuwjaarsdag al vrij vroeg uit de veren is dankzij haar hond en het geknal waardoor deze niet naar buiten durft, zet ze even de televisie aan. Dan zapt ze langs de zenders en op SBS 6 en ziet ze net de laatste minuten van een bijeenkomst van De Levende Steen Ministries, gevestigd in een enorm gebouw in een plaats niet ver van waar ze woont…

Dat de wens, de vader van de gedachte is, weten we allemaal al wel. Maar het volgende wil ik toch graag publiekelijk vermeld hebben en dat is het volgende: buurman komt na het eten gezellig een bakkie drinken, doet ie vaak en omdat hij ons totaal niet tot last is, mag ie blijven komen. We kunnen gewoon doen wat we willen doen en dat doet hij ook.…

2014 loopt op zijn laatste benen. Wanneer ik een blik op de bijna verlopen kalender werp, weet ik dat het jaar er bijna opzit. Een jaar waarin we van alles beleefden, leuke en minder leuke dingen, maar ja, dat maakt het jaar afwisselend. De niet leuke dingen gooiden we zo snel mogelijk in de vuilnisbak, ergens ver weg in het achterhoofd en over de leuke…

De houten kerkbanken van de oude dorpskerk waren hard. Af en toe ging ze een beetje verzitten. Ze hadden tien minuten buiten gestaan, voordat de deuren open gingen. Daardoor hadden ze een mooi plekje op de vierde rij bemachtigd. Toen duurde het nog een half uur voordat de kerstnachtdienst begon. Ze hadden goed zicht op de band met zangers en zangeressen…

Nog niet zo lang geleden ontmoette ik het echtpaar in het park. Hoewel senioren, leken zij toonbeelden van bloeiend leven en blakende gezondheid. Hij hield nauwlettend de hand aan de pols van haar persoonlijkheid en registreerde iedere ritseling en rimpeling van haar brein en de huiver van haar hart onder haar wisselvallige levensomstandigheden.…

Als de dag van gisteren weet ik terug te halen, hoe het was om zwanger van jullie te zijn, als de dag van gisteren, weet ik bijna nog, hoe de negen maanden, negen lange maanden waren. Als de dag van gisteren weet ik nog dat de voorbereidingen voor de komst van jullie heel normaal verliepen. De bezoekjes aan de huisarts, een verloskundige had ik niet…

Jaren en jaren geleden, kwamen de moeders amper de deur niet uit, de zorg voor kinderen al dan niet aangevuld met de eventuele zorg voor een extra ouder die "gewoon in huis genomen werd" was een vanzelfsprekendheid, en diezelfde vanzelfsprekendheid was een logisch gevolg van de toenmalige opvoeding. Je wist niet anders en deed dus gewoon! De zorg…

Het is koud, guur en grijs. Langzaam sjokt het mannetje door de straat. Elke stap lijkt een overwinning. Het onverzorgd witte haar wappert met de venijnige oostenbries mee. Een lijkbleke hand omklemt een zakje van de apotheek. Het is gevuld met doosjes morfine. "In te nemen bij pijn," staat er op het etiket. En pijn heeft het mannetje. Verschrikkelijk…

Vrijgevigheid en inlevingsvermogen lijken langzaam uit de tijd te raken. Van warme hartelijkheid is zelden meer sprake. Dat was ik eens met de oude theosoof met wie ik een tijdlang correspondeerde. We zaten ook op dezelfde golflengte wat betrof de gedachte dat nieuw leven een wonder is. Dat er in korte tijd twee pasgeboren baby’s in afvalcontainers…

Mijn moeder was een mooie, maar korte, vrouw en mijn vader, niet onappetijtelijk om te zien, een lange brede man. Bij mijn geboorte bleek ik helaas niet de lange gespierde benen van mijn vader geërfd te hebben, maar de korte, van mijn moeder. Ik ben dus geboren met korte benen en dat zou tot ver na middelbare leeftijd een probleem worden, dat bij…

Een mens kan boos worden om kleine dingen, en woest om grote, maar ik werd alleen verdrietig en moe, want normaal, ja gewoonlijk dus, ga ik best graag naar mijn bed toe. Maar de laatste tijd werd dat allengs minder, de reden? Het kraakte dat het een (geen lieve) lust was, voor de buren dan! Denk niet: je bent aan vernieuwing toe, het bed IS nieuw…

Een mondeling in memoriam Hij had haar een tijdlang zijn dichtmoeder genoemd, zij hem haar dichtzoon. Dat hij schreef, ontdekte ze bij toeval. Hij had op de universiteit een kerstverhaal van zijn hand op de balie gelegd. Ook zij griste het weg en sprak hem er na de feestdagen over aan. Hij vertelde dat hij ook als dichter actief aan het worden…

Soms komen schoten voor de boeg toch oorverdovend binnen. Er wordt landelijk getwijfeld aan het nut van schrijfonderwijs op school. In het digitale tijdperk zou het handschrift overbodig worden. Mijn oren tuitten van dit proefballonnetje. Niet meer leren schrijven omdat we toch alles met smartphone en tablet doen. Geen onderwijstijd meer besteden…

Met oprechte verbazing en een tikje jaloezie, oké, kan ik luisteren naar de verhalen van mensen die UREN in de keuken staan om een maaltijd klaar te maken. Echt met verbazing en als ik dan alleen maar luister naar wat mensen "allemaal nog moeten doen" voordat er een maaltijd op tafel staat. En dat begrijp ik al helemaal niet als je om je heen hoort…

Trrawant ... Rrrrauss!! De leraar Duits is een kleine oudere man die onophoudelijk blauwe Gauloises opsteekt en zich hoestend en blaffend door zijn lesuren sleept. Maar zijn stem scheurt nog door het lokaal als een rangerend treinstel. Tergend langzaam veeg ik mijn boeken, schrift en pennen bij elkaar en stop ze een voor een in mijn groene legerpukkel…