Inloggen
voeg je column toe

Columns over film

Ik geloof in Amerika

KANAAL DERTIEN HAALT DE DRIE delen van De Peetvader van de plank. Programmaplanners beginnen geleidelijk in paniek te raken: het zijn ongewone tijden, mensen gaan iets anders doen, opruimen, verbouwen, telefoneren, gerechten uitproberen. En de zendgemachtigden kunnen niet eindeloos oude meuk van stof ontdoen.

Spike probeert op deze wijze, op vrijdagavonden, haar doelgroep met commerciebombardementen te bereiken. Het is stikken of slikken met hun irritante reclameblokken en ik val er net niet bij in slaap. Ik ben principieel tegenstander van ‘economische propaganda’ en weiger te kijken. Zodra de regie vindt dat het tijd is voor een onderbreking vlucht ik naar mijn zapper om te inspecteren wat elders vertoond wordt. Een glas water, een aspirine of een tijgernootje halen, dat kan ook. Zo sleept Spike zich, met horten en stoten, richting middernachtelijk uur.

Als je De Peetvader kent, dan ga je letten op bijkomstigheden. Richard Castellano bijvoorbeeld, de capo die zoon Michael het koken van spaghetti alla siciliana leert: met ‘polpetta-meatballs’ en passata, een recept dat werd overgenomen van de arabieren. Castellano’s castingbureau was de enige die voet bij stuk hield toen het noodlijdende Paramount Pictures op de eerste opnamedag liet weten dat de gages van de hoofdrolspelers waren gehalveerd; de agent eiste dat Castellano het overeengekomen bedrag kreeg uitgebetaald en hij kreeg z’n zin.

De lange carrière van Richard Conte had ik al eerder gevolgd. Hij speelt de rol van don Barzini, de man die achteloos met zijn vingers knipt waarna zijn potige lijfwachten in actie komen. De producers hielden hem in reserve, voor het geval de onberekenbare Marlon Brando alsnog zou afhaken en zijn activisme ten behoeve van indianennazaten in de V.S. zou hervatten. De verfilming van Mario Puzo’s boek zou er dan heel anders hebben uitgezien...

‘Ik geloof in Amerika, maar gerechtigheid krijgen we alleen bij don Corleone’. Simpele, patriottisch bedoelde, woorden. Het is het begin van de op twee na beroemdste film aller tijden (na Citizen Kane en Casablanca, zegt het American Film Institute). Regisseur Francis Ford Coppola laat meteen zien waarom hij de maestro van de donkere shots wordt genoemd. In Corleone’s ontvangstruimte domineert het geelbruin-oranje, onder kenners van georganiseerde misdaad bekend als gangsterkleur bij uitstek. Zodra er sinaasappels in beeld komen, vloeit er bloed.

Maffia-opera, de dynastie van een migrantenfamilie en Amerikaanse cultuur botsen. Een onderdanige Italo-Amerikaan beklaagt zich over het rechtssysteem waarin daders vrijuit kunnen gaan. Hij wil wraak, maar dat gaat niet zomaar. Het is de huwelijksdag van dochter Connie. In zijn geblindeerde kamer verleent de hofhouding van de don zijn ‘zakenpartners’ audiëntie, de bezoekers betuigen hun respect met Italiaanse accolades en allen komen, op deze speciale feestdag, om gunsten vragen.

Een superlatievenfilm? Een onvergetelijke voltreffer, dat staat vast.

Schrijver: Ton Mantoua
23 juli 2020


Geplaatst in de categorie: film

4.0 met 1 stemmen 82



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)