Inloggen
voeg je autobiografie toe

Autobiografieen

Weerstand

Er druppelde midden in de koude decembernacht van het Bjarne Gosse schrijffestijn onder de droef geschonden maan, toch nog een twintigjarige aantrekkelijke jongeman uit Brabant binnen op de chatpagina van de datingsite. Hij schreef wat vrolijke woorden en was toen weer plots verdwenen. Zijn geaardheid was nergens te achterhalen, maar aan de foto's te zien was hij gay, een nieuw soort geaardheid voor vrolijke mensen. Ik werd er zelf ook weer een beetje vrolijk van, dat mensen toch de moeite namen om je in de winternacht te laten merken dat ze vrolijk waren, al was het buiten donker en koud en was de situatie in het liefdeshart van Bjarne niet veel anders.

Ik was niet bewust op zoek gegaan naar jonge mannen, maar had de leeftijd gaande weg verlaagd op zoek naar leuke mensen. En het aanbod bij mensen die jong waren was veel groter op het gebied van leuk zijn, niet alleen wat uiterlijk betreft maar ook vaak vanwege gemeenschappelijke interesses. Ik had zo maar wat hartjes uitgedeeld zonder er veel van te verwachten, maar kennelijk waren ze zo nieuwsgierig dat ze wel wilden weten wie hen leuk vond. Ik kon me daar wel iets bij voorstellen, ik had mijn profielpagina van een aantrekkelijke tekst voorzien, er stonden leuke foto's van mezelf op mijn profiel, aan niets was te merken dat ik een psychiatrische achtergrond had, en eigenlijk heel verlegen was in het benaderen van leuke mensen.

Ik zag een beetje tegen het gesprek op 12 december 2016 met de hulpverleners van het ggz op. Het was weliswaar een gunstig vooruitzicht dat er mensen kwamen die me met mijn persoonlijke problemen zouden gaan helpen, maar het vragen stellen zou ook weer beginnen. En het waren vaak intieme persoonlijke vragen die ze stelden. Ik had daar nare ervaringen mee. Het was een rare manier van praten. Ik moest heel mijn ziel en zaligheid bloot geven en de andere partij vertelde niets over zichzelf. Het gaf eigenlijk bijna altijd na afloop dissociatie verschijnselen waar ik behoorlijk angstig van kon worden.

Bij de vorige hulpverleners was het zo ernstig dat ik ze als steriele ruimtewezens was gaan zien, wezens die alleen maar konden functioneren in een tijdmachine, omdat ze de maatschappij als een mechanisme zagen, bepalend voor het doen en laten van de mens.
Dat gevoel deed me huiveren, het was alsof je door midden werd gezaagd, bij alles wat er werd gezegd moest ik naar de maatschappelijke relevantie raden, omdat ik niet in de mallemolen van het bestaan zat, maar meestal Bjarne was, een verzonnen jongensachtige man van eenvoudige zeden.
Bjarne was het enige dat me nog enigszins weerstand gaf, maar hoe moest ik dat uitleggen aan een psychologe die nooit mijn verhalen las, en me onder mijn normale naam voor haar zag zitten.

Ze wist misschien dat ik mijn vader had verloren, en dat ik trieste gedachten had over mijn eenzaamheid en de eenzaamheid van andere mensen, en ze zou dan gaan vragen waarom dat zo kwam. Dan moest ik weer over het verleden vertellen, over het seksuele misbruik en de hele reutemeteut.

Het laatste kwartier zou er een psychiater bij komen zitten, om het gesprek nog eens te overzien. Ik had daar bezwaar tegen gemaakt, maar het was nu eenmaal hun werkwijze. De telefoniste had het vriendelijk weten uit te leggen en ik was alsnog akkoord gegaan.

Ik zag een beetje tegen het gesprek op 12 december op. Er zouden weer een heleboel emoties naar boven komen die ik tijdens het antwoorden niet goed zou kunnen tonen, en dan lag de wildernis van mijn fantasiewereld weer op de loer, wanneer ik weer thuis in mijn woning kwam.

Ik was zo wie zo al van plan om ze niets over mijn liefdesleven te vertellen, daar was alle ellende mee begonnen, toen ik besefte dat ik geen liefdesleven had anders dan die in mijn droomwereld bestond om te overleven.
Ze zouden me aan kijken alsof ik gek was, omdat het mij aan de laatste weerstand ontbrak zou ik in stukken uiteenvallen, en vanuit verschillende standpunten gaan antwoorden, alsof ik niet meer mezelf was, maar een schrijver die de werkelijkheid moest onderzoeken.

Ik was steeds meer van mijn schrijfvriend Bjarne gaan houden, omdat hij openhartig kon vertellen over wat er zich in mijn hoofd en mijn hart allemaal afspeelde. En ik vond dat hij zich niet hoefde te schamen omdat hij dat deed. Hij was het alter ego zo dicht bij mezelf, dat ik voelde dat hij altijd de waarheid moest vertellen, zoals hij die kon ervaren vanuit de standpunten die hij had onderzocht.

Bjarne was mijn onderzeeboot, mijn verkenningsvliegtuig en mijn tedere libido voor koude winternachten. Via hem kon ik de muze volmaakter maken dan hij in mijn werkelijkheid mocht zijn.

Ik dacht nog even aan de nieuwe jongeman op de chatpagina, hij woonde te ver weg om mijn fantasiewereld te bereiken, maar het was nog te vroeg om hem te negeren. Ik mocht mezelf niet opnieuw voor de gek houden. De gek, die ik was wanneer ik zou toegeven wat mij bezighield als de eenzaamheid mij te machtig werd.

Een gewaardeerde collega-schrijver liet een reactie achter onder het verhaal over het kerstfeest zonder mijn vader. Hij schreef iets over Arnon Grunberg en een puntje zuigen, ik durfde hem niet te antwoorden dat ik nog nooit iets van Arnon Grunberg had gelezen.
Ik had alleen de boeken van Gerard Reve en Louis Couperus gelezen, omdat Emma Petronella me dat had opgedragen, omdat ze destijds vond dat ik mijn culturele bagage moest verbreden. Dat had zoveel indruk op mij gemaakt dat ik moeite had me opnieuw in boeken te verdiepen.
Ik kon me ook niet goed een voorstelling maken hoe het was om zelf een schrijver te zijn, ik had een droef verlangen naar tederheid met jongere mannen, omdat Bjarne heel verdrietig was, en de moeite had genomen om over mijn gevoelsleven te schrijven.
In de viskom gevuld met mijn tranen zwommen stekelbaarsjes, goudvissen bestonden alleen in een land zonder sprookjes.

Schrijver: Bjarne Gosse, 9 december 2016


Geplaatst in de categorie: welzijn

4.3 met 3 stemmen 82



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)