Inloggen
voeg je autobiografie toe

Autobiografieen

Mijn weg

Er is niemand die mijn weg kan lopen, kan rennen, bewandelen of anderszins. Er is niemand die in mijn schoenen kan staan, al hebben ze mijn maat. Niemand is in staat om: zich in mijn leven, in te leven. Natuurlijk hoor ik mensen zuchten en beamen dat het klopt!

Je kunt immers een andermans leven niet zomaar even overnemen als het ware, je kunt een poging doen je in te denken wat een ander door- en meemaakt, maar daar houdt het ook wel zo’n beetje mee op.

Je inleven in de leuke en minder leuke dingen is een poging waard, die pogingen onderneem ikzelf ook nog wel eens en dan betrap ik me erop dat het heel lastig is om je echt in een ander dusdanig te verdiepen dat je begrijpt waar de pijn zich bevindt. Een beetje zoals een huisarts zich moet voelen bij het aanhoren van je klacht en er vervolgens een receptje voor te faxen naar de apotheek, want tja je hoeft er zelf niet meer mee over straat, gemak dient de mens.

Maar die huisarts weet ook niet hoe het er van binnen bij je uitziet, hoe een rommeltje het verworden is, omdat je dat zelf niet eens weet! En zo overdenk ik, dat het niet alleen hartstikke moeilijk is om je in te denken hoe het b.v. voelt als je ineens met één been door het leven moet of een arm moet missen?

Wel mis ik (het is de maand van de borstkanker maar ja die laat zich niet beperken tot oktober) zelf een borst, omdat ook ik bij die zoveel procenten hoor die door de duivel kanker te pakken zijn genomen. En zo was er gisteren een docu op tv, die ging speciaal over mensen met borstkanker en daar kan ik wel over meepraten, nu zeggend: m e n s e n met borstkanker want ook mannen kunnen dit krijgen, al zijn de gevolgen bij hen minder desastreus, maar het blijft kanker, hoe je het ook wendt of keert.

In die lichting mensen kan ik me wel inleven, in hun schoenen staan, immers, als borstkankerpatiënt ben je bijna solidair met elkaar, al is de ene de andere niet. Dus qua inleven kan ik me dat nog wel, maar als je me nu vraagt hoe of het voelt zonder een arm of been te leven, dan kan ik daar niks op zeggen... meevoelen, ja dat wel maar wat je niet mist, kun je ook niet missen, wat je nooit gehad hebt eveneens!

En zo overdenk ik in de herfst van mijn leven, dat er iedere dag nog iets te leren valt.

Schrijver: An Terlouw, 11 oktober 2017


Geplaatst in de categorie: ziekte

5.0 met 2 stemmen 221



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)