Minstreel
“In de liefde en de politiek is alles geoorloofd” sprak Emma plotseling terwijl ze een krant aan het lezen was. Het was de eerste keer dat ik een sarcastische ondertoon in haar stem hoorde. Ze was weer begonnen met roken en liet een gemene kuch horen na alles wat ze zei. Ik begreep niet wat ze mij wilde vertellen. Ik had de krant nog niet gelezen en genoot zichtbaar van een zacht gekookt ei.
Frits de zwarte kater zat bij de kachel. Hij had kennelijk niet in de gaten dat die niet aanstond, en dus geen extra warmte gaf. Ik zweeg en ik bleef voorlopig even zwijgen, afwachtend waar Emma over zou gaan praten.
“Bob Dylan is mijn favoriete minstreel Bjarne” zei ze plotseling.
“Ik heb kaartjes voor ons gekocht voor zijn concert in Rotterdam.” Ik baalde ervan dat ze niet met mij had overlegd. Ik kon niet op de avond van het optreden en ze vertelde dat de kaartjes behoorlijk prijzig waren geweest.
“Ik kan echt niet Emma, ik heb al een afspraak op die avond” Ze bleef toch aandringen. Ze had me al zoveel over die Bob Dylan verteld. Het was haar muzikale held. Ik vond het jammer dat ik haar teleur moest stellen. Ik vertelde haar niet dat ik naar een poëzieavond ging met Kees Broodakker.
Ik verheugde mij er op om hem na al die maanden en na onze uitvoerige correspondentie terug te zien. Ik voelde een band met hem omdat we allebei gedichten schreven en enthousiast waren over elkaars schrijfkunsten. Het was de eerste keer dat ik naar een poëzieavond zou gaan. Het was in een cultureel centrum in de binnenstad van Utrecht.
Emma was de hele week vol over het aanstaande concert van de legendarische minstreel Bob Dylan.
Ze had een bevriende homoseksuele huisarts weten te strikken om met haar mee te gaan naar het eenmalige Rotterdamse concert van haar Amerikaanse muzikale held. De hele week luisterde ze naar de oude langspeelplaten van haar oude meester. Ik ging meestal naar mijn kamertje om me op de poëzieavond voor te bereiden. Ik las verschillende boeken over de dichtkunst, zodat ik niet geheel onvoorbereid op het dichterlijke toneel zou verschijnen. Een ieder die de moed had mocht een eigen gedicht voordragen op het toneel. Ik durfde het niet. Te onzeker. Ik schreef Kees een kort briefje of hij het aandurfde een gedicht van mij voor te lezen op het podium. Ik kreeg vrij snel een antwoord terug. Het was geen probleem. Hij had zelfs al een gedicht uitgekozen en geoefend met de uitspraak van de zinnen. Hij schreef dat er een melodie in dat gedicht zat. Ik had geen idee over welk gedicht hij het had.
De poëzieavond verliep vlekkeloos. Er waren maar weinig mensen komen opdagen, maar de voordracht van Kees was geweldig. Hij las mijn gedicht met zoveel passie voor dat ik dacht dat hij het zelf had geschreven. Een kort maar enthousiast applaus had er geklonken. Met een voldaan gevoel ging ik weer naar huis.
Laat in de avond kwam Emma terug van het Rotterdamse Bob Dylan concert. Ze leek een beetje aangeschoten. Ze vertelde me dat ik een muzikaal orgasme van wereldniveau had gemist. Ze bleef me maar inwrijven dat het dom van me was dat ik niet mee was gegaan.
De volgende dag las ik in de kranten dat Bob Dylan tijdens zijn Rotterdamse concert slecht bij stem was geweest en dat hij zijn teksten regelmatig onverstaanbaar afrafelde in een poging het tempo van de band bij te houden. Ik hield de kranten angstvallig voor Emma verborgen. Ik wilde haar muzikale orgasme niet met terugwerkende kracht ongedaan maken door de teksten van ongevoelige journalisten die totaal niet begrepen wat Bob Dylan voor Emma Petronella betekende.
Ze vroeg me helemaal niets over de poëzieavond. Op de een of ander manier verdween alles wat ik zelf deed in de schaduw van haar zinderende muze.
Geplaatst in de categorie: muziek
Dylan
827
Geef je reactie op deze inzending: