Broodakker 2 – Geen sleutelgeld
De late voorjaarsmiddag fietste ik weer terug naar de woning van de zes jaar oudere Berend, waar ik tijdelijk logeerde. Ik vertelde hem het verhaal. Hij geloofde me niet en vroeg of ik sleutelgeld had betaald.
“Nee, ik hoefde geen sleutelgeld te betalen”, zei ik en ik begon op te scheppen over de schoonheid van mijn toekomstige hospita.
“Heb je gevraagd of je de keuken mag gebruiken?” vroeg mijn vriend.
“Ja, ik mag de keuken gebruiken en de badkamer en de wc, het zit allemaal bij de huur inbegrepen!”
“Heb je de keuken gezien?” “Nee, ik heb de keuken niet gezien, maar het is een mooi huis, dus dat zal wel goed zitten”, antwoordde ik, terwijl ik besefte dat het dom was geweest om niet even een kijkje in de keuken te nemen.
Die avond kon ik maar moeilijk in slaap vallen op de bank in de woonkamer van Berend. Die boekenkast, de schoonheid van Emma, de onzekerheid over de keuken, alles bleef in mijn hoofd spoken. Toen ik eindelijk in slaap viel belandde ik in een magnifieke droomwereld.
Ik stond in een gele zwembroek op het balkon van mijn nieuwe kamer met een prachtig uitzicht over de stad. Onder me in de voortuin stond Emma in haar beeldschone rode jurk met gespreide armen mij toe te zingen.
Het was warm en broeierig op de bank waar ik op sliep. Ik verlangde naar een bed. Een eigen bed om in te slapen. Mijn droom nam mij verder mee in een wereld van fantasie. Ik sprong van het balkon, ik zweefde uren over alle plekken waar ik had gewoond en belandde toen in mijn gele zwembroek in de armen van Emma Petronella die een aria zong die mij deed denken aan de hoogzang van een hoogbegaafde kanarie.
Het was lastig in het huis van Berend. Er woonden andere studenten. Ik had weinig privacy omdat ik in de woonkamer op de bank sliep.
Enkele dagen later in dezelfde week in het voorjaar:
De telefoon ging in het herenhuis waar ik tijdelijk logeerde. Berend was niet thuis. Ik aarzelde om op te nemen, ik deed het toch. “Hallo met Bjarne Gosse in het huis van Berend ” mijn stem klonk onzeker omdat ik moe was van een praktijkdag op school.
“Hallo Bjarne, wat leuk om jouw frisse stem weer te horen, je spreekt met Emma Petronella, jouw toekomstige hospita.” Er viel een korte stilte. Ik wist niet wat ik moest zeggen. Toen hoorde ik haar aanlokkelijke stem weer.
“Moet je horen Bjarne, ik weet dat je volgende week jouw spullen voor de kamer komt brengen en in je kamer komt wonen. Ik heb deze week een etentje met een goede vriendin van mij uit het schitterende Parijs in de woonkamer. Ik dacht dat het een leuke gelegenheid zal zijn om het huis alvast te leren kennen onder gezellige omstandigheden. Misschien vind je het leuk om mee te komen eten, want ik ben van plan een heerlijke uitgebreide maaltijd te maken omdat Victoria mij een prachtig tafellaken uit Parijs komt brengen.
Ik ben de dagen nadat jij hier je intrek hebt genomen voor een paar dagen weg naar Parijs omdat ik daar een lezing moet geven, dus het zou handig zijn als we al wat kunnen praten. Bjarne heb je zin om zaterdag te komen eten aan de tafel met het nieuwe tafellaken uit Parijs. Je weet het adres en je bent wat mij betreft meer dan welkom om van mijn culinaire specialiteiten te genieten! Ik weet zeker dat mijn vriendin uit Frankrijk dat leuk zal vinden,”
De stem van de mooie vrouw die in de toekomst mijn hospita ging worden klonk uitnodigend en uitdagend. Ik had met een zwetende hand de hoorn van de telefoon vast.
Ik moest het allemaal tot mij door laten dringen. Ze ratelde net als mijn moeder. Dan wel niet in onvervalst Brabants Amsterdams, meer met een deftige tongval, maar het was toch veel informatie in een korte tijd. Ik was na aan het denken over een antwoord toen haar verleidelijke stem weer klonk.
“Ik zal je vast vertellen wat we gaan eten, ik ben gespecialiseerd in de geheimen van de Franse keuken.”
Ik probeerde iets te zeggen, maar ik bemerkte dat de stem van Emma een dwingende erotische toon begon te krijgen. Voordat ik het wist hing ik twintig minuten aan de telefoon om naar haar specialistische uiteenzettingen van haar favoriete recepten uit de Franse keuken te luisteren. Er was geen speld tussen te krijgen en er was geen hooiberg in de buurt. Het water liep me in de mond bij de gedachte aan al dat toekomstige lekkers. Ik was met mijn neus in de boter gevallen, nog voordat ik een kamer huurde werd ik al verwend met verhalen over de fijnzinnige culinaire hoogstandjes uit de Franse keuken, voor mij persoonlijk klaargemaakt en met sierlijke handen geserveerd door ongetwijfeld de mooiste vrouw ter wereld: Emma Petronella.
Haar stemgeluid begon betoverende vormen aan te nemen, juist toen ik dacht dat ze uitgebreid over het dessert ging oreren, onderbrak ze plotseling haar meeslepende monoloog met de opmerking: “Over het verrassende toetje vertel ik je later wel. De dame die bij ons te gast zal zijn heet Victoria Martin. Ze spreekt maar een klein beetje Nederlands, dus daar zal je rekening mee moeten houden“. Ik probeerde iets te antwoorden. Er bleef een kikker in mijn strottenhoofd hangen. “Bjarne, ik zie je zaterdag om zeven uur, trek je mooiste kleren aan. We verheugen ons op jouw komst”
Ik was overrompeld, ik had een half uur aan de telefoon gehangen. Ik had nauwelijks iets gezegd en ik had geen mooie kleren. “Tot zaterdag Emma Petronella”, mompelde ik.
“Tot zaterdag Bjarne. Ik verheug me op jouw komst. Echt waar” En ze hing de telefoon op.
Ik dacht na over mijn leven en wat de toekomst zou gaan brengen. Ik moest zo snel mogelijk aan mooie kleren zien te komen. Ik liep naar mijn spaarvarken om te kijken hoeveel geld daarin zat.
Geplaatst in de categorie: verhuizen
hospita
832
Geef je reactie op deze inzending: