Inloggen
voeg je autobiografie toe

Autobiografieen over literatuur

Taal van de zomer 31

“Ze schreef zoals een muziekinstrument zou schrijven. Een oude cello met diepe sombere tonen. Boze snaren, droevig, en plots weer vrolijk, maar dan met mate. Boven alles intens en melancholiek.
Een oude cello met een ganzenveer, het pure leven dat voor de schrijfinkt zorgde, zorgvuldig uitgekozen in het verval. Om een heel boek te schrijven waren er ook een violist en een bassist nodig schreef een recensent ooit bij wijze van spot. Maar ik was het daar niet mee eens, het was de jaloezie naar alles wat naar echte kunst rook. Ik hield van de oude cellospeelster en haar korte melancholieke beschouwen. Voor mij was ze het belangrijkste ingrediënt van het hele orkest. Ik las haar iedere ochtend in de ochtendkrant. Haar talloze ingezonden brieven. Vaak met ingehouden adem vanwege haar fraai gecomponeerde zinnen. Ook in haar novelle
“Uit het keurslijf” las ik die zinnen terug. Het waren allemaal korte inzichten in wat men het leven noemt. Scherpzinnig observeren van een wankelmoedige vrouw. Dapper maar ook heel kwetsbaar. Ik was een fan van de schrijfster Ingrid Huiskreng geworden.”

De jeugdige Bjarne Gosse las de aantekeningen die hij in zijn schrift voor het vak Nederlands had gemaakt nog eens door.
Hij had een boek van Ingrid Huiskreng gelezen en dat was hem niet in de koude kleren gaan zitten. Zijn ziel was min of meer weer in beweging gebracht.


Toen Emma was vertrokken besloot de dankbare Bjarne naar de kroeg te gaan. Maar de mensen die hij daar tegenkwam bevielen hem niet. Een bootkapitein, een chauffeur van een vervoersdienst, een paar verdwaalde toeristen, ze konden allemaal de pot op met hun platvloerse taal en onaangename gewoonten.

Maarten Wolvenknaap speelde vreemde spelletjes met zijn vrienden. De jeugdige meneer Gosse kreeg het gevoel dat hij iets van plan was. Sommige mensen waren bang voor hem omdat hij contacten in de onderwereld had.

Emma en Peter, ze waren allebei vertrokken uit Utrecht. Emma voor een lezing. En Peter omdat hij een date had met iemand die in Hengelo woonde.
Peter Halm was gelukkig niet meer zo opdringerig, maar Bjarne miste het contact wel een beetje.

Het najagen van de hersenschim van liefde die de jeugdige Bjarne in zijn dromen had gevonden had behalve nadelen ook voordelen.
Zo hoefde hij zich niet bezig te houden met de internationale politiek. Hij volgde het wel maar hij had er geen commentaar op. Het boeide hem zolang het hem niet van zijn bezigheden hield.

Het krassen van de kraaien zat ook in de muziek van zijn huurkamer. Het wisselde de korte verhalen af met een roep uit de natuur. Het nodigde uit om iets over zijn leven te vertellen onder de oppervlakte laag waarover iedereen al wist.

Misschien kon hij net als Ingrid Huiskreng de emoties van zijn hart leren volgen. En leren schrijven over kleine voor andere mensen onbelangrijke gebeurtenissen, zoals het ophangen van gordijnen of het wassen van de vitrage.


Maar de jeugdige Bjarne kwam weer in zijn eenzaamheid uit bij contacten die hij had verloren. Communicatie die zich niet meer zou herstellen omdat de emotie te hevig was geweest en nooit in een mildere vorm terug kon komen.

Zijn slanke tuinbouwhanden konden geen muziekinstrument bespelen. Hij hield er van om met zijn handen in de grond te woelen. Goudsbloemen zaaien in het voorjaar en in de zomer genieten van de oranje bloemen in de tuin.

Hij wilde Emma verrassen met de grote blauwe bloemen van de klimmende sierwinde “Ochtend glorie”, die gestaag begon te groeien in de tuin.

Schrijver: Bjarne Gosse
23 juni 2021


Geplaatst in de categorie: literatuur

4.7 met 3 stemmen 141



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)