Ontwaakt uit een narcistische ramp

De goot is lek. Het regenwater komt binnen. Telkens als de goot wordt schoongemaakt is hij lek. Dit is al elf jaar zo lang ik hier woon. Eerst schoonmakers en dan hoogwerkers die de goot weer repareren. En daarmee voorziet men in zijn onderhoud, want dat noemt men 'werk'. 

Zondag ontdek ik het lek en om één uur die nacht heb ik het afgeplakt met tape. Dit idee komt niet eerder bij me op, want ik sla eerst emotioneel dicht. Ik moet er niet aan denken om weer een bouwvakker in mijn slaapkamer te moeten laten, die eerst moeilijk gaat doen over een simpele afspraak. Ik kan deze zogenaamde professionals werkelijk niet meer verdragen, want ze gedragen zich net als mijn jongste broertje die het bedrijf van vader heeft overgenomen. Deze mensen zwemmen in het geld en voelen zich daarom verheven boven anderen, veel te ver ontwikkeld om zich bezig te houden met iemand als ik. Maar ze hebben een 'goed hart' vinden ze zelf, dus willen ze wel even tijd voor mij nemen. Er schuift op die momenten een gordijn voor mijn bewustzijn en dan lig ik op de grond. Dit gebeurt omdat ik ze niet wil slaan, geen ogen uit wil krabben, geen pimpen wil afsnijden en niemand wil onthoofden. 

In plaats daarvan zoek ik een plankje en ontdek het lek. Het plankje is kromgetrokken tussen twee kletsnatte opgerolde dekbedovertrekken. Een vrij nieuwe deken kan ik gelukkig nog redden. Het oude hoogpolige witte vloerkleed is aan één hoek doornat en stinkt. Vreemd dat ik dit nu pas ruik. Ik heb niets van waarde en ben blij dat ik in deze bouwkeet geen nieuwe vloeren heb laten leggen.
De volgende dag zaag ik met een keukenmes de natte hoek uit het dikke vloerkleed weg en breng het naar de vuilnis. Een kistje dat voor kast dient, zet ik terug op de nu kale plek. De stank verdwijnt binnen een dag en ik ben tevreden over het resultaat en mijzelf.

Het plankje heb ik nodig om tussen het voor- en achterpand van een trui te leggen. Dit doe ik om gebreide stof op gebreide stof aaneen  te rijgen. Ik ben aan het breien. Dat geeft rust. Het is saai. En van het een komt het ander. Na tien jaar Radio Vier luisteren, wil ik tijdens het herpakt handwerken het nieuws horen. Zo deed ik dat ook voor de ramp. Na de ramp kon ik het nieuws van de dag niet meer verdragen. Voor de ramp zat ik bordraaiend naar het nieuws te luisteren. Bordraaien is een zelfbedacht woord, afgeleid van borduren omdat het daarop lijkt. Ik draaide met een naald, breigaren om de kabels van vesten en truien, legde knopen op knopen en maakte aan de uiteinden vlechten om het af te hechten. Het werk is saai, levert niets op maar het resultaat is uitbundig en best origineel. Ik ben goed in het verbouwen van kleren, niet van goten. 

In 2010 begon mijn privé ramp. Na dertien jaar emotionele en financiële oorlog tegen mijn narcistische moeder, gooit ze eind 2023 de handdoek in de ring. Mooi. Maar ik zit nog steeds met het zogeheten 'werk' van de woningbouw. Deze ramp op mijn ramp verergerde mijn leed en vertraagde mijn herstel. 
Nu ik eindelijk ben hersteld van narcistisch geweld, kan ik het onrustige geklets op Radio Eén weer verdragen en ik schep weer dingen. Ik baal, maar raak niet in paniek om het lek. Ik vraag me niet meer af of God mij in de steek heeft gelaten, maar los het probleem op. Ik ben gestopt met mijn apartigheden te verbergen omdat ik niet meer bang ben dat men er een stoornis achter zoekt. Men zoekt maar. Victim blaming is nog steeds hot. Het is een schadelijke tijdverspilling die gewonden en veel te veel onschuldige doden veroorzaakt. 

Ik wil meer tape hebben. In een grote Doe Het Zelf winkel word ik vriendelijk geholpen door een medewerker die ook een huis huurt van dezelfde woningbouw. Hij woont in een nieuwbouwwijk en weet dat de woningbouw de verdeel- en heersmethode hanteert. Ik zeg dat ik onder de sociale sector val, dus in de hoek zit waar de klappen vallen en vertel dat ik drie keer mijn huis uit ben gezet door afbraak en renovatie binnen acht jaar. Ik ben nog niemand tegen gekomen die dit normaal vindt. 
Hij zegt: 'Een goot kan in één keer gemaakt worden.' Ze zijn te groot geworden, concludeert hij. Ze kunnen doen wat ze willen, niemand tikt hen op de vingers.
Dan toont hij voorzichtig ook begrip voor hun problemen en daarop speel ik in door uit te leggen hoe ze de huurders manipuleren, juist door hen te betrekken in hun problemen. De woningbouw is dan de 'zielige' partij die gebukt gaat onder de overheid. Er gaat hem een licht op. Johan Cruijff zei ooit: 'Je ziet het pas als je het doorhebt.'

In het weekend dat volgt lees ik op facebook een bericht uit de regionale krant dat een huurder een medewerker van de woningbouw een klap (terug) heeft gegeven en zijn huis kwijt is. In de reacties lees ik dat dit niet had mogen gebeuren, maar er is begrip voor de dader. Dan volgen de klachten over onze woningbouw die ik zelf ook heb, met name dat gemaakte afspraken niet zijn nagekomen. Maar ik ben bang dat de medewerkers van de woningbouw nu weer 'zielig' zijn en deze klap gaan misbruiken om nog harder op te kunnen treden tegen alle huurders. In waarheidsvinding is men slecht. 

Ik herken het narcistische mechanisme ook in bedrijven en instanties. Zelfs in de zorg waar sommige narcisten letterlijk de lakens uitdelen. Het lijkt wel alsof er steeds meer narcistische personen geboren worden. Ik wil op een nuchtere manier rekening houden met dit kwaad, dat is realistischer dan denken dat ik in een veilige wereld leef. Vreemd eigenlijk dat ik overtuigd kon zijn van mijn eigen veiligheid ondanks de dagelijkse chaos in het nieuws op Radio Een. Mijn naïviteit is weg. Ik ben ontwaakt uit een narcistische ramp in een narcistische ramp.  

narcisme wonen

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.0 met 2 stemmen 27