Herfst 2021
In de herfst van 2021 moest Bjarne constateren dat het contact met Mentrum onbetrouwbaar was.
Er was weliswaar opluchting over dat hij niet meer mee hoefde te gaan in de leugens, maar er kwam niets voor in de plaats. De jonge psychiater liet het gewoon afweten en kwam zijn afspraken niet na.
Het werd overmacht genoemd, maar het was voor Bjarne niet anders dan een bevestiging van wat hij al een tijdje wist. De zorgverlening van Mentrum Amsterdam Oost liet ernstig te wensen over en dat was niet vreemd, want er was niemand die deze mensen controleerde. Het was het afvoerputje van de ggz geworden. Liegen en bedriegen stond hoog in het vaandel.
Toen er eindelijk iemand was gevonden, vroeg Bjarne zich af of het allemaal nog wel zinvol was.
Hij had vier jaar lang veel tijd en geld in deze ggz gestoken, maar de resultaten waren pover geweest. Met zijn hulpvraag was weinig gedaan, de therapie was door de corona-periode op de tocht komen te staan. De beloofde hulp bij de verhuizing bleek grotendeels gebakken lucht.
De vorige psychologe kwam niet verder dan haar formele positivisme, waar nauwelijks iets mee te vieren viel.
Nu werd er een nieuwe psychologe met veel ervaring genoemd. Bjarne stemde toe om kennis met haar te maken. Het was een hilarisch en teleurstellend gesprek. Alle voorgaande diagnoses waren volgend haar onzinnig, het kwam allemaal door de jeugd van Bjarne, hij kwam uit een invaliderend gezin met een agressieve vader. Hij had het al eerder gehoord. Ze sprak alsof het groot nieuws was, wat alleen zij had kunnen verzinnen. Haar arrogantie kwam tot een hoogtepunt toen Bjarne over de voetbalclub Ajax vertelde. Ze liet een minachtend lachje horen. Voetbal dat was zo typisch voor het gewone onwetende mannenvolk. Daar moest zij als vrouw over grinniken. Het was duidelijk dat zij zich boven de massa verheven voelde, maar haar lachje voelde voor Bjarne aan als banaal en onfatsoenlijk. Dit was geen vrouw die hem moest vertellen hoe het allemaal zat.
Er was duidelijk geen sprake van een klik. Het was niet de agressie van zijn vader geweest, maar de totale waanzin van zijn moeder die hem aan het wankelen had gebracht. Maar tussen het betoog van de psychologe was geen speld te krijgen. De vader was de schuldige en de moeder was daar slachtoffer van. Bjarne ging opnieuw bedrogen naar huis. Nu de verhuizing achter de rug was in deze moeilijke periode had hij geen zin meer in moeilijke gesprekken waarbij er geen ruimte was voor zijn eigen inbreng. Hij had er eenvoudigweg de energie niet meer voor.
Geplaatst in de categorie: psychologie
Mentrum
77
Geef je reactie op deze inzending:
Ik lees jouw reactie met herkenning en dankbaarheid.
Er zijn wel kleine puzzelstukjes geweest in de ggz waar ik mee aan de slag kon, maar over het algemeen was het een teleurstellende en tegenvallende ervaring. De hulpverleners van Mentrum Oost waar ik mee te maken had konden niet alleen heel slecht luisteren, ze hadden daarnaast ook nog een wel erg geringe culturele bagage en een nogal beperkt intellectueel inzicht.
Enige positieve uitzondering was de Surinaamse praktijkwerker waar ik wel een klik mee had ondanks zijn autisme en mijn eigen lijst van aandoeningen. Deze dertiger heeft mij veel geholpen en hij was ook veel bescheidener en gelijkwaardiger in zijn benadering. Met hem kon ik wel over veel onderwerpen praten en was er sprake van wederzijds luisteren.
De casemanager en psychologe hadden een beperkte woordenschat en zij hebben zich in mijn moeilijke situatie erg arrogant gedragen, door voor onduidelijkheid te zorgen en zich niet aan afspraken te houden. Ik zie hen als ordinaire zakkenvullers.
En ik ben me altijd blijven afvragen waarom ze dat werk deden of nog steeds doen, als ze toch verder geen interesse hadden in het welzijn van mensen met psychische problemen. Hetzelfde geldt voor de psychiater met de kenmerkende stem, die liever haar kop in het zand steekt, dan de werkelijkheid onder ogen te zien.
Bjarne Gosse
Echt luisteren kunnen de meeste hulpverleners niet en medicatie is vaak helaas nog steeds de instant oplossing als doekje voor het bloeden bij het onvermogen van de velen die geestelijke bijstand verlenen. De complexiteit van de mens wordt keer op keer onderschat en zolang de mens niet holistisch wordt beschouwd blijft deze zorg ontoereikend.