Het speelplein aan de overkant

Tegenover mijn psychologenpraktijk zit een basisschool met een speelplein. Ik voel me altijd ongemakkelijk als ik er langs loop, maar ik probeer er niet teveel over na te denken.

Daar is ook geen tijd voor, want het is weer tijd voor mijn afspraak. Onrustig zit ik in de wachtkamer, doelloos te scrollen op mijn telefoon. Tien minuten die een eeuwigheid lijken te duren. Tot het moment dat ik eindelijk de kamer binnen mag.

Ze vraagt hoe het met me gaat. Goed, zeg ik. Stomme vraag, denk ik. Alsof ik hier anders zou zitten. Ze vraagt of ik aan mijn doel van die week heb gewerkt en mijn sociale angsten onder ogen heb kunnen zien. Als ik ja zeg, reageert ze met: ''Wauw, en ben je ook een beetje trots op jezelf?''

Het frustreert me altijd een beetje als ze dit vraagt. Alsof ik een kind ben dat niet snapt dat wekelijks mijn angsten opnieuw moeten doorstaan een overwinning is. Maar aan de andere kant voelt het goed - ik heb het er met niemand anders over en de bevestiging is fijn.

Zo praten we het uur vol. Over de dingen die ik wel of nog niet heb bereikt. Over mijn gevoelens en waarom ik die gevoelens mag hebben. Over mijn verleden en de impact die het nu nog op mijn leven heeft.

Als het voorbij is, spreekt ze me nog wat moed in en gaat ze koffie halen terwijl de volgende 'patiënt' alweer klaarzit. Ik vind de sessies erg fijn. Maar dit voelt raar. Alsof de persoon aan wie ik mijn diepste angsten en gedachten vertel, mij ziet als een nummertje.

Ik loop naar buiten, weer voorbij de basisschool met het speelplein. Het is inmiddels schoolpauze daar en ik hoor de kinderen spelen en schreeuwen. En ineens snap ik waarom ik me er zo ongemakkelijk bij voel; ik was ooit, niet zo heel lang geleden zelfs, één van die kinderen. Toen mijn grootste zorgen nog waren wat we gingen eten, of dat ik mijn favoriete televisieserie niet zou gaan missen. In de afgelopen 25 jaar van mijn leven is er blijkbaar zoveel gebeurd dat ik niet langer zo ben, en nu met een vreemd iemand moet praten om de dagen wat verdraaglijker te maken.

En dat is prima. Het maakt me menselijk, het laat zien dat ik volwassen word. ''Het is goed zo'', denk ik terwijl ik mijn muziek aanzet en de sessie van zojuist heel even probeer te vergeten. Het is goed zo, maar stiekem zou ik heel graag nog één dagje zo'n kind zijn. Zo'n kind als op het speelplein aan de overkant.

psycholoog therapie angst

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.2 met 10 stemmen 260