Inloggen
voeg je column toe

Columns

Hij hoort bij ons!

Vervolg op 'Boetebol'.

Binnen drie minuten hoorde ik dat onze kat dood was én dat we hem tegen geld konden ophalen. Het verdriet had de eerste dagen de overhand, maar later maakte dat plaats voor woede. Onze Boez had één straat verderop gelegen. Zonder chip en met naamkaart hadden we hem direct op kunnen halen. Rouwdagenlang brulde het door me heen: hij hoort hier, hij hoort hier! Oh, ik was in pyjama vanachter mijn schrijforgel op klompen de straat op gerend en de buren hadden het gezien om ons te troosten. Maar door die drie koele minuten durfde ik het asiel niet terug te bellen, want het was 99% zéker dat ik door emoties zou worden overspoeld. ‘Zijn jullie dierenliefhebbers of mensenhaters?!’ Een verkeerd woord te veel in rauwe eerlijke emoties en je wordt genadeloos afgestraft.

Achter een dier zit een mens.

“Hoe lang bewaren jullie dode dieren die binnenkomen?”, vroeg ik met een klein moe stemmetje vijf dagen na zijn dood, eindelijk gehoor gevend aan wat met dikke zwarte letters hardnekkig op mijn hart bleef gestift: hij hoort bij ons!
Al snel werd duidelijk waarom het ging. Hij was er nog!
“Hoe duur is het?”, vroeg ik.
“Twintig euro.”
“Ik leef van de bijstand en onze Boez lag 200 meter verderop achter ons huis.” De kunst van de vrekkigheid is gebaseerd op echtheid en mogelijk houdt dit me uit de schulden?

We mochten hem zonder geld meenemen. En toen ik onze grote Boez dood en bevroren zag, stormden de waterbeken opnieuw mijn dammen stuk. Zijn kopje was te plat, zijn tong dik en rood, en hij had een klein plekje alsof een botje uitstak, maar hij was helemaal intact. Onze Boez! Hij paste nauwelijks in de doos met doekjes die we hadden meegebracht. Mijn zoon heeft hem het asiel uit gedragen, ik volgde hem blind door mijn tranen. En met die doos op mijn transportfietsrek stond ik stil te wachten tot mijn zoon zijn fiets had losgemaakt.
Een vrouw kwam naar buiten: “U hebt niet geregistreerd!“
Ik keek om, zij keek mij aan en zei: “Laat maar.”

Geef mij maar gewoon mensen in plaats van chips, codes, nummers, dan zijn de mensen gewoon weer mensen.

G’d wat was ik blij dat hij weer bij ons was! We hebben hem begraven in de harde grond tussen doorgeknipte boomwortels. Jezus, wat koud, wat luguber! Maar als dat wat je lief is deze weg gaat, graaf je dieper in de aarde en zo vond ik zacht zwart zand, waar zijn doodsbedje lag. Zoon groef dieper en breder en ik groef met mijn handen een plek voor zijn starre hoofdje. Toen hij er als een speelgoedding in lag, hebben we hem geaaid, gehuild, hem nagekeken.
Boetie……dán!

Het was onze Boez niet meer.
Het was onze Boez!

“We doen er maar gewoon zand overheen”, zei mijn zoon nuchter.
In mijn gedachten zag ik hem krommen, zacht in eenwording met de aarde om te gaan slapen. Zoon vond een aantal stenen en al zwoegende werd het een écht grafje.

Later in de keuken tijdens het rammelen met de potten en de pannen omarmde mij het tevreden gevoel dat hij weer bij ons was. Dichtbij. Hij kende al mijn gewoontes en liep me overal achterna en nog vaker voorop omdat hij wist waar ik naartoe ging én welke voordelen hier voor hem aan zaten. Het voelde alsof hij in zijn slaap deel had aan deze vertrouwde dingen. Maar toen ik ‘s avonds de deur afsloot was hij dood. Heel erg dood. Hij had alleen zijn ‘jas’ achter gelaten op de plaats waar hij gelukkig was geweest.

Schrijver: Qieneke Elzenhout, 27 februari 2011


Geplaatst in de categorie: afscheid

3.1 met 10 stemmen 375



Er zijn 3 reacties op deze inzending:

Naam:
Wee
Datum:
3 maart 2011
Met ontroering gelezen.
Onze poes is een dame op leeftijd, stijfjes van de
artrose, en eens zal het ook haar tijd zijn.
Ik moet er maar niet aan denken ...
Sterkte gewenst!
Naam:
Qieneke Elzenhout
Datum:
1 maart 2011
Dank u wel voor uw gevoelige reactie. Ik ben blij dat mijn verhaal het hart van een dierenliefhebber raakt. En weet u: ik nam een dier voor mijn kind!
Naam:
Günter Schulz
Datum:
28 februari 2011
Email:
ag.schulztiscali.nl
Het geheel met een dikke brok im m'n keel gelezen.
In 2001 moesten wij Niño, de laatste van onze vier katten laten inslapen. Binnen één jaar waren we alle lieverds kwijt, die respectievelijk 16, 17,17 en 18 jaar oud mochten worden. Ik herken alle beschreven situaties en gevoelens. Voor U hoop ik, dat U nog een leeftijd heeft om eventueel een nieuwe viervoeter als huisgenoot te nemen. Voor ons had het geen zin meer, omdat een nieuwe kat of kater ons ruim zou kunnen overleven; zijn/haar baasjes moeten missen is voor hen wellicht net zo ingrijpend als andersom. Sterkte.

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)