Inloggen
voeg je column toe

Columns

De goedkope dood

In mijn tijd als "humanistisch drugsdealer avant la lettre" heb ik uit een niet nader te noemen Zuid-Europees land dozen vol pillen met een bekende dodelijk werkzame stof naar Nederland gevlogen. Dat ging in die tijd heel eenvoudig. Je stopte je tas vol vuil ondergoed en geen douanier die nog wat wilde bijverdienen.

Een niet nader te noemen stichting heeft er vervolgens hele bejaarden- en verpleegtehuizen op hun eigen verzoek mee uitgeroeid.

Het verlangen naar de dood in een al dan niet uitzichtloos lichamelijk en/of geestelijk lijden is en blijft een paradox van de menselijke geest, een huwelijk tussen een mogelijkheid en een onmogelijkheid, waarbij niet de Liefde, doch de Angst de grootste hindernis is en daarmee een kwestie van het persoonlijk geweten.

In elk geval is euthanasie of zelfdoding voordelig, voor de zorgverzekeraar, voor het pensioenfonds en mogelijk ook voor de erfgenamen. Iets wat je als zelfverklaarde dode zonder cynisch te zijn ook nog eens in een economische crisis best voor je kinderen en kleinkinderen over zou kunnen hebben, misschien wel voor de hele mensheid.

Bij wat ik heb gezien en gehoord, ze lagen er allemaal met een roze blos op de wangen en met een mysterieuze glimlach bij. En zonder uitzondering waren de nabestaanden, hoewel meestal stiekem, doch altijd wel een béétje blij.

Maar ja, dat is verboden. In het christelijk Avondland moeten wij lijden. De Kerk wil het, de Staat wil het en de Koningin. Persoonlijk geloof ik dat Jezus het niet wilde, Hij leed vóór ons, plaatsvervangend, ook al gaan er dode zeerollengeruchten dat Hij dit offer zonder Judas nooit voor elkaar had gekregen.

Misschien waren ze wel jaloers, heb ik wel eens gedacht. Jaloers op een goedkope dood. Ik niet, het heeft mij toen alleen maar geld gekost. De enige troost was een brief van de voorzitter van de stichting. “Meneer, als u later zelf nog eens pillen nodig hebt, bel ons gerust. Ze liggen voor u klaar”.

Vreemd dat ik me niet meer kan herinneren dat ik zó vaak heen en weer ben gevlogen. Of misschien ook niet. Misschien wordt het wel tijd dat ik de telefoon eens pak...

Schrijver: Varifocus, 12 oktober 2011


Geplaatst in de categorie: welzijn

4.8 met 6 stemmen 222



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)