Inloggen
voeg je column toe

Columns

REFLECTIE

In de zaal hing een grote. Toch had mijn oma er al een. Die was rechthoekig en ik gok zo’n 30 x 15 cm. Maar de grote, ronde spion in de computerzaal van de universiteit, had een doorsnede van wel 80 cm. Nu heb ik weinig ruimtelijk inzicht, dus ik sla maar een slag.
Door het aloude spionnetje, oftewel vensterspiegeltje aan de buitenkant van het raam, kon je vroeger de straat overzien en ook wie er voor de deur stond. In de grote ronde spiegel zal ik mijzelf en de studenten met hun beeldschermen weerspiegeld. Mijn gedachten dwaalden af naar eerder die week.
Ik had met mijn vriendin afgesproken te lunchen op het cruiseschip SS Rotterdam, dat voor altijd vastgeklonken lag aan een kade van de Rotterdamse haven. Het deed op zijn oude dag dienst als drijvend hotel-restaurant.
Het water van het zwembad op het achterdek weerspiegelde niets. Het was oktober, het was droog en daarmee was alles gezegd. Toch zette mijn vriendin zich in een van de terrasstoelen en legde ik dat vast op de gevoelige plaat. Het woei snoeihard. De waterspiegel bewoog wild rond het schip. Twee grote potten, elk met een enorme buxus, lagen omgevallen op het dek. We zagen geen kans ze overeind te zetten en wisten niet hoe snel we een toilet op moesten zoeken. Eenmaal tegenover elkaar aan tafel gezeten weerspiegelden onze ogen elkaar en onze jarenlange vriendschap.
Het was goed elkaar weer eens in levende lijve te zien. Normaliter gaven we in brieven onze levens weer en dat al vijfentwintig jaar lang. We hadden een geweldige middag. Bij de inlichtingenbalie hoorden we dat we ook een hotelkamer konden bezichtigen.
Een hotelmedewerker loodste ons naar een kamer in originele jaren vijftig stijl. Er lag zelfs een ietwat gekreukt exemplaar van het tijdschrift Mimosa op de salontafel. Geduldig noemde hij de prijzen voor een overnachting.
Even later zagen we in de ogen van een host/suppoost twee charmante dames van rond de zestig. Hij bood hoffelijk aan een foto van hen te nemen op de voorplecht. Zo’n aanbod lieten zij zich geen twee keer doen.
Toen we eenmaal in de bus naar huis zaten, stapte ook hij op het nippertje in. Zijn dienst zat erop. Wij groetten hem nog even en namen de draad van ons gesprek weer op.
Op de Rijnhaven namen mijn vriendin en ik nog een laatste kop koffie met appeltaart. Daarna liepen we naar het metrostation. We moesten elk een andere kant op. Haar metro reed het eerst binnen. Ze nam erin plaats en met telelens maakte ik een foto van haar achter het raam. Ze stak juist even haar hand op en weg was ze.
Op dat moment tikte een jonge vrouw in het zwart mij aan. Het enige dat onbedekt was, was een zorgvuldig opgemaakt ovaal gezichtje. Er stond geen enkele emotie op te lezen, toen ze zei: ‘ U hebt toch niet een foto van mij gemaakt hè, mevrouw?’Ik keek haar verbouwereerd aan. Ik zou zoiets nooit zonder toestemming doen.
'Nee,’ antwoordde ik naar waarheid, ‘ik nam een foto van mijn vriendin aan de overkant, ik had u helemaal niet gezien.’ Met een kort knikje liep ze door. Het hele gedoe had maar enkele seconden geduurd. Ik wist dat het bij haar niet is toegestaan een levend wezen af te beelden. Daar ging ik dan ook het liefst vanuit. De boete van 380 euro die inmiddels stond op gezichtsbedekking in Nederland, leek mij op haar niet van toepassing. Nee, ik was bepaald geen spion en zou ook nooit een verklikker worden.

Schrijver: Anneke Haasnoot, 17 oktober 2011


Geplaatst in de categorie: maatschappij

4.0 met 1 stemmen 446



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)