Hier is...Adriaan van Dis!

Hij won voor de eerste keer de Libris Literatuurprijs, hij moffelde het bedrag van 50.000 euro snel weg, alsof hij daar om verlegen zit. Maar onder zijn sneeuwwitte tapijtje zitten heel wat geheime agenda's, fata morgana's, stille kracht magieën, darkrooms, martelkamers, gekten, mijnenvelden, goochelacts, doolhoven, valkuilen en instinkerdjes.

De jongere generatie schrijvers hijgde in zijn zwetende speknek, maar hij wist ze één voor één af te troeven, de geslepen leesvos en rad voor het hoofd draaiende charmeur. Dus blaaskaakte en zemelde hij maar wat over de bronzen legpenning van de kunstenares Irma Boon. Hij pochte kwijlend, dat hij haar werk spaarde. Och, gunst, wat aandoenlijk!...

Met een staalhard gelaat keek hij in de inhalige televisiecamera en had hij het over zijn moeder in haar grafkist, dat die het fantastisch zou vinden, dat een boek over haar zoveel geld in het laatje brengt. Ik vond Adriaan ineens een doortrapte geldmaniak en een bekostiger van zijn eigen narcistische dedain. Zijn decadentie heeft niets van de waardigheid van een in wezen arme sloeber Oscar Wilde, die aan de drank en algehele, sociale minachting ten onder ging, maar wel in Hôtel d'Alsace, chiquer dan de akelig ordelijke zolderwoning van Adriaan, met Bassie onder zijn bed.

Adriaan kust kust 's nachts het imposante grafmonument van Wilde, maar bij daglicht komt hij nooit uit de kast, want dat zou de ineenstorting van zijn literaire imperium kunnen betekenen, denkt hij ziekelijk paranoia. Zijn oeuvre is dan ook één grote leugen. Ik en vele ploeterende schrijvers met mij zijn nog lang geen Adriaan van Dis, ik bedoel, nog lang niet zo geslepen, quasi-amicaal, manipulatief en sociaal handig om voor wat centjes in aanmerking te komen, laat staan wat opgeklopte waardering. Toch maalt die keurige dandy al vele jaren in zijn half-Indische familiesores rond en fungeren zijn lezers als plaatsvervangende, goedkope psychiaters.

Als Olivier B. Bommel-achtige gastheer van bekende literatoren was hij fenomenaal, dat moet gezegd, maar over het navrante feit, dat een bevriende schrijfster (wie het weet, wie dat is, mag het zeggen!) van hem hun baby heeft laten weg halen, zwijgt hij bewust.

Dat ik aan roem en geldgewin nog lang geen Adriaan van Dis ben, stemt mij totaal niet rouwig.

Adriaan van Dis Libr Libris Literatuurpri Ik kom terug

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.0 met 2 stemmen 140